Koffie verkeerd drinken in bed is tegenwoordig mijn meest geliefde bezigheid op een vrije dag. Gek genoeg ben ik de laatste maanden ook in het weekend erg vroeg wakker, terwijl ik altijd meer een nachtmens dan een dagmens was. Maar nu is het eerder regel dan uitzondering, dat ik om 08.30 uur al aan mijn eerste bakje zit. Ik klop de melk met een garde in een pannetje op het vuur, terwijl de koffie doorloopt in de machine. Het is even iets meer werk dan een gewoon bakje, maar ik vind het de extra aandacht en zorg meer dan waard. Ik vind het domweg verrukkelijk om met mijn koffie en een verse ochtendkrant mijn bed weer in te duiken, en meestal sta ik niet voor het middaguur echt op. Vroeger, in de tijd met TZ, hadden we vaak samen zulke uurtjes in het weekend, en die heb ik maandenlang gemist en ge�dealiseerd. Ondertussen ben ik zover, dat ik er niet aan moet denken om dit ochtendritueel met een man te moeten delen. �berhaupt moet ik er niet aan denken om naast iemand in slaap te moeten vallen, en erger nog, er naast wakker te worden. Uh huh, het grootste deel van de tijd moet ik trouwens helemaal niet denken aan een man in mijn leven. Behalve als ik zin heb om uit te gaan, of behoefte voel om geknuffeld of aangeraakt te worden. Sinds MR heb ik een beetje een weerzin voor mannen ontwikkeld. Ik weet natuurlijk, hoe dat komt, en dat ik er over heen moet zien te komen.
Dus plaatste ik een poosje geleden maar weer eens een advertentie op het internet. Veel reacties kreeg ik niet, – en dat was ook de bedoeling-. Ik leer steeds beter om mijn advertenties zo te schrijven, dat de tekst zelf als een soort filter functioneert. Het handjevol mannen dat reageerde, lijkt zo qua brieven te passen bij het profiel dat ik heb gedefinieerd in mijn advertentie. Of dat strookt met de werkelijkheid, is weer een heel ander verhaal, en ik geloof niet, dat ik veel behoefte heb om daar heel erg snel achter te komen. Soms wens ik me een maatje, iemand om allerlei dingen mee te delen, maar meestal is de gedachte alleen al ontmoedigend. Ik ben in gedachten ook weer veel bezig met TZ, en vraag me af, of ik niet gewoon moet leren dankbaar te zijn, dat ik ��n grote liefde heb gekend. Misschien is de koek nu wel gewoon op, en moet ik me liever concentreren op andere zaken in het leven. Mijn zoektocht naar mezelf en naar de waarheid zijn misschien wel veel belangrijker dan hetgeen ik liefde noem. Er is nog zoveel te lezen en zoveel te leren, en als ik heel eerlijk tegen mezelf ben, dan moet ik bekennen dat de mannen in mijn leven eigenlijk stuk voor stuk als stoorzender hebben gefungeerd, en me hebben afgehouden van naar mezelf kijken en in balans en in vrede met mezelf te leren leven. Behalve TZ. Dat gevoel was zo oneindig groots en zo mooi. Ik verwacht dat ik daar de rest van mijn leven heimwee naar zal houden.
Ach, soms wil ik zo graag, maar meestal ben ik te bang om zelfs maar te proberen weer iemand te vertrouwen.
