GigiHet is de laatste dag van het jaar. Over een paar uurtjes begint 2002 en dan is ons officiele betaalmiddel de Euro. Ik heb het gevoel dat ik iets bijzonders moet schrijven op deze Oudejaarsdag. Maar het geval is, dat ik me zo bijzonder niet voel.
Ik heb me vandaag ziek gemeld met een knallende hoofdpijn. Daar heb ik er veel van de laatste tijd, dat en een haast voortdurende pijn in mijn rug. Ik weet vrij veel van pijn. Ik kan me de tijd niet herinneren dat ik geen pijn in mijn rechterschouder had, en de aard van mijn werkzaamheden over de loop der tijd hebben dat niet verbetert. Maar de pijn is altijd aanvaardbaar gebleven. Er viel mee te leven, en er zijn tijden dat ik die altijd aanwezige tintelingen, hete naaldprikken en pijnscheuten nauwelijks opmerk.
De laatste weken sta ik op met pijn in mijn beide schouders en nek. Het bezorgt me die hoofdpijnen en het vervelende gevoel dat ik oud ben geworden zonder dat ik het heb gemerkt. Het ligt aan mijn bed. En ik zal het nog twee weken moeten verduren, tot het nieuwe exemplaar wordt bezorgd.
BB kwam gisteravond speciaal langs om mijn rug te masseren, toen hij hoorde hoe het met me gesteld was. Dat was erg lief. En het heeft ook geholpen. De vorige keer dat een goedwillende vriend me masseerde, heb ik er een week lang last van gehad. Maar BB weet wat hij doet. Desondanks had ik hoofdpijn, hetgeen me niet echt verwonderde. Als ik naar een fysiotherapeut ga, dan ben ik binnen een uur enorm misselijk en krijg ik een migraine aanval, die me een dag tot twee dagen totaal uitgevloerd. Dus de schade is deze keer beperkt gebleven, en de pijn is afgenomen.
Ik denk dat ik het nieuwe jaar alleen in ga. Dat was althans het voornemen. Ik heb geen andere plannen gemaakt, en de uitnodigingen bleven ook uit dit jaar. Maar CH stuurde me vanmiddag een SMS dat hij zijn vrouw naar het vliegveld brengt vanavond. Ik weet niet van de hoed en de rand, maar het lijkt erop dat hij een knoop heeft doorgehakt over hun aanmodderende relatie. Dus het zou kunnen dat hij daarna hier komt om uit te huilen. Dat heb ik hem althans aangeboden.
Ik weet maar al te goed hoe het voelt om op deze dagen alleen te zijn met een verdriet dat te groot voor woorden is. En ook hoe weinig geneigd de mensen in je omgeving dan vaak zijn om zich om je te bekommeren en de feestelijke avond met veel drank en opgeklopt plezier te laten schieten. CH en ik waren al vrienden lang voordat we per ongeluk in bed belandden. En ik vind het een uitstekende besteding van mijn Oudejaarsavond om samen een fles whisky leeg te drinken en de �practical jokes� van het leven te vervloeken. Dus ik hoop maar dat hij langs komt en niet alleen in een huis gaat zitten waar de liefde uit is verdwenen.
Ik heb gisteravond mijn oude chatroom weer eens opgezocht. Ik raakte verzonken in herinneringen van een paar jaar geleden, toen ik vrijdagnacht aan de arm van JH over de Prinsengracht wandelde, waar we probeerden om een vrije taxi voor mij te vinden op een erg vroeg uur. Ik kwam hem tegen in het nachtcaf� waar het opvallend rustig was. Er was iets sereens in die wandeling.
Volgens het weerbericht zou er een zware storm gaan woedden, en die heeft ook op veel plekken huisgehouden, maar is aan mij totaal voorbij gegaan. De lucht was rustig en helder, met een bijna volle maan en sneeuw opkomst. Tegen JH kan ik, voor mijn gevoel, alles zeggen wat in me opkomt, en daarom is vaak helemaal niet nodig om iets te zeggen. Het voelde gewoon goed, zoals hij me vanzelfsprekend naar een taxi begeleidde toen het caf� haar deuren achter ons, als de allerlaatste gasten van die nacht, sloot. JH en ik zijn wel goede maatjes geworden, de laatste maanden.
Ik weet het niet. Ik zou nu iets misschien iets bespiegelends moeten schrijven, maar het simpele feit is, dat ik tamelijk tevreden en rustig ben. Ik ben blij met mijn vrienden, blij met De Klepel waar ik me altijd thuis weet. Blij met mijn werk, mijn huis en mijn kat. Het maakt me niet uit of ik vanavond alleen ben of niet. Ik kan naar het nachtcaf� gaan als ik wil, maar ik heb een hekel aan hossende menigtes en al die onbekenden die je om de hals vallen om je gelukkig nieuwjaar te wensen. Dus blijf ik veel liever thuis, alleen of met gezelschap dat aan komt waaien.
Nieuwe voornemens voor het nieuwe jaar heb ik niet. Ik neem gewoon de dingen van het vorige jaar mee, want daar ben ik nog steeds niet op uit gestudeerd. Ik wil steeds beter leren defini�ren wat ik niet wil, om zo steeds beter te leren wat het is dat ik wel wil, en ik wil leren om steeds meer en betere vragen te stellen. De fantasie die ik zou willen leven is nog steeds die waarin ik iemand ma�tresse ben, maar als dat nooit meer wordt dan een fantasie waarmee ik me amuseer, dan lig ik daar ook niet wakker van. En mijn levensdoel is ook nog steeds dezelfde: als ik later groot ben, wil ik grijs, wijs en mild worden.
Rest me nog om iedereen een sprookjesachtig en magisch 2002 toe te wensen. Ik wens iedereen het vermogen om je dromen te leven en de gave om de tover in jezelf te vinden.
Wees gezegend,
Gigi
