De tranen voorbij

26 mei 1999
5 minuten leestijd
316 gelezen

Nog geeuwend en met slaperige ogen kruip ik achter de computer. Ik neem voorzichtige slokjes van mijn glas thee en geniet lui van mijn eerste sigaret. De woonkamer is een slagveld, de lege glazen, de verfrommelde blikjes bier, de volle asbakken en restanten chips zijn de stille herinneringen aan een bijzonder weekend.

Ik geef toe aan mijn jubelende stemming en gooi de ramen in de serre wijd open, stel mijn naakte lichaam bloot aan de koele ochtendlucht. Ik rek en strek, draai als een krolse kat voor het open venster en houd ternauwernood een genietende kreet binnen. “God wat is het leven toch verrukkelijk soms”.

Ik huppel haast na de douche, neem niet de tijd om te wachten tot die goed en wel op temperatuur is maar trotseer de eerste koude stroom, gil en schater dan. Mijn gedachten schieten naar het weekend ervoor en ik kan niet geloven dat het nog maar iets langer dan een week geleden is dat Ice Tease en ik onze relatie hebben verbroken. Het lijkt jaren geleden en in die tijd ben ik gestorven en opnieuw geboren. Ik voel me nieuw, fris, puur en vooral; levenslustig.

 

Er is veel gebeurd in de afgelopen week. Ruzies, toestanden, nare telefoontjes en emails maar ook lieve vrienden over de vloer, hulp en steun uit onverwachte hoeken, nieuwe kennismakingen en zich verdiepende aarzelende contacten. Ik zeep mijn haren in en bedenk dat al die nare dingen van vorige week ook weer goed zijn geweest. Ik heb niet de tijd gekregen om te zwelgen in zelfmedelijden en tegen de tijd dat ik de ruzies achter me had gelaten, werd ik wakker zonder de pijn in mijn ziel en was iedere nieuwe dag weer een spannend avontuur.

 

Ik glimlach. Het is goed zoals het allemaal gegaan is. Ice Tease had gelijk. Het was tijd. Het was precies op tijd. Vanaf de enge kabouterhutje in de Achterhoek had het alleen nog maar meer bergafwaarts kunnen gaan. Hij had me niets meer te leren. Zijn overdraagbare kennis aan mij was uitgeput in die zin. Zoals hij niets meer van mij kon leren. Verstrooid begin ik mijn haren weer in te zepen. Ik ben benieuwd welke waarheden en wijsheiden hij over zal houden aan de relatie die we hebben gehad de afgelopen maanden. Vroeg of laat zullen we er wel eens over praten. Als we elkaar als vrienden weer ontmoeten.

 

Ik draai de kranen dicht. Verwonderd laat ik de gebeurtenissen van gisteren nog eens de revue passeren. In me zingt het blij en opgewekt. Nieuwe vrienden. Mijn leven is weer van mij. Ik schater als ik bedenk dat het strikt genomen niet klopt. Binnenkort zal het voor de hele wereld weer zichtbaar zijn dat ik er in heb toegestemd iemands eigendom te zijn. Maar toch ook mijn leven.

 

Kletsnat stap ik de kamer in. Graai de vergeten handdoek uit de kast. Gekke, lieve meid. Stapt mijn huis binnen voor een borrel met wat mensen van de mailinglist. Schatert, giebelt en laat iedereen gieren om haar goedgekozen adreme replieken die ze met een zacht en onschuldig stemmetje de kamer in lanceert. Een dag later stuurt ze me met vastberaden hand verder het pad op dat ik aarzelend was begonnen te wandelen. Aan het eind van de dag geeft ze me een fikse por in mijn rug. En dan gaat ze naar bed. Ik grijns breed. Ik ben haar dankbaar.

 

Het voelt goed. Zorgvuldig had ik zo al het een en ander georganiseerd en bedisseld. De grote verleiding stond geplande voor het aankomende weekend. Ik lach om mezelf. Zo bewust was het natuurlijk niet. Maar op zijn zachtst gezegd stond ik er wel heel erg open voor. We hebben veel gepraat de laatste tijd, hij en ik. Volkomen onverwacht vond ik in hem begrip en een genuanceerde mening. Rustige terechtwijzingen ook. Iemand die voor me op kwam toen niemand anders dat deed. Maar voor alles gewoon een prettig mens waar ik me bij op mijn gemak voel.

 

Ik wilde niet zo snel. Geen overhaaste beslissingen. Morgen was vroeg genoeg. Maar ik kan mijn instincten nu eenmaal niet uitschakelen. Het voelt goed. Het voelt alsof het moet. Het voelt alsof het zo hoort. Het past binnen de grote puzzel van mijn leven. Ik schiet een kort, zacht jurkje aan over mijn naakte lijf. Aankleden is wel een stuk eenvoudiger geworden sinds ik heb gekozen voor de bdsm lifestyle. Gisteravond hebben we de eerste confrontatie al gehad. Binnen de cultuur van deze lifestyle is het ongebruikelijk om zo snel een nieuwe collar te accepteren. De waarschuwing dat mensen me niet meer serieus zouden gaan nemen, heb ik schouderophalend naast me neer gelegd.

 

Ik ben immers ik. Ik doe niet de dingen die mensen van mij verwachten. Ik doe de dingen die ik van mezelf verwacht. Platgetrapte paadjes zijn aan mij niet besteed. Normen en waarden waar ik niets mee kan leg ik naast me neer en vervang ik door mijn eigen. Ik ben ik. Wie dat niet voldoende vindt, die heeft pech. Ik trek een gezicht in de spiegel als ik tien vingers snel door mijn korte koppie trek. Grijns dan tegen mezelf. De stroom reacties die ik verwacht zullen me in ieder geval helpen met een schifting te maken. Een schifting tussen vrienden en mensen waar ik iets mee kan en de mensen die voor mijn gekozen pad niet ruimdenkend en begripvol genoeg zijn. Dat werkt altijd verhelderend.

 

Ik probeer naar mezelf te knipogen maar kom niet verder dan een oog langzaam dicht knijpen. Jammer, ik zal het moeten houden bij mijn virtuele versie. Ik heb mijn hele leven lang al kuiltjes in mijn wangen willen hebben en willen leren knipogen. Maar beide heb ik niet gekregen. In plaats daarvan heb ik heel van andere dingen van het leven gekregen. Mooie dingen. Waardevolle dingen.

 

Met een beslist en beheerst gebaar sluit ik de deur van de douche. Ik ben schoon. De rest van mijn ontdekkingsreis is begonnen.

 

Meest gelezen

DigiGigi
Vorig artikel

Overgave

DigiGigi
Volgend artikel

De kracht van Overgave