IJverig kwijt ik me van mijn taak. Uren surf ik al over het internet op zoek naar de plek waar Ice Tease en ik het komende weekend door gaan brengen. Ik heb een behoorlijk aantal adressen en mogelijkheden gevonden. Bij de meeste krijg ik nul op rekest. Nee alles is al volgeboekt. Geen wonder, het is nog meivakantie ook.
Eindelijk heb ik beet. Een klein bungalowpark in de bossen. Er zijn maar tien huisjes en wonder boven wonder hebben ze nog een vakantieoptrekje voor 2 personen vrij. Ik stuur een icq berichtje naar Ice Tease. Zijn reactie komt onmiddellijk. Boeken maar. Uitgelaten bel ik terug en reserveer voor donderdag tot maandag. Precies goed. Niet druk, veel privacy. Veel bomen. Ook erg belangrijk.
Ik grijns als ik aan Ice Tease zijn plannetjes met betrekking tot bomen denk. Ik ben benieuwd of berkentwijgjes echt zo goed slaan. Er schijnen trouwens ook kastelen in de Achterhoek te zijn. Toch de Story van O maar even meenemen.
Ik kijk rond in mijn huis en bedenk wat ik allemaal nog moet doen de komende twee dagen. Maar de drang om te schrijven is te groot en ik besluit om de afwas maar weer eens de afwas te laten. Ze loopt nog niet zelfstandig van het aanrecht dus het kan nog wel een dag. Ik kruip weer achter de computer en duik onder in herinneringen aan het afgelopen weekend. Het moeilijkste onderwerp heb ik voor het laatst bewaard. Switchen.
Toen ik Ice Tease leerde kennen, vertelde hij me dat hij net als ik een sub was. Dat hij wel eens switchte in een spel maar dat hij nooit de wens had gehad om Dom te zijn. Dat was op dat moment wel een beetje teleurstellend voor mij, maar zijn logica dat we desalniettemin wel samen mijn eerste schreden in de wondere wereld van de bdsm konden zetten sloeg aan. Ik vertrouwde hem instinctief en zo kwamen we eigenlijk geheel per ongeluk terecht in de D/s relatie die we nu hebben.
De tijd heeft ons geleerd dat hij wel degelijk een Dom is. In het begin hebben we wel eens geprobeerd om te switchen maar ik raakte daar altijd compleet van in verwarring en voelde me er absoluut niet happy bij. Na de nodige gesprekken en meeltjes over en weer, concludeerden we dat switchen misschien wel een beetje te hoog gegrepen was voor mij. Per slot van rekening had hij er zo’n 15 jaar over gedaan om de Dom in hem te laten ontwaken en was ik pas een aantal weken actief in de bdsm.
Af en toe vervallen we nog wel eens in dat switch gedrag. Meestal zitten we gewoon van mens tot mens te praten. Ik ben van nature aardig dominant in mijn doen en laten. Ineens zie ik dan de blik in zijn ogen veranderen. Het liefst zou ik dan opstaan en wegrennen maar dat doe ik niet. Ik herken zijn behoefte om de controle af en toe even te laten slippen en zichzelf gewoon over te geven. Even geen verantwoordelijkheid hoeven dragen. Dat is precies wat ik zelf zoek in een bdsm relatie. Ik gun hem dat gevoel, onderken dat het iets is dat hij af en toe net zo hard nodig heeft als ik zelf. Dus ik speel mee. En meestal met plezier ook.
Zo ook afgelopen weekend. De week er voor had hij mij in huishoudfolie gedraaid. Een hele bijzondere ervaring. En eentje die hij zelf nog nooit had ondergaan. Hij wilde graag weten hoe het voelde en ik zag er niets kwaads in om hem ook eens in te wikkelen. BDSM is inderdaad een enorm sterke vorm van mindplay. Ik zag de blik in zijn ogen veranderen en er veranderde ook iets in mij. Hij strekte zijn armen uit boven zijn hoofd en ineens begon ik mijn boeien af te doen en om zijn enkels en polsen te bevestigen. Het leek op dat moment niet meer dan vanzelfsprekend dat ik mijn collar af zou doen en dat hij die zou dragen.
We speelden een uurtje. Het was een beetje vreemd maar toch ook wel weer erg leuk en spannend. Ik haal geen bijzonder genoegen uit het dommen op zich maar wel in het hem plezieren dus in die zin was er geen vuiltje aan de lucht. Toen ik hem helemaal in folie had gedraaid, geketend en geboeid, moest hij ineens erg nodig plassen. De betovering was meteen verbroken. Hij strompelde naar het toilet en ik gierde het uit van het lachen. Toen hij terug kwam, probeerden we het spel weer op te pakken maar dat lukte helemaal niet.
Ik heb hem toen maar bevrijd van al dat plastic en tegen elkaar opgekruld zaten we nog wat te kletsen. Hij deed de collar en de boeien af en bood ze me aan. Ik weigerde en ze belandden op het matras. Ik wilde ze dolgraag weer dragen maar kon het simpelweg niet. Ik voelde me geen subbie meer en zeker niet zijn slavin. Een beetje beteuterd constateerden we dat het tijd was om naar bed te gaan.
Hij lag er al toen ik uit de badkamer kwam. Ik zag hem liggen aan de kant van het bed die ik als mijn kant beschouw en heel kinderachtig dreinde het in mij; ‘nu pikt hij ook al mijn kant van het bed in’. Ik kroop er naast en barste even later spontaan in snikken uit. Zijn armen om me heen en zijn bezorgde en troostende stem mochten niet baten. Ik huilde en ik bleef huilen.
Ik kon niet uitleggen wat er mis was. Snikkend vertelde ik dat ik gewoon zo vreselijk verdrietig was en niet wist waarom. Een poos later kwam er dan wel uit dat het door de collar was en dat ik dacht dat ik nooit meer zijn slavin kon zijn na dit alles. Ik hoorde de lach in zijn stem toen hij me verzekerde dat er niets aan de hand was. Dat we gewoon in het hier en nu waren en dat morgen alles weer goed zou zijn. Ik bleef volhouden, een beetje bozig omdat ik vond dat hij me niet serieus genoeg nam. De tranen lieten zich niet meer stoppen en Ice vertelde me later dat ik zelfs in mijn slaap nog doorsnikte.
De volgende ochtend was alles natuurlijk inderdaad weer goed. Vanuit bed ben ik een knuffel gaan halen bij Ice Tease. Toen rechtstreeks naar de douche en daarna met een zucht van verlichting weer in de boeien en de collar. Zijn verheugde ‘goed zo’ maakte dat ik me heel klein en heel erg beschermd voelde en ik was weer terug in mijn subbie wereldje.
Daar op terug kijkend realiseer ik me dat de kracht van een collar soms het gewone begrip en de realiteit te boven gaat. Maar ook dat mijn behoefte om eens niet de sterkere hoeven te zijn erg groot is. Nu ik me eindelijk aan iemand heb overgegeven en aan mezelf heb durven toegeven hoe lekker het is om niet altijd en overal de controle te hebben, is het moeilijk om te accepteren dat het soms gewoon weg even niet kan. Dat er momenten zullen zijn dat ik toch die stap terug moet maken. Ook hierin zal ik vroeg of laat weer een balans moeten vinden.
Maar nu nog even niet…..
