Ik verheug me op vanavond. Er is een tinteling in mijn buik. Verwachting. Hoop. Twee dagen ben ik hier al. Gisteren zijn ze getrouwd. Helemaal in stijl. Gelukkig. Het huis is voortdurend vol mensen. Zelfs
Ik word wakker uit een droom en ik huil. Versuft steek ik mijn hand uit en tast het bed af. Nee, natuurlijk is hij er niet. Hij is er al twee maanden niet meer. Wat
Ze spreekt me aan op de chat. Een uurtje later zitten we in het eetcafe bij mij om de hoek en ginnegappen om de ober die af en toe iets van onze openhartige en niets
Een liedje op de radio. De geur van iemand die me passeert. Het lezen van het menu van de pizzeria. De intonatie van een stem. Een woordje in een zin. De glimlach van een onbekende.
�Waarom is het toch zo moeilijk om hardop je fouten te bekennen?�, vroeg ik hem. �Dat weet ik niet. Misschien is het moeilijker als je geen fouten m�g maken�, antwoordde hij. Daarna zwegen we, ik
Ik ben dol op verrassingen. Plezierige verrassingen. Het pakje viel niet in die categorie. Een sticker met mijn naam erop. Dat impliceerde een doordachte daad. Niet de impulsieve inval van de vriend waarvan ik wist
Heb je wel eens naar een boom gekeken? Echt gekeken? De dikke stam, de tekeningen in de bast. De takken en de twijgen. Hoe er ieder jaar weer nieuwe bladeren aankomen, hoe in al die
Een beetje een baldadige bui had ik. Het was zondagmiddag. Het begon al weer donker te worden leek het wel. Zonder te weten waarom was ik rusteloos en een beetje verdrietig. Ik wisselde berichtjes via
“Denk je wel eens na over mijn dood? Heb je je wel eens voorgesteld dat je mij begraaft?”Zijn bruine ogen staren in de mijne. Een spier naast zijn mond trekt. Het lijkt alsof hij glimlacht.