Oef!

Het SMS-bericht dat CH me vanavond stuurde, maakte me rustiger. Ik had het nauwelijks gelezen of het werd gevolgd door een kort telefoontje vanaf het vliegveld, waar hij stond te wachten op zijn vrouw, die terug kwam van een kort bezoek aan Engeland. Zijn stem haalde de angel uit de wond, en voor het eerst sinds hij zondag wegging, voel ik geen tranen meer in mijn buik.

Hij verzekerde me ervan dat hij echt wil praten. Ik geloof niet langer, dat het een gesprek wordt waarin ik voor de zoveelste keer te horen zal krijgen, dat ik een vergissing was. Hij klonk alsof hem er veel aan gelegen was, mij er van te weerhouden om mijn �als het niet buigen wil, dan moet het maar barsten methode� toe te passen. Ik veronderstel dat iemand die mij als een lastige en ongewenste complicatie in zijn leven zou zien, daar juist gretig gebruik van zou maken. Dus heb ik CH laten weten dat ik een pas op de plaats zou maken, en dat ik het hem toe vertrouw om mij zo snel als hem mogelijk is op te zoeken, zodat we kunnen praten over deze ontwikkelingen.

Ik vergeet zo vaak dat niet iedereen zo snel denkt als ik, en dat de meeste mensen zich meer tijd gunnen om met hun gevoelens in het reine te komen. Iets waar ik best eens vaker een voorbeeld aan zou kunnen nemen. Toegegeven, het gaat al wel een stuk beter dan vroeger.

Ik vind het naar om het aan mezelf toe te geven, maar een jaar of twee geleden was het maar al te waarschijnlijk geweest, dat ik me zo afgewezen zou voelen omdat CH niet bij mijn allereerste kik direct op de stoep stond, dat ik hem stante pede voor de keus had gesteld; je vrouw of ik, en zonder zelfs maar een poging te doen om me in zijn situatie te verplaatsen. Ouch!

En ik ben nog steeds niet tevreden over mezelf. In de ideale situatie had ik CH laten weten dat ik erg had genoten van ons samenzijn, en een vervolgafspraak voorgesteld. De tijd tussen twee afspraken in had ik dan benut om in alle rust mijn eigen gevoelens tegen het licht te houden, en pas al ik hem weer zag, had ik hem omzichtig verteld over twee jaar geleden en welk effect dat nu op me heeft. Ik moet lachen om mezelf, terwijl ik dit schrijf. Ik geloof echt nog in sprookjes, want dat ideaalbeeld gaat over een hele geduldige Gigi, en ik zal wel heel, heel erg oud moeten worden om daar ooit aan te beantwoorden. Maar, ik zou het graag worden, geduldig. Oh ja.

Ik moet denken aan iets dat GS me vorig jaar vroeg. Ze vroeg me, of ik ooit in staat was geweest om de hele mens TZ te zien, en dat kon ik niet volledig bevestigen. Als ik over CH nadenk en me afvraag wat ik van hem weet, dan is dat bedroevend weinig na die twee jaar vriendschap.

Hij kan erg goed vertellen en hij maakt me met zijn verhalen aan het lachen. Ik proef soms iets onverbiddelijks in hem; een duidelijk �tot hier en niet verder signaal�. Ik heb vaak het gevoel dat hij zijn emoties wegstopt achter de anekdotes die hij opdist. We hebben het meermalen vrij uitgebreid gehad over zijn huwelijksproblemen, maar eigenlijk weet ik niet hoe hij zich daar echt over voelt. Dat hij er mee zit en dat het hem pijn doet, lijkt me vanzelfsprekend, maar van zijn hoop, verwachtingen, teleurstelling en liefde weet ik bijna niets. Ik weet niet eens hoe hij zijn vrouw heeft ontmoet, en waarom hij zo snel met haar getrouwd is, terwijl van meet af aan duidelijk was dat zijn interesse en behoefte aan BDSM door haar niet ondersteund werd, en misschien zelfs wel verafschuwd.

Wat ik fijn vind om in mezelf te ontdekken, is dat ik voor het eerst merk dat ik vragen aan een lief heb. Ik wil dingen weten over hem, waar ik anders vooral afwachtte wat iemand met me wilde delen. Ik verlang erna om hem al die vragen te stellen. Ik wil weten wat voor kind hij was, hoe hij is opgegroeid, wat hem beweegt, wat hij belangrijk vindt, wat hij het liefste eet, wat zijn favoriete plek in de wereld is, waar hij zijn hutten bouwde, wie zijn eerste liefde was, van welke muziek hij moet huilen, waar hij bang voor is, waar hij naar verlangt, welke teleurstellingen hem nog steeds kwellen, wat hij anders zou willen doen, wat hij van zichzelf vindt, en nog veel meer.

Ik denk dat ik verliefd ben. Oef!