Godin van de Jacht

28 december 2001
2 minuten leestijd
321 gelezen

In de woonkamer lag de afgebeten kop en een stukje van de romp van een onfortuinlijke muis, die onverstandige genoeg was geweest om mijn Godin van de Jacht uit te dagen. Diana stond me luid spinnend op te wachten, overduidelijk verschrikkelijk met zichzelf ingenomen. Als een goede opperpoes heb ik haar overladen met complimenten, ondertussen gruwend de overblijfselen van het armzalige schepseltje met een schepje op het blik manoeuvrerend. De restanten van de muis liggen nu in de vuilnisbak, omdat ik niet wist, waar ik het anders moest laten.

Het is vast niet de laatste keer, dat er een muis in mijn huis sneuvelt. Ik ben blij met zo�n jachtlustige kat, maar ik ben bevreesd wanneer ik bedenk op welke plekken (argh, mijn bed!) ze haar prooi allemaal achter kan laten. Op 9 januari wordt mijn nieuwe bed pas bezorgd, en tot die tijd slaap ik nog steeds op een matras op de grond. Diana deelt mijn bed met een vanzelfsprekendheid die haast mannelijk is. Ze maakt aanspraak op het grootste deel van het dekbed en rust niet, voordat ze zichzelf dicht tegen mij aan, met haar hoofd tegen mijn hoofd en half onder de dekens heeft uitgestrekt. Als ik de euvele moed heb om me �s nachts om te draaien, dan moet ik dat bezuren met een tik van haar poot of een nijdig gemopper diep uit haar keel. Samenwonen met een kat lijkt in velerlei opzichten op samenwonen met een man.

Als ik later thuis ben dan gebruikelijk dan is ze ge�rriteerd omdat het eten later dan gebruikelijk wordt opgediend. Ze maakt minstens zoveel troep, die ik achter haar op mag ruimen. Luciferdoosjes die ik altijd op verschillende plekken bij kaarsenhouders en wierookbranders heb liggen, vind ik terug door de hele kamer. Mijn keurig georganiseerde leestafel is aan het eind van de dag een grote berg tijdschriften, omdat de kat ze gebruikt als glijbaan. Als de vuilnisbak niet vol genoeg is, dan ligt de inhoud door de keuken verspreid. Diana heeft een prachtige placemat waarin vijf vissen in het water bewegen, maar haar maaltijden nuttigt ze principieel op het stuk vloerbedekking dat ik los ik de keuken heb neergelegd, en dus boen ik twee keer per week de vloer met �Shout� en ruim de aangekoekte resten van haar avondeten op. Ze verliest erg veel haar, en ik vind overal plukken grijs en zwart. Ik moet dagelijks stofzuigen, en gelukkig laat mijn vloerbedekking zich goed onderhouden, in tegenstelling tot de vloeren in het huis bij PP, met wie ik in 2000 samenwoonde, en die ook veel haren verloor.

Diana heeft, net als de meeste mannen die ik ken, haar eigen plek om te zitten. Zij neemt geen genoegen met ��n plek, nee, ze heeft er twee. In de kamer houdt ze audi�ntie op een groot matraskussen voor de verwarming, – een kussen dat ik ooit kocht als �subbiekussen� en dat nu, net zoals het exemplaar dat een vriendin van me aanschafte, is opge�ist door een dominant poezenbeest -, en als ik achter de computer zit, dan ligt ze op een handdoek op een plank boven mijn bureau. Een plek die ik haar heb gegeven, toen ze telkens opnieuw op mijn schoot sprong en het toetsenbord begon over te nemen.

Ik kan me nauwelijks meer voorstellen, dat ik ooit heb overwogen om een ander thuis voor haar te zoeken, en ik maak me nu al zorgen, over wat er gebeurt, als ik onverhoopt weer moet verhuizen.

 

Meest gelezen

DigiGigi
Vorig artikel

Erotiek mag…

DigiGigi
Volgend artikel

De Tover