Hij haalt me van het station in zijn dagelijkse plunje. Ik loop natuurlijk naar de verkeerde achterkant van de trein en we lopen elkaar meer dan de helft van het perron tegemoet. Zijn brede glimlach kan ik al van verre zien en ik ben me bewust van mijn mond die instinctief begint te lachen zodra ik hem zie. Achter de raampjes van de trein voel ik ogen op ons gericht en ik pik signalen op van mensen die nieuwsgierig zijn naar wie mijn liefde uitgaat. Dan staan we tegenover elkaar, oh heel even maar voordat zijn armen om me heen sluiten. De wereld is weer in evenwicht.
Donderdagavond kwart over zes. Voordat ons weekend echt kan beginnen moeten we het winkelcentrum in. Die walgelijk aardse bedenkingen over wat we gaan koken de komende dagen en wat we verder aan boodschappen nodig hebben. Hand in hand slenteren we langs de winkels. Kijken bij sexy stoeipakjes voor hem. Snuiven de luchtjes van voedsel uit zoveel verschillende culturen op. Halen wodka en vieux bij de slijter. Kopen een scanner voor hem. Gniffelen samen als we bedenken dat we nu alle onze foto’s zelf kunnen bewerken en op onze website-to-be kunnen plaatsen.
We proberen ons te haasten om nog even te kunnen genieten van een borrel in de laatste zonnestralen op het geliefde balkon maar in de supermarkt is het druk. Een beetje wanhopig kijken we elkaar aan. Maar eten laten komen vanavond? Nee toch maar even door de zure appel heen bijten.
Tegen kwart voor acht installeren we ons met een zucht op de plastic stoeltjes. Als een echte jongetjesman heeft hij zijn nieuwe aanwinst al uitgepakt en vertelt me met een hartveroverende grijns hoe hij geniet van de aanhef in de boekjes: ‘ Geachte klant, hartelijk gefeliciteerd met uw nieuwe blabla.’ Hij zoekt het boekje voor de installatie en komt er dan achter dat de verkoper in de winkel inderdaad niets wist van scanners en hem er eentje zonder parallelle poort heeft verkocht. Een diepe teleurgestelde zucht want morgen zijn ze dicht.
Ik kijk hem aan, vraag tot hoe laat de koopavond is? “Zal ik nog?” Ik zie de vraag in zijn ogen voordat hij hem stelt en stuur hem met zachte dwang terug naar de winkel terwijl ik ga beginnen met het eten koken.
Terwijl de mie pruttelt scharrel ik wat door het huis. Hang mijn kleren tussen de zijne. Draai het nummer waarop we de week er voor dansten 4 keer achter elkaar en ruim tussen de bedrijven door hier en daar wat op. Ik ontdek dat alles nog precies zo ligt zoals ik zijn huis 4 dagen geleden heb verlaten en op een beetje vreemde manier doet me dat goed. Handboeien, speelgoed, touwen en wasknijpers liggen nog door de hele kamer verspreidt en ik raap ze op, verzamel ze in de krat die hij daar voor gebruikt.
Na het eten sluit hij de scanner aan en samen testen we het apparaat. De software is eenvoudig te bedienen en nadat we een paar van de erotische zwart wit foto’s hebben gescand, laat ik hem fr�belen terwijl ik wat muziek draai, de toybox eens opruim en zo maar wat door het huis tuttel. Bewust heb ik nog niet gedoucht of me omgekleed en geheel tegen mijn gewoonte in wandel ik rond in mijn kleding en zonder boeien. Vanavond gaan we het contract bespreken en dat willen we doen in een beetje een neutrale setting. Van mens tot mens. Niet van Dom naar sub. Als hij aankondigt dat hij het nu wel eens over wil gaan tot interessanter werk dan scannen, namelijk het contract, krijg ik een beetje de kriebels.
Mijn verbazing is groot als ik ontdek dat hij het contract nog niet heeft gelezen. De hele dag heb ik op zijn verzoek de mails die loskwamen op de BDSM list naar zijn email op het werk gestuurd en via icq en mail hebben we daar de hele dag over gepraat. Zo ontstond ook het idee om een avond eerder dan afgesproken samen te komen en het contract samen eens uitgebreid onder de loep te nemen. Hij print het contract uit en begint het te lezen achter zijn bureau. Een beetje schuchter en onzeker zoek ik mijn heil in de kamer en kruip op mijn matje voor de bank. Even twijfel ik of het niet te veel, niet te heftig is. Maar dan komt hij in de kamer, het contract in zijn hand.
Zijn ontroering is zichtbaar op zijn gezicht en zijn stem zacht als hij me bedankt en uitlegt dat hij er stil van is. Dat het zijn verwachtingen overtreft. Ik masker mijn eigen ontroering door een paar keer lacherig terug te komen op dat ik het maar niet kan bevatten dat hij het de hele dag nog niet had gelezen. Ik wil hem duizend-en-��n andere dingen zeggen maar al die woorden krijg niet over mijn lippen. Dat ik intens dankbaar ben ik dat ik het niet verkeerd heb ingeschat. Dat ik intens dankbaar ben dat hij me niet heeft afgewezen. Dat ik me afvraag of ik die onzekerheid ooit echt zal verliezen. Dat altijd weer dat kleine meisje dat overal een afwijzing verwacht even op de proppen komt. Dat ik zo blij ben dat hij zoveel begrip en geduld met me heeft. Hij glimlacht en knuffelt me en ik weet dat hij het zonder woorden ook wel begrijpt.
Samen bespreken we de inhoud. Wijzigingen hebben we eigenlijk niet. Maar het is goed om de verschillende punten door te spreken en de verschillende aspecten ervan te belichten. Ook de mails die als reactie op ons contract zijn binnen gekomen bespreken we. Hij is het wel eens met de opmerkingen dat het een eenzijdig contract is met veel verplichtingen voor mij terwijl er voor hem niets van die aard in staat. We hebben het over vertrouwen, over reacties, interactie en het is een goed, het is een heerlijk gesprek. Hij besluit dat hij nog een toevoeging wil maken waarin hij belooft goed voor mij te zorgen. Morgen gaan we de wijzigingen doorvoeren en dan…… tekenen. Een rilling voert door mijn lijf. Hij grijnst en trekt me mee naar de douche. Een poosje later stap ik naakt en in mijn boeien in zijn bed. Weer thuis.