Iedere vrijdag stroomt mijn Twitter weer vol met foto’s van vooral veel jonge mensen die vanuit allerlei uithoeken in de wereld protesteren en zo aandacht vragen voor de klimaatcrisis. Ik volg Greta Thunberg en haar beweging Fridays for Future al sinds 2018. Als ik haar speeches en interviews hoor, dan houd ik het zelden droog. Mijn ontroering is een mix van trots, angst en weltschmerz. Het is me nogal wat om als jonge autist min of meer per ongeluk op het wereldtoneel te belanden en te proberen om een geweten bij de machtswellustelingen aan het roer te kweken. De afgelopen

Ik heb een elektrisch ventilatorkacheltje dat mij door de komende herfst en winter gaat slepen, en hopelijk mijn energierekening verteerbaar houdt. Afgelopen januari schrok ik me de pleuris van mijn gasrekening. In die koude maand had de centrale verwarming al een derde van mijn jaarlijkse verbruik opgesmikkeld

De verontwaardiging op Twitter viert hoogtij nadat D66-lijsttrekker en horecaondernemer Reinier van Dantzig in De Telegraaf een plan lanceerde om appartementen in Amsterdam te bouwen zonder keukens maar met een gemeenschappelijke binnenplaats om te koken.

Tot ik laatst een artikel van Tinkebell las, hadden brievenbusfirma’s in mijn hoofd allemaal keurig een postbus op het postkantoor. Dat er fysieke adressen aan te pas komen waardoor er duizenden lege kantoren in Amsterdam staan, kwam niet bij me op.

De wereld vierde feest toen de Muur in 1989 viel en er een einde aan de verschrikkelijke praktijken van de Stasi kwam. Die inlichtingendienst had op zijn hoogtijdagen zo’n 200.000 informanten: ongeveer 1 op de 5 DDR-inwoners klikte over zijn buren, vrienden en collega’s. Een kwart eeuw later zijn we hard op weg om onszelf zonder slag of stoot over te leveren aan een mondiale en veel machtigere versie van dat ooit zo gevreesde inlichtingenapparaat. Want inmiddels weten we dankzij klokkenluider Edward Snowden, journalisten Glenn Greenwald, Ewen MacAskill en documentairemaker Laura Poitras dat de NSA en andere inlichtingendiensten alles wat

Dacht ik na de breuk met de eerste man die zich als een grote liefde kwalificeerde nog naïef, dat mijn leven voorbij was omdat er maar één zielsgeliefde rondloopt, ondertussen weet ik beter. Want vier jaar later ontmoette en verloor ik mijn tweede grootse liefde. „Als het twee keer kan, waarom dan niet veel vaker”, bedacht ik in mijn rouwperiode en begon aan een overmoedige zoektocht naar de essentie van de liefde. Plato droeg in Symposion de term tweelingziel aan. Hij veronderstelde dat de mens oorspronkelijk uit twee helften bestond die gescheiden werden bij het staartbotje, en zo gedoemd tot

Hoe eigen is de eigen identiteit? Om een antwoord op die vraag te vinden, plaatste de New Yorkse schrijfster Nancy Weber in 1973 een contactadvertentie in The Village Voice waarin ze haar leven en identiteit te ruil aanbood. Het experiment liep al na een week stuk maar leverde evengoed genoeg materiaal voor haar boek The life swap op. Later was Webers advertentie de inspiratiebron voor zowel het essay Zielsverhuizing van Rudy Kousbroek als het toneelstuk en de film Een maand later. Het is één van de weinige films waarvan bepaalde fragmenten mijn gedachten nog steeds onverhoeds overvallen. Ik kon niet

Vaak vrees ik over te komen als een opdringerige Jehovagetuige, die met haar voet tussen de deur maar van geen wijken weet. Ik vind het steeds vervelender, steeds moeilijker ook, het onderwerp aan te snijden omdat het zo lastig is de gesprekspartner of lezer er werkelijk voor te interesseren. Zelfs mijn meest betrokken en geëngageerde vrienden halen na de conclusie dat het inderdaad verschrikkelijk is gesteld met de staat en de toekomst van de journalistiek, hun schouders op, trekken het bijpassende begrafenisgezicht en gaan dan weer over tot de orde van een veel vrolijkere dag. Maar hoe ongemakkelijk ik me