Balancerend op de top van de wereld. Dat is waar ik ben vandaag. Het gaat goed. Het leven is mooi.
Eindelijk een baan waarin ik mijn ei kwijt kan en mijn sporen kan verdienen. Druk nu het reces over is en iedereen langzamerhand weer terug komt van vakantie. Heerlijk om mijn eigen stempel op networking, meetingen en huisstijlen te drukken.
Maar belangrijker, eindelijk weer een stukje balans in wie ik ben en waar ik naar toe wil. Natuurlijk. Ik mis. Twee mensen die heel erg belangrijk voor me zijn en altijd zullen blijven. No matter what. Ondanks alles wat er is gebeurd. Ondanks de teleurstelling en de zich opsplitsende wegen.
De ene kant van de weegschaal is gevuld met afscheid en verlies. De andere met vrienden die er nog steeds zijn. Lieve mensen. En nieuwe, ontluikende vriendschappen. Nieuwe speelpartners. Geen losse flodders. Mannen die ergens voor staan. Die een boodschap te vertellen hebben aan mij en aan anderen. Bewogen mannen. Dominanten met een verhaal, een geschiedenis, een zware rugzak met levensbagage.
De laatste weken merk ik dat mijn huis een warme, koesterende deken voor mezelf en deze vrienden is geworden. Ik hoor mezelf praten en kijk naar mijn gesprekspartner. En kan niet anders dan beamen, je hebt gelijk als hij zegt; � alles klopt. Jij klopt. Het huis klopt. De sfeer klopt. De muziek klopt. En ik voel me lekker. Ik voel me thuis.�
Ineens lijkt wat ik wilde voor mezelf en de mensen in mijn leven heel dichtbij. Onder handbereik. Een beetje weemoedig vraag ik me af en toe af waarom ik dit niet schijn te kunnen scheppen voor die andere mensen die me zo lief zijn. Maar zo is het nu eenmaal. En vanuit die wetenschap moet ik verder.
In mijn agenda staan een aantal theaterbezoeken en klassieke concerten vermeld. Ik lees de boeken die me echt iets doen. Ik schrijf over wat me echt beweegt. Maar belangrijker nog, ineens kan ik ook praten over wat me beweegt. Ik ken nog maar weinig schroom en ben soms plezierig verrast als ik naar mezelf luister.
Heel bewust calculeer ik een boel ruimte in voor mezelf. Want ik heb gemerkt dat ik mezelf heerlijk gezelschap vind als ik er de tijd voor neem. Gewoon ik, mezelf en het kleine meisje met een boek, een glas wijn en een cd met rustige, romantische klassieke muziek. En daarnaast is er nog een heleboel ruimte over voor de mensen waar ik van houd.
Om te bdsm-en. Om te lachen. Om lange bomen over het leven op te zetten. Om ons zelf in balans te houden met de wereld en de maatschappij. En God, wat is het leven dan heerlijk.
Ik voel alsof ik ben thuis gekomen. De haven komt in zicht. Geen zorgen meer over geld maar gewoon kunnen doen wat in je op komt zonder nu direct uit de band te springen. Onafhankelijkheid gekocht in het keurslijf van het kantoor. Oh paradox.
Idealisme. Dat ontbrak er nog in mijn leven. Die jaren dat ik werkte met verstandelijk gehandicapten. Het vuur dat me toen in me brandde, dat miste ik nog. Maar als de verhoring van een gebed werd daar ook ineens in voorzien. Binnenkort de eerste vergadering.
En ik verheug me. Al maak ik maar een verschil voor ��n iemand, dan al is mijn doel bereikt. Genieten van de kleine dingen. Of zoals ik mijn pupillen in de woongroep destijds voorschotelde, iedere kleine stap vooruit is een feestje waard. En we hadden een stapel feestjes destijds.
Alleen een brood kopen in de supermarkt. Toen ze introkken konden ze het geen van allen. Toen ik wegging scheurden ze met veel bombarie en plezier door de supermarkt met mij in de kar en deden hun weekboodschappen alleen. En ik? Ik kon wel huilen door mijn geschater heen.
Liefde. Ja het enige grote doel in het leven is van mensen houden en weten dat ze van jou houden. Ooit luisterde ik ademloos en ontroerd in het diepst van mijn ziel naar de man die altijd mijn beste vriendje zal blijven.
Nu denk ik: Verdomme laten we dat leven want het leven is zo kort!
