Heb je wel eens naar een boom gekeken? Echt gekeken? De dikke stam, de tekeningen in de bast. De takken en de twijgen. Hoe er ieder jaar weer nieuwe bladeren aankomen, hoe in al die kronkels en oneffenheden een prachtig patroon te ontdekken valt? Heb je wel eens met je hand over de bast gestreken en bedacht hoe oud, hoe groot en hoe krachtig die ene boom was? En daarna om je heen gekeken en bedacht dat er niet een maar tientallen bomen om je heen zijn. Allemaal anders.
Heb je wel eens naar de zee gekeken? Echt gekeken? Ben je wel eens in het zand neergezonken en heb je je mee laten voeren door de steeds opnieuw aanstormende golven, hun witte koppen. Heb je gezien hoe er een moment in die golf zit waarin het net lijkt alsof je even tot in de geheimen van de zee kunt kijken, net voordat ze breekt op het strand?
Heb je wel eens in de lucht gekeken? Echt gekeken? Heb je gezien hoe op een regenachtige dag vlak voordat het donker wordt de zon altijd even een gaatje tussen de wolken weet te vinden? Hoe ze dan als met een penseel heel even een stukje van de lucht en de wereld met een gouden laagje bedekt? Net even de kruinen van de bomen aantikt en maakt dat de lucht er uit ziet alsof je er in zou kunnen duiken en naar een onbekend paradijs kunt zwemmen?
Hoezo bestaat Wonderland niet?
