GigiGezellig bijkletsen en samen eten. Hoewel we elkaar wel gesproken hebben is het al weer een paar weken geleden dat we elkaar hebben gezien. Soms weet ik niet waar de tijd blijft. Grappig hoe ze tegelijkertijd de dingen goed kan maken. Toen Ice Tease en ik aan het begin van de zomer de relatie die we hadden verbraken, voelde het alsof het nooit meer goed zou komen.
Nu is het herfst. Hij geeft me een kop thee en drukt het laatste stukje chocolade in mijn mond. Ik grijns naar hem en maak een beetje ruimte op de bank waar ik zo half op zit en half op hang. Hij komt naast me zitten. Na de thee nemen we een borrel. Hij een wodka met jus en ik een glas rode wijn. We praten en knuffelen. Als het even stil valt legt hij zijn hoofd in mijn schoot.
Ik strijk door zijn haar, buig me dan over hem heen en zoen hem zachtjes op zijn lippen. Zijn handen zoeken door mijn T-shirt heen naar mijn tepels. Hij trekt en een bekend verlangen schiet door me heen. Ik gluur van onder mijn wimpers naar zijn gezicht, kus hem nogmaals en trek dan lijntjes met mijn nagels over zijn buik. Hij reageert onmiddellijk. Heel subtiel en zonder woorden leggen we een rollenpatroon vast.
Even daarvoor hadden we nog over maskers gesproken. Als ik zijn trui omhoog trek moet ik daar weer aan denken. Dan ligt hij gevangen in zijn eigen kledingstuk, zijn armen nutteloos en zijn gezicht bedekt met de zachte donkere stof. Van mens naar alleen maar een lijf in luttele seconden en ��n vloeiende beweging. Ik knijp zachtjes in zijn buik en tepels. Voel en zie zijn huid tot leven komen onder mijn handen. Hoor zijn adem af en toe stokken afgewisseld met zachte geluidjes. Ik pak mijn glas wijn van de grond en zet het op zijn borst. Hij zucht en ik weet dat ik niet hoef te waarschuwen dat het moet blijven staan. Een asbak er naast. Mijn shag en aansteker. De krant ligt onder hand bereik en die heb ik nog niet gelezen. Ik open het Parool en maak hem tot mijn leestafeltje.
Af en toe neem ik een slok wijn. Ik lees de krant. Speel met zijn tepels. Hij kreunt en maakt kleine, opgewonden bewegingen. Het glas staat nu en dan vervaarlijk scheef. Maar het blijft staan. Ik steek een sigaret aan en trek plagende kringetjes rond de gevoelige heuveltjes op zijn borst. Zijn geluiden komen van dieper uit zijn keel en ik geniet intens. Ik denk te weten wat er in zijn hoofd om gaat. De krant lees ik al lang niet meer. Ik sla regelmatig een bladzijde om, puur en alleen voor het effect van het geritsel. Mijn sigaret druk ik langzaam en weloverwogen uit in de metalen asbak. Ik weet dat hij de hitte kan voelen en pas als hij een schokkende beweging maakt laat ik los. Ik ben toen aan de laatste slok wijn en zet het lege glas op mijn menselijke tafeltje. Ik drink zijn aanblik in. Zijn zwoegende borst en het overduidelijke bewijs van zijn opwinding dat zich aftekent in zijn broek. Dan vraag ik om een nieuw glas wijn terwijl ik zijn trui weer naar beneden trek.
De blik op zijn gezicht en zijn genietende zucht met een ondertoon van teleurstelling doen me glimlachen. Hij vraagt of hij even mag bijkomen voor hij op staat. Ik trek hem tegen me aan en streel zijn rug en hoofd. Ontdek bij mezelf weer dat gevoel van verwondering. Hij knielt op de vloer terwijl ik hem liefkoos. Het klopt allemaal. Het voelt goed.
We drinken iets. Praten over wat er gebeurde. Ik vraag hem om zijn boeien aan te trekken. Hij biedt aan om zijn harnas ook aan te trekken. Mooi mens gehuld in zwart leer staat er even later voor me. Ik neem een slok wijn en merk dat die niet lekker valt. Mijn maag protesteert en de klok wijst even na zevenen. Tijd om te eten. Ik vraag hem wat hij in gedachten had. Hij wil wel macaroni koken. Hoewel ik dol ben op pasta is macaroni niet een van mijn favoriete gerechten. Bovendien heb ik andere plannen.
Ik vertel hem dat ik wil dat hij pizza bestelt. Niet zo zeer om de pizza als wel om het feit dat ik wil dat hij de deur open doet. In boeien, collar en harnas. Hij slikt. Lacht. Denkt even. Kijkt me aan om te zien of ik het meen. Schudt dan langzaam nee. Ik geef hem de andere optie. Ik ga hem tussen de palen binden en doe zelf de pizzabezorger open. Die ik dan wel binnen uit ga nodigen. Ik kan natuurlijk niet instaan voor wat er dan gebeurt. Hij kijkt me peilend aan. Glimlacht dan aarzelend. De tweede keuze bevalt hem beter. Dan is het tenminste mijn verantwoordelijkheid. Heb ik hem gedwongen.
Ik lach en geef geen antwoord. Zeg hem dat hij de pizzeria moet bellen. Hij staat op en komt terug met de telefoon en de menukaart. Terwijl we keuvelen over welke pizza en hoeveel ben ik met hele andere dingen bezig. Wel of niet doen. Hij heeft niet echt nee gezegd maar staat ook niet te trappelen. Misschien meer mijn fantasie dan de zijne.
Ineens vang ik iets uit het telefoongesprek op. Hij legt neer en kijkt me lachend aan. Ze komen niet naar boven en bezorgen maar tot de lift. Adrem antwoord ik dat hij dan een probleem heeft. Daarop barsten we alle twee in lachen uit want natuurlijk zou ik hem nooit vragen om zo goed als naakt in de snijdende wind en in de regen acht verdiepingen lager een pizza op te gaan halen. Zeker niet in deze buurt.
De stemming slaat om en we praten en knuffelen. Het eten wordt bezorgd. Hij wil op de grond gaan zitten als hij uit de keuken komt met de borden maar ik wil hem op de bank hebben. Even geen rollen meer. Na het eten belandden we in serieuze gesprekken. Hij is moe. Ik ook. De avond ervoor hebben we het alle twee laat gemaakt. We besluiten in bed nog wat muziek te luisteren.
Daar zie ik hem voor mijn ogen weer in een onderdanige slaaf veranderen. Het mist zijn uitwerking niet en ik bind hem vast aan het bed. Streel zachtjes zijn lijf terwijl ik bedenk wat ik met hem wil doen. Het liefst zou ik hem met een zweep slaan. Ik rommel wat in het krat met speelgoed en hoor hem zuchten. Hij kan niet zien wat ik door mijn handen heen laat glijden en uit ervaring weet ik hoe tergend die onzekerheid kan zijn. Ik vind een gag. Niet de blinddoek die ik zocht. Als ik de moed verzamel om met de zweep te gaan werken wil ik geen pottenkijker. Inwendig lach ik om mezelf.
Als ik de knevel voor zijn gezicht laat bundelen en hem vraag of het is wat ik denk dat het is, opent zijn mond zich als vanzelf. Ik maak het riempje achter zijn hoofd vast en hoor zijn geluiden gedempt klinken. Ik stap uit het bed, op zoek naar glijmiddel. Maar ik vind het tasje met condooms waarin ik ook dat vermoed niet op de gebruikelijke plek.
Hij volgt me met zijn ogen en ik zie dat hij zich afvraagt wat ik zoek. Ik vertel het hem en hij maakt onverstaanbare geluiden. Als het hem te lang gaat duren brengt hij zijn hoofd naar een van zijn gebonden handen en trekt de gag uit zijn mond. Hij grijnst en ik ook. Weer iets geleerd: zo�n ding moet veel strakker. Even later vind ik toch wat ik zoek. Het korte kunstpenisje gaat weer in zijn mond en deze keer trek ik het riempje zo strak als het kan. Ik vraag hem om te proberen de knevel weer uit te krijgen en het lukt niet.
Tevreden graai ik weer in de bak met speelgoed. Vind de kleine buttplug die ik al eerder had gezien. Terwijl ik het fallusachtige vormpje langzaam in breng, kijk ik naar zijn gezicht. Zijn ogen zijn half gesloten en zijn trekken ontspannen. Hij beweegt zijn heupen en verstopt zijn hoofd half onder een kussen. Ik trek het plagend weg om het even later weer vol op zijn gezicht te leggen als mijn handen aarzelend toch de zweep vinden.
De stroken glijden zachtjes over zijn lichaam. Ik weet dat hij niet verwacht dat ik zal gaan slaan. De keren hiervoor heb ik de zweep alleen maar gebruikt om hem mee te strelen en te plagen. Ikzelf verwacht niet eens dat ik zal gaan slaan. Ik geef een klein tikje tegen zijn ballen. Een tikje is het eigenlijk niet eens. Meer een harde streling. Ik kijk hoe de stroken over zijn huid dansen. Merk dat ik er niet naast sla en dat de puntjes van de leren streepjes niet doorslaan. Een harder tikje. Nog eens. En nog eens. Tot ik merk dat ik echt sla. En dat hij kreunt en beweegt onder mijn handen. In pijn maar vooral in opwinding.
Ik herinner me hoe ik andere mensen met een strokenzweep draaiende bewegingen heb zien maken. Ik probeer het zachtjes op zijn buik en borstkast. Het werkt. Sneller. Harder. Langere draaien. Kortere. Ik geniet. Hij ook. Zijn huid gloeit als ik mijn handen er over heen laat gaan. Het windt me op om de rode merktekens van de zweep te zien. Dat heb ik gedaan.
Ineens wil ik hem omdraaien. Zijn rug en billen bewerken. Hem laten genieten zoals hij mij zo vaak heeft laten genieten. Ik trek het kussen van zijn gezicht en kijk in zijn ogen. Ik herken waar hij is en ik voel me trots. Blij. Gelukkig. En ontroerd.
Ik maak hem los en vraag hem zich om te draaien. Maak dan alleen zijn handen vast. Niet zo zeer uit ongeduld alswel omdat ik zijn lichaam wil zien bewegen onder de zweep. Ik begin weer met de zweep zachtjes te laten draaien op zijn rug. Hij heft zijn billen. Biedt ze aan. Ik grijns en moet me bedwingen om niet hardop te schateren in euforie. De zweep en ik zijn vriendjes geworden. Wat een onverwacht cadeau!
Ik probeer de draaiende bewegingen ook op zijn billen. Maar echt lekker slaat dat niet. Dus begin ik lange halen te maken. Eerst nog wat onzeker maar als ik zie dat de stroken goed neer komen en ik de slag te pakken krijg, durf ik harder te slaan. Hij blijft zijn billen aanbieden en smeekt me om meer. En ik sla. Hard. Harder. Zo hard als ik niet had durven dromen dat ik zou durven en toch sla ik nog lang niet voluit.
Ik voel de rode gloeiende plekken met mijn handen. Laat mijn vingers er strelend en toch ook tastend over heen glijden. Nergens een zwellinkje te bekennen. Alleen maar verrukkelijk rood en warm. Even twijfel ik. Hef dan de zweep nogmaals. Hij wil niet dat ik al stop. Dat merk ik aan alles. En ik wil ook niet stoppen. Nog lang niet. Het gevoel van macht is overweldigend. Een zoete mix van iets moois geven en op het zelfde moment ook een iets heel bijzonders krijgen.
Als ik de zweep weer laat zakken om hem te liefkozen besluit ik dat het genoeg is geweest. Hoewel ik geen zwellingen zie heb ik geen idee of zijn huid later blauwe plekken zal vertonen. Ik pak een flesje olie en masseer die zachtjes op zijn warme huid. Een poosje later staat hij voor de spiegel. Kijkt naar de al vervagende rode plekken op zijn billen. Zijn zucht �wat jammer� is oprecht. Ik zucht mee. En begin snode plannen voor het volgende weekend te smeden.
