Als ik de deur open doe, staat daar een man met een grote doos in zijn handen. “Bestelling. Wilt u even tekenen voor ontvangst?” Een beetje verbouwereerd neem ik de pen aan en zet mijn onleesbare krabbel die ik sinds de lagere school nooit veranderd heb op zijn papieren. Op de doos staat ‘flowers on water’. Terwijl ik naar boven loop, probeer ik uit de adressering op te maken van wie deze kleurrijke gift afkomstig is.
De plaatsnaam trekt een spoor naar een goede vriendin en zonder de doos open te maken loop ik naar de computer waar ik haar op het internet weet.
Ik bedenk me en doe de doos toch eerst open. Onthul een schitterend en enorm boeket vol witte bloemen. Met notabene mijn lievelingsbloemen lysianthus en rozen er in. Op het kaartje dat ik eindelijk te voorschijn weet te toveren tussen de vracht staat: ‘gigi, sterkte. Dan de afzender. En in een ps: En niet met de doornen spelen hoor….
Ik schater en kijk dan weer beduusd naar het boeket. Ik zoek het hele huis af naar een geschikte vaas en moet uiteindelijk 1 van mijn armpetieterige planten van zijn vaasachtige pot beroven om de weelde de ruimte en het vocht te geven dat ze verdienen. Ze krijgen een ereplekje naast het scherm van mijn computer en dan begin ik een mailtje te typen naar de Dominant die verantwoordelijk is voor deze verrassing.
Terwijl ik schrijf, verwonder ik me er over waaraan ik dit te danken heb. Hij is lid van een mailinglist waar ik ook lid van ben en in die hoedanigheid hebben we elkaar weken geleden tijdens een avond uit eens gesproken. Maar daarna hebben we elkaar niet of nauwelijks meer gesproken. Ik beeindig de virtuele brief en druk op verzenden. En vraag me een beetje verwonderd af waar ik al die blijken van medeleven over mijn nu weer collarloze hals aan te danken heb. Het belooft een fijne dag te worden….
