Het moet ongeveer een uur zijn nadat ik naar bed ben gegaan. Ik word wakker uit een diepe slaap. Het is warm, drukkend. Mijn hoofd voelt zwaar en ik heb moeite om mijn ogen open te doen. Ik voel meer dan ik zie, dat ik niet alleen ben. Aan het voeteneinde van mijn bed zie ik een gestalte staan. Ik kijk langs haar heen, voorbij de spiegel naar de deuropening. Instinctief weet ik dat je geesten niet aan kijkt.
Ik hoef haar ook niet te zien om te weten wie het is. Ik hoef ook niet te kijken om te weten dat ze me goed gezind is. Nog wel in ieder geval. Een stem die ik nooit in het echt heb gehoord maar die ik ken uit een video opname galmt in mijn hoofd. Verbaast merk ik op dat de stem niet via mijn oren mijn gedachten binnen komt, maar er al lijkt te zijn. ‘Brand’. Meer zegt ze niet en prompt is ze verdwenen.
Gedachteloos knoedel ik me weer op in het dekbed. Sluit mijn ogen al weer als het tot me doordringt. Haast op de automatische piloot stap ik uit bed. Trek systematisch alle stekkers uit de stopcontacten. Aarzel even of ik de ramen nu juist open of dicht zal doen. Ik trek ze open. Loop naar beneden en haal de voordeur van het nachtslot. Open alle deuren die me eventueel zouden kunnen belemmeren van een vluchtroute. Ik herinner me de woorden van mijn vader; � als er ooit brand uitbreekt, kun je beter van 1 hoog springen en je benen breken dan levend verbranden.� Ik merk dat ik lach, over kiezen tussen twee kwaden gesproken.
Ik vul een lege halve liter fles spa blauw met gewoon, koud kraanwater en bedachtzaam drinkend, inspecteer ik de woning nog eens, mijn neus in de lucht en sniffend, op jacht naar de geur van rook. Ik zie een asbak, vol met uitgedrukte sigarettenpeuken en zet het in de gootsteen, onder de kraan. Mijn oog valt op een emmer en die vul ik met water voordat ik hem naast mijn bed zet. In mijn buik valt de beklemmende knoop weer weg. Alle signalen staan weer op veilig.
Ik kruip mijn bed weer in. Het windorgel zingt een slaapliedje, wiegend in de zachte bries. Het maakt dat ik me veilig voel en ineens weer slaperig draai ik me op mijn buik, verstop mijn hoofd in het koele kussen en fluister: � be blessed�.
Be the first to comment