1999

Ik verheug me op vanavond. Er is een tinteling in mijn buik. Verwachting. Hoop. Twee dagen ben ik hier al. Gisteren zijn ze getrouwd. Helemaal in stijl. Gelukkig. Het huis is voortdurend vol mensen. Zelfs de muren lijken warmte af te geven. Ik voel me thuis. En welkom. Ze vragen of ik even op de kinderen wil passen terwijl zij wat boodschappen gaan halen. Ik stem gretig toe en wat later lees ik uit Jip en Janneke tot mijn keel er droog van wordt, mijn stem wat schor. Aan iedere kant van mij leunt er een kind tegen me aan.

Ik word wakker uit een droom en ik huil. Versuft steek ik mijn hand uit en tast het bed af. Nee, natuurlijk is hij er niet. Hij is er al twee maanden niet meer. Wat zou hij doen? Zou hij me net zo missen als ik hem? Hij kan me toch niet zo volkomen uit zijn geheugen, uit zijn herinneringen, uit zijn gevoel hebben gewist ook al beweerde hij dat het was wat hij ging doen? Ik zucht en merk dat de tranen blijven stromen. Ik geef mijn kussen een por, trommel er dan met twee vuisten op in machteloosheid

Ze spreekt me aan op de chat. Een uurtje later zitten we in het eetcafe bij mij om de hoek en ginnegappen om de ober die af en toe iets van onze openhartige en niets verhullende conversatie opvangt. Het gaat over zwepen, dominanten, slaven en slavinnen. Over haar en over mij en over het leven. Het is de avond voor kerst. Ik ben blij met mijn besluit eerder deze week om de relatie met de Meester te beeindigen. Het ging niet langer zo. Zijn overvolle agenda bood weinig ruimte en ik ben een meisje dat veel aandacht nodig heeft om

Een liedje op de radio. De geur van iemand die me passeert. Het lezen van het menu van de pizzeria. De intonatie van een stem. Een woordje in een zin. De glimlach van een onbekende. De pantyes aan mijn bedspijlen. Het water in een vijver. Een kaartje voor de trein kopen. De schelpen op de schouw. Soms vraag ik me af of er iets is dat me niet aan hem herinnert. Het overvalt me overal en op de vervelendste momenten. In de bus. Op het werk. Op het toilet. Op een feestje. In een sollicitatiegesprek. Bij de kassa van de

�Waarom is het toch zo moeilijk om hardop je fouten te bekennen?�, vroeg ik hem. �Dat weet ik niet. Misschien is het moeilijker als je geen fouten m�g maken�, antwoordde hij. Daarna zwegen we, ik geknield op de grond met mijn hoofd op zijn dijbeen, hij met zijn handen in zijn nek languit op het bed. Om vijf minuten over half elf kreeg ik zijn bericht dat hij onderweg was. Tien minuten later had ik de laatste voorbereidingen getroffen en installeerde me met een bekertje drinken en een sigaret op mijn subbiekleedje. Keek de kamer rond of ik niets was

Ik ben dol op verrassingen. Plezierige verrassingen. Het pakje viel niet in die categorie. Een sticker met mijn naam erop. Dat impliceerde een doordachte daad. Niet de impulsieve inval van de vriend waarvan ik wist dat hij afgelopen weekend een tussenstop op Schiphol had, onderweg van Bukarest naar Canada. Het paste in het plaatje en bij hem. Maar niet deze keer dus. Uit het grauwe karton kwamen de laatste restanten van een mooie vriendschap rollen. Twee boeken en een sleutelbos. Dat was alles wat ons nog bond. Toen ik afscheid nam van de andere mailinglijst en van een groot deel

Heb je wel eens naar een boom gekeken? Echt gekeken? De dikke stam, de tekeningen in de bast. De takken en de twijgen. Hoe er ieder jaar weer nieuwe bladeren aankomen, hoe in al die kronkels en oneffenheden een prachtig patroon te ontdekken valt? Heb je wel eens met je hand over de bast gestreken en bedacht hoe oud, hoe groot en hoe krachtig die ene boom was? En daarna om je heen gekeken en bedacht dat er niet een maar tientallen bomen om je heen zijn. Allemaal anders.   Heb je wel eens naar de zee gekeken? Echt gekeken?