GigiDe avond valt. De laatste uurtjes van de zondagavond zijn aangebroken en vervullen me als altijd met rust, overpeinzingen en een klein beetje weemoed omdat het weekend bijna voorbij is.
Hij stelt voor om een glas rode wijn op het balkon te drinken. Gehuld in zijn badjas kruip ik naast hem op een tuinstoeltje. Ineens schiet het me te binnen dat er een lang weekend voor de deur staat. Het is Hemelvaart komende week. Opgetogen deel ik mijn gedachte met hem. Ice Tease grijnst verrukt en loopt naar binnen om zijn agenda te halen. Ja het klopt. Donderdag en vrijdag vrij.
“Ik wil er wel even samen met jou een paar dagen tussen uit.” Even denk ik dat ik het niet goed hoor maar zijn glimlach sluit mij wel degelijk in. Hij oppert wat idee�n. Het is al te laat om een kajuitbootje te regelen. Misschien met het vliegtuigje van zijn broer naar Nice? Ik schater om het idee. Woningruil met diezelfde broer lijkt me wel wat. Wij samen op zijn onbewoonde eilandje en hij in Amsterdam. Ice probeert hem gelijk te bellen maar krijgt het antwoordapparaat. Nudistencamping is ook een leuk idee. Misschien nog een beetje vroeg in het seizoen om in een tentje te kamperen? We barsten in lachen uit als we ons voorstellen wat er gebeurt als hij me vast gaat binden aan de tentstokken.
Ice Tease schenkt nog een glas rode wijn in terwijl ik de maaltijd ga halen. Creatief geweest met weinig want we waren te lui om naar de supermarkt te gaan. Sla met feta, olijven, gekookt ei, uitjes, sinaasappel en een romige, volle dressing met tonijn. Gebakken aardappeltjes met knoflook en Italiaanse kruiden. Genietend nuttigen we de maaltijd, ondertussen nog steeds brainstormend over onze korte vakantie. Uiteindelijk besluiten we dat ik me de volgende dag bezig zal houden met het internet uitpluizen naar geschikte adresjes.
Een geluidje schrikt ons op. Tot onze verbazing zien we dat er een duif zit op het lege nest dat we eerder die dag achter de regenpijp en een grote aardewerken pot hadden opgemerkt. Eigenwijs kijkt het diertje ons aan, het koppie een beetje scheef. We lachen dat we nu toch nog een huisdier hebben en verwonderen ons er over dat we het vogeltje geen angst aan schijnen te jagen.
Langzaam valt de duisternis. Ice Tease haalt sokken en trekt me zorgzaam een paar aan. Die kleine dingen vertederen me heel erg. Ik haal de grote, staande kandelaar en een stokje wierook om de vliegen op afstand te houden. In het voorbij gaan wikkel ik mezelf in de slaapzak die ik op de bank vind.
Ziels tevreden draai ik mijn stoel zodat mijn benen over zijn knie�n kunnen rusten en nestel me lekker in de deken. Hij hult zich ook onder een gedeelte van de slaapzak en zo zitten we innig tevreden bij het licht van de kaars en de geur van indiaanse wierook te genieten van de wijn en onze gesprekken.
Ik vind dat klassieke muziek het plaatje helemaal perfect zou maken en enthousiast komt hij overeind om iets op te zetten. Ik ben een totale leek op het gebied van die muziek en kan alleen maar zeggen of ik iets mooi vind of niet als ik het hoor. Ice Tease heeft een hele collectie en weet er ook het nodige van.
Met verve begint hij te vertellen over concerten die hij heeft bij gewoond. Over Mozart. Over requims. Ik luister met genoegen naar zijn mooie, volle stem. De lichte aarzeling in zijn stem als hij over iets praat dat pijn heeft gedaan. De lach in zijn stem bij leuke herinneringen. De kraaienpootjes om zijn ogen, zijn grijze haren en de donkere wenkbrauwen maken dat hij een gezicht heeft waar iedereen een tweede keer naar kijkt. Charisma is het woord. Ik bedenk dat hij het goed zou doen in een praatprogramma op televisie. Het maakt eigenlijk niet uit wat hij vertelt, ik hang geboeid aan zijn lippen.
Ontspannen leunt hij achterover. Hij vertelt zoals zijn gedachten gaan. Geen ingewikkeld en gestructureerd verhaal. Het voelt letterlijk alsof hij zijn gedachten van dat moment met mij deelt en ik beschouw het als een geschenk. Het voelt alsof ik een heiligdom ben binnen getreden. Meestal vergeet ik dat hij bijna 12 jaar ouder is dan ik. Voor onze relatie maakt het niets uit. Maar op momenten als deze, als hij zijn verleden met me deelt, dan besef ik ineens dat hij veel meer heeft meegemaakt dan ik. Dat de rijpheid die ik zo in hem waardeer ergens een oorsprong heeft.
Hij neemt me mee terug naar de tijd dat hij in New York woonde. “24 en de wereld aan mijn voeten.” Hij glimlacht; “het is maar goed dat ik toen niet kon voorzien wat ik nu allemaal weet.” Even wens ik dat ik toen ook 24 en in New York was geweest. Ik lach om mezelf en de onmogelijkheid van die gedachte. Het is goed zoals het nu is.
De laatste tonen van Mozart’s requiem weerklinken. Het is inmiddels aardedonker. “Nog even de was ophangen.” Met een zucht stappen we de werkelijkheid weer binnen. We ruimen op. Hangen samen dat wasje aan de lijn. Een stukje vanzelfsprekende intimiteit. Kruipen dan samen in bed.
Hij grijnst als hij opmerkt dat ik nog steeds niet weer aan het voeteneinde van zijn bed of zelfs maar geboeid heb geslapen. Schatert dan. Of ik wel weet dat hij me vaak slapend met mijn armen gestrekt boven mijn hoofd en mijn benen wijd in bed vindt als hij wakker wordt? Ik wist het niet en lach met hem mee.
Maar ergens verwondert het me niet eens. Ik heb al lang gemerkt dat ik me met de dag meer openstel voor hem en het is een geruststelling om te weten dat mijn onderbewustzijn en mijn bewustzijn samen werken in mijn overgave aan hem.
