De huizenjacht is weer begonnen. Nu ik nog zo’n twee maanden heb om een ander dak boven mijn hoofd te vinden, heb ik overal op het internet advertenties achter gelaten en lees ik dagelijks de rubrieken waarin woonruimte wordt aangeboden. Vanmiddag heb ik een huis in Oost bekeken. Ik zou net vertrekken toen HV het kantoor binnenliep, terug van een paar weken vakantie in Afrika. Ik moest echt gaan om de tram te kunnen halen en op tijd op mijn afspraak te zijn, en een beetje knullig vond ik dat wel. Ik was op tijd, en het huis, een drie kamer appartement in de Indische buurt was een genoeglijk huis met een prachtig dakterras. Ik was bijna bezweken vanwege dat terras, maar bedacht me tijdig dat ik daar pas volgend voorjaar profijt van zou kunnen trekken. De verhuurster wilde een caravan gaan kopen ergens in de bossen in Drenthe, en toen ze vertelde dat haar relatie pas was verbroken, dat haar ex ook zo�n caravan heeft en dat ze nog nooit buiten Amsterdam was geweest, had ik ineens een visioen dat ze op kerstavond met haar hele boeltje weer op de stoep zou staan. Dus ondanks terras, vaatwasmachine en droger laat ik dit aanbod voor wat het is en heb ik toch besloten om verder te zoeken.
Terug op kantoor hebben HV en ik drie weken kantoorbesognes bij gepraat. Jammer genoeg vroeg hij direct naar MR en de foto�s die hij voor ons maakte voor een project. Ik baalde er enorm van dat ik hem moest vertellen van mijn breuk met MR, want daarmee zijn we dus ook een goede en goedkope fotograaf en vormgever kwijt. Maar ik was trots op mezelf toen ik standvastig bleef op de vraag van HV of ik een werkrelatie met MR niet aan zou kunnen. Ik kan met iedereen een werkrelatie aan, behalve met MR. En dat ligt niet aan mij, maar aan hem. De laatste anderhalf jaar hebben wel bewezen dat zijn manipulaties grenzeloos zijn, zoals hij grenzeloos is, en ik ben er niet tegenop gewassen. Ik heb mezelf dat lang kwalijk genomen, maar ik weet natuurlijk heel goed, dat zelfs proffesionals het moeilijk vinden om met mensen die, zoals MR, lijden aan het Borderline-syndroom om te gaan. Bovendien, als ik nu niet voet bij stuk houd, dan geef ik aan MR de boodschap af, dat het ok� is om mij te slaan en te mishandelen, en je hoeft geen expert te zijn om te bedenken hoe mijn toekomst er dan uit gaan zien.
JT kwam me rond zessen halen. Ze had me uitgenodigd om de plaats van haar uitgevallen partner in te nemen en samen met haar het radioprogramma te presenteren dat ze iedere dinsdagavond maakt. Ik was nog nooit in een radiostudio geweest, en het leek me geweldig leuk. Bovendien mag ik JT erg graag en zijn we de laatste maanden bevriend geraakt. Onze gedeelde factor was in eerste instantie MR, en de kinderen die MR en JT uit hun huwelijk hebben. Maar de eerste keer dat zij en ik samen wijn gingen drinken, hebben we na een half uur het onderwerp MR van de tafel verbannen, en sindsdien praten we vooral over onszelf, het Leven en de Liefde. En natuurlijk over haar kinderen, die geweldig leuk zijn. Ik ben dol op de twee jongens, maar haar jongste dochter heeft absoluut mijn hart veroverd.
De uitzending was erg leuk om te doen, al heb ik het grootste deel van de tijd geluisterd en wijntjes gedronken. Het lijkt me vooral leuk om mijn eigen programma te hosten, en er bestaat een kans dat ik binnenkort op zondagavond die kans krijg. Na afloop zijn we een caf� ingedoken tot we trek in eten kregen. We moesten door een hoosbui spurten om nog voor de sluitingstijd van de keuken in �De Orangerie� te zijn, waar prima en erg betaalbare maaltijden worden geserveerd. Erg laat hebben we het niet gemaakt. We waren alle twee tamelijk afgedraaid en moe. Onderweg gaf mijn opoefiets het op, en nu heb ik twee fietsen die het niet goed doen, de ene met een spatbord dat om het voorwiel klemt, en het andere met kapotte remmen, en thanks to MR, zonder kettingkast, hetgeen me al een kapotte broek heeft opgeleverd. Grrrrr!
