Toeval bestaat niet, lotsbeschikking wel

28 oktober 1999
4 minuten leestijd
300 gelezen

Een beetje een baldadige bui had ik. Het was zondagmiddag. Het begon al weer donker te worden leek het wel. Zonder te weten waarom was ik rusteloos en een beetje verdrietig. Ik wisselde berichtjes via het net uit met een vriendin. En toen besloot ik dat ik maar eens op zoek zou gaan naar de tovenaar op het zwarte paard. We hadden er alle twee onbedaarlijke pret om.

Toen de advertentie klaar was, plaatste ik het op ��n van de internet dating sites. En las vervolgens al die personals daar. Niets dat me aansprak tot ik ineens helemaal onderaan een advertentie zag van een Nederlandse meneer. Ik vroeg aan die vriendin om de add eens te lezen en een poosje later schreef ze dat het wel leek alsof er iemand naar me opzoek was. Getroffen staarde ik naar het open icq window. Want precies dat zelfde had ik even daarvoor nog gedacht.

De volgende avond opende ik de yahoo messenger die ik eigenlijk nooit gebruik. En trof er drie berichten in aan. Van dezelfde afzender. De eerste twee een reactie op mijn eigen contactadvertentie. De laatste van een uur later. �Een vreemde, een prachtige samenloop van omstandigheden, elkaar onafhankelijk van elkaar zoeken …�, schreef hij. En dat ik mijn email moest gaan lezen. We bleken zonder het van elkaar te weten op de advertentie van de ander te hebben gereageerd.

Ik beantwoorde zijn mail en hield op zijn verzoek de yahoo versie van icq open. Een poosje later kwam hij online. We babbelden een beetje, maar liepen vast op zijn vraag naar mijn echte naam. Ik was er huiverig voor die te geven; eigenlijk niet van zins het laagje betovering rond deze ontmoeting al zo snel weg te krabben. En ik bleef maar puzzelen. Want ergens had hij zoiets bekends. Hij bleef aandringen en ik gaf toe. Zodra ik mijn naam had getypt viel de verbinding tussen ons weg. Een half uur later vond ik een email. Dat zijn programma was gecrasht. En dat we elkaar wel degelijk kenden…

Maanden geleden, ergens eind april solliciteerde ik bij een bedrijf in Amsterdam. Reclame, webdesign, communicatie en films maakten ze er. Ik had moeite om het te vinden maar kwam nog net op tijd. Er was geen duidelijke bedrijfsingang. Wel een bel naast een bordje met de naam van het bedrijf. Toen ik daarop drukte vroeg een krakerige vrouwenstem wat ik kwam doen. Even later klikte het slot van een deur en stond ik in een soort garage. Door de glaswand aan de achterkant zag ik allerlei machines die ongelofelijke herrie maakten. Aan het eind van de hal lag een gang aan de rechterkant. Toen ik de gang in liep stond ik voor een hoge, betegelde trap. Boven aan de trap stond een man gekleed in zwart. Zwarte broek met bijpassend zwart jasje. Duidelijk op maat gemaakt. Met een simpel gebaar vroeg hij me om boven te komen. Geen woord, geen glimlach, alleen maar dat rustige gebaar. Het schoot door me heen. �Dat is een natural�. Hij schonk koffie voor me in en liet me plaats nemen aan een enorme tafel. Hij moest nog even iets afmaken. Pas een half uur later merkte hij mijn aanwezigheid weer op.

Ik heb nog nooit een vreemdere sollicitatie gehad. Het werk en de baan kwamen maar rakelings ter sprake. Waar we het wel over hadden weet ik niet meer. Het was alsof ik een andere wereld was binnen gestapt. De enorme ruimte was veel meer dan kantoor ruimte. Alles was op elkaar afgestemd. Van de chromen lampen tot de muurkleden met Japanse tekens. Houten vloeren. Heel veel ruimte. Licht. Na een uur kwam er een Spaanse vrouw bij. Lang. Slank. Indrukwekkend. En mij mocht ze niet. Vanaf de eerste handdruk veranderde de sfeer van het gesprek. Even daarvoor had ik de baan nog. Nu was ik hem kwijt. Hij wilde me leren. Zij probeerde me te vangen op wat ik niet kon.

Ik heb het gesprek zelf afgebroken. Ben haast weggerend. Ik moest hem bellen de week erna. Iets in zijn intonatie zei me dat ik inderdaad h�m moest bellen. Niet iemand anders. Ik had een afspraak met KH daarna. We gingen eten en stappen. Belandde eerst in een yuppencaf� waar de vrijdagmiddagborrel van het werk van Peter altijd was. En lachte die rare ervaring met KH weg. Maar nooit helemaal.

Ik heb drie keer geprobeerd te bellen. Hij was nooit te spreken. De derde keer heb ik uitgelegd wie ik was en waarvoor ik belde. Tegen die tijd leek het me alsof het allemaal was overtrokken in mijn fantasie. Natuurlijk hoefde ik hem niet persoonlijk te bellen. Wat een onzin om dergelijke boodschappen uit een sollicitatiegesprek op te pikken. Hoe vreemd het gesprek dan ook. Ik had de lange Spaanse aan de telefoon. Nee de idee�n van het bedrijf en de mijne omtrent de werkzaamheden leken niet over een te komen. Tegen die tijd vond ik het al lang best. En vergat de baan en het gesprek.

Telkens als ik naar Ice Tease ging, kwam ik er langs. Dan probeerde ik vanuit de snelrijdende metro een glimp op te vangen van daarbinnen. Soms dacht ik dat ik hem zag zitten aan zijn bureau voor het raam. Ik deed of ik inwendig ginnegapte om die rare mensen. Maar er was altijd dat vleugje spijt. Het emailadres en het telefoonnummer heb ik zorgvuldig bewaard. Just in case.

En nu staan we weer tegenover elkaar. Door die advertenties.

Ik vroeg hem: �Maar wat nu?� En hij antwoordde �door praten…wat dacht je daarvan….�

Ik heb nu 5 mailtjes binnen. Mijn naam schrijft hij structureel fout. Zijn vragen hebben geen vraagtekens. In de laatste schreef hij: �mag ik je uitnodigen een begin te maken…. � En ik gehoorzaam.

Omdat het al lang begonnen is.

 

 

 

 

Meest gelezen

DigiGigi
Vorig artikel

Sterfelijkheid

DigiGigi
Volgend artikel

Wonderland