GigiMet mijn hoofd in mijn handen gesteund luister ik naar een rockballad op de radio. Geen woorden, alleen maar ragfijne snaarakkoorden. Ice Tease is net naar bed gegaan. We hebben meer emails uitgewisseld over de kwestie van verliefdheid. Daarna ook nog een poosje gekletst op het internet. Op een of andere manier komt er niet uit wat ik echt bedoel.
Er zijn veel dingen die ik niet begrijp. Niet begrijp omdat ze mezelf zo totaal vreemd zijn. Daar schuilt een gevaar in heb ik me gerealiseerd. Bij het lezen van zijn email begon ik dingen zelf in te vullen. Terwijl ik er vanuit moet gaan dat wat hij schrijft en zegt eerlijk en oprecht gemeend is.
Als ik bij hem ben dan weet ik dat het zo is. Althans ik dacht dat ik het wist want met deze nieuwe ontwikkelingen is alles een beetje op zijn kop gezet. En zo maal ik maar door. Kan ik me zo vergissen in wat ik in iemand lees? Een beetje berustend haal ik mijn schouders op. Ik kan me nu eenmaal niet beroepen op succesvolle relaties en heb een onvolprezen talent om de verkeerde mannen uit te zoeken. Althans dat hoor ik van mijn omgeving.
Ik vraag me altijd af wat dan een goede man is. Iemand voor de rest van je leven? Daar geloof ik niet in. Mijn heksenstreken laten dat niet toe. Hoewel, ik weet dat ik ergens in het tijdpad mijn soulmate weer moet ontmoeten. Dat is Ice Tease niet. Daarvoor hebben we te weinig overeenkomstige visioenen. Ik heb me er ondertussen bij neergelegd dat ik de rest van mijn leven hetzelfde gevecht tussen mijn innerlijke weten en willen en de normen en waarden van mijn opvoeding en cultuur zal blijven voeren. Soms zie of ontmoet ik iemand waarvan ik denk, “God, ik wou dat ik ook zo in balans was.” Maar als ik ze dan wat beter leer kennen, dan blijkt al snel dat die balans bij iedereen een voortdurend zoeken, aftasten en bijstellen blijft.
Het is voor het eerst dat ik binnen een relatie zo met mezelf geconfronteerd wordt en zoveel na moet denken over mijn eigen beweegredenen. Wat drijft me, waarna ben ik eigenlijk op zoek? Ik mag graag aan mezelf denken als iemand die niet zoekt maar die de dingen gewoon onder gaat. Maar als ik goed naar mezelf kijk dan weet ik dat het niet waar is. Ik ben een rasmanipulant. Ik heb er een hekel aan om het gevoel te krijgen dat ik de controle verlies. Dat maakt me bang. Soms haast op het paniekerige af.
Kijken in die diepe, donker put van mijn innerlijke wezen is ook geen aangename bezigheid. Het is al heel wat dat ik het nu durf en het af en toe doe, maar ik zou het vaker moeten doen. Aan de andere kant, deze dingen gaan nu eenmaal niet vanzelf. Ik merk dat het me gigantisch veel energie kost om zo met mezelf om te gaan. Voortdurend trap ik op de rem om mezelf te weerhouden van te hard gaan. Het lijkt een beetje alsof je een heuvel afrent, hoe meer je daalt, hoe sneller je gaat tot je niet meer te stuiten bent.
BDSM is net een spiegel voor mij. Die gedachte knalde ineens naar binnen. Zoals ik spartel en kronkel onder Ice’s handen voordat ik me overgeef, lijkt heel erg op hoe ik worstel om in reinheid met mezelf te komen. Het gaat met horten en stoten, en net zoals met Ice mijn overgave nog lang niet compleet is, is mijn evenwicht net de toren van Pisa.
Hij schreef in zijn mail dat je eerst van jezelf moet houden voordat je van een ander kunt houden en dat je eerst met jezelf in het reine moet zijn voordat je een gelijkwaardige relatie kunt hebben. Mooie woorden maar wel een beetje een clich�. Een clich� dat ik zelf ook voortdurend gebruikte. Maar het is onzin. Dat heb ik net besloten. Want ik kan niet met mezelf in het reine komen en van mezelf leren houden als er niemand is om me te leren. En dat leren kan alleen maar met iemand waar je een hele bijzondere band me hebt. Een liefdesrelatie.
Ik kan naar mezelf kijken en weten wat ik allemaal kan, waar mijn sterke en zwakke punten liggen, wat mijn angsten, dromen en verlangens zijn. Maar dat blijft allemaal onontgonnen terrein als er niet iemand is die de spiegel steeds weer op houdt en je zelfbeeld helpt voeden en weerkaatsen. ‘Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste in het land?” Zelfs de machtige koningin in Sneeuwwitje had al een spiegel nodig om haar zelfbeeld te bevestigen.
Wat houd ik van mezelf als ik zo aan het puzzelen ben met mijn psyche. Op zulke momenten ben ik het beste gezelschap dat ik me kan wensen en bezondig me als een kat die van de slagroom snoept, aan de gedachte dat ik toch best wel een slim mens ben.
Ik moet denken aan iets dat Ice Tease in zijn laatste brief schreef. “Ik heb een relatie met jou. Zo voelt dat.” Zo voelt het voor mij ook. Zo en een beetje meer. Kriebels als ik naar hem toe ga. Glimlachen als ik terugdenk aan wat we samen meemaken. Vertedering als ik zijn jongensachtige grijns voor me zie. Verwondering omdat hij geen irritatie bij me oproept. HUH? Dat is raar. Ik heb nog geen gewoontes bij hem kunnen ontdekken die me ergeren. Geen dingen die hij zegt of doet die me ergeren. Geen plaatsvervangende schaamte als hij iets geks doet. Niet de neiging om het gesprek over te nemen. Ik val even stil in mijn overpeinzingen. Hoe kan dit nu?
Het kan niet zo zijn dat er geen minder leuke kanten aan hem zijn. We hebben onze botsingen zo nu en dan, maar die praten we uit, lossen we op en daarna is de lucht weer zuiver. Zijn de zes weken die ik hem nu ken te kort om dat te bepalen? Aardig intensieve weken. Als ik het vergelijk met eerdere relaties hadden de eerste signalen van dingen die minder leuk zijn al op moeten doemen. Houd ik mezelf voor de gek en wil ik ze niet zien? Nee, beslist niet. Ik peins en peins maar kan helemaal niets bedenken dat onder die categorie valt.
Betekent dit dat ik letterlijk verblind ben door verliefdheid? Of misschien juist dat ik minder verliefd ben dan ik denk dat ik ben? Waarschijnlijk betekent het gewoon dat het al laat is, dat ik nodig moet slapen en dat dergelijke overwegingen beter niet gedaan kunnen worden op die dagen in de maand dat mijn hormonenhuishouding in de war is.
Het was een lange dag. Een vreemde dag. En toch een mooie dag. Dag dag.
