Morgen moet ik gaan inpakken. Zaterdagmiddag komen BB, WFH en een vrachttaxi me helpen verhuizen. Ik zie er als een berg tegenop, niet in de laatste plaats omdat HB het huis niet leeg achterlaat, zoals we een paar weken terug afspraken. Hij vertrekt halsoverkop toch nog dit weekend naar het buitenland en had allerlei dingen qua verhuizing niet zo goed geregeld. Nu blijf ik dus zitten met een berg oude meubels en troep, zoals het er naar uitziet. Erg blij ben ik daar niet mee, want ik wilde het huis leeg, omdat er geen vloerbedekking ligt, enkel de onderplaten en ik dat volgende week wilde laten leggen. Maar om op te kunnen meten en om de vloer helemaal schoon en spijkervrij te krijgen, heb ik wel ruimte nodig. HB vindt het oke wanneer ik wat spullen wegdoe. Maar op zaterdag is er geen vuilnis, dus dat is hatstikke onhandig. Ik moet het maar gewoon riskeren, want zaterdag heb ik hulp en ik zie mezelf nog niet alleen een bankstel de trap af manouvreren. Om maar niet te spreken van het feit, dat ik gewoon moet werken, het is druk op de zaak. HV en ik zijn de hele dag bezig geweest met een offerte voorbereiden, en dan kwam er een nieuw opdracht binnen en zijn een aantal sites in de afrondingsfase. Ik heb het zo druk gehad deze week, dat ik amper kan geloven dat het al donderdag is, en dat mijn weekend zo begint.
Afgelopen dinsdagavond heb ik de sleutels voor het nieuwe huis gehaald. HB had de telefoon � en internetaansluiting ook nog niet geregeld, en als hij dat blijft vergeten, dan zit ik dadelijk weer in een huis zonder telecommunicatie. Want omdat ik geen hoofdbewoner ben, kan ik het niet aanvragen. Ik moet zijn post door gaan sturen naar een vriendin van hem. Ook wel een beetje bizar, want daar hadden we niets over afgesproken. Het was eenvoudiger geweest wanneer hij een doorstuurservice van de PTT had geregeld, maar misschien doe ik dat nog wel op het postkantoor. Het huis stinkt naar de kat, dat is ook zoiets. Ik moet dit weekend een mega schoonmaakklus uitvoeren, en laat dat nu net mijn meest favoriete bezigheid in het weekend zijn. Not! Ik heb eigenlijk geen idee wat ik zatermiddag precies aan ga treffen, maar ik zie er tegenop om de eerste week primitief te moeten bivakeren in een huis dat ik niet ken en waar ik me nog niet thuis voel, noch het me thuis kan maken.
Gisteravond was ik in De Klepel. Want bij mij thuis begint het ook een beetje een zooitje te worden, nu ik van alles al aan het inpakken en uitzoeken ben. Dus toog ik voor warme chocolademelk naar mijn favoriete kroeg. Het was er erg druk en erg gezellig. Ik zat aan de ronde stamtafel, en had telkens nieuw en leuk gezelschap. Ik sprak met RA, die binnenkort een paar maanden naar Azie gaat, met TL, die langs liep met twee pakken melk uit de avondwinkel en zich liet verleiden tot twee drankjes en bijkletsen, met AB, die ik van gezicht kende, maar nog nooit sprak en met HN, die ik nog nooit eerder had gezien. Uiteindelijk ben ik tot na sluitingstijd blijven plakken, maar ik heb er voor gezorgd dat ik maar drie wijntjes dronk, zodat het opstaan vanochtend geen problemen gaf.
Ik had me voorgenomen om vanavond alvast boodschappen te halen voor het weekend. Dan kan ik die mooi mee verhuizen, en dat scheelt een heleboel gesleep zaterdag. Maar ik denk dat ik het uitstel tot morgen. Want als ik twee uurtjes lekker doorwerk, dan ben ik helemaal verhuisklaar en heb ik nog alle tijd voor mijn laatste boodschappen. Zaterdagochtend ga ik nog proberen om naar de markt te gaan en goedkope kerstverlichting te kopen. Ik zag dat HB alleen maar een kaal peertje had hangen in de woonkamer, en daar word ik depressief van.
Mijn moeder nodigde me uit om met Kerst naar Parijs te gaan. Ik heb nee gekreten, en dat was niet zo aardig maar wel erg gemeend. Want ik ga niets afspreken met Kerst, ik ga ofwel werken of mijn hoofd onder de dekens stoppen. Nou ja, niet zo letterlijk natuurlijk, maar de festiviteiten laat ik aan mijn deur voorbij gaan. Ik heb ernstig genoeg van Kerst gekregen. Ik baal ervan, dat je, of je wilt of niet, toch niet aan de sfeer van knus samen met je lief, vrienden en familie ontkomt. Ik voel me altijd heel eenzaam in die tijd, en dat komt voor een groot deel vanwege het opgedrongen en ingestampte gevoel van ‘samen’ moeten zijn. Geen uitgebreid Kerstdiner, geen kadootjes onder de Kerstboom, geen Kerstboom, geen wandelingen door de sneeuw enz. Allemaal dingen die op een gewone dag gewoon leuk zijn als ze je overkomen, die ervaar je op Kerst als gemis als je ze niet krijgt.
Dan wilde ze ook nog naar Parijs. Ik ben nog nooit naar Parijs geweest, en ik ga ook niet. Zodat ik altijd nog Parijs heb om naar toe te gaan, als de rest van mijn leven niet leuk meer is. En dan samen met mijn moeder, zonder de rest van de familie, dat zie ik ook niet zitten. De herinneringen aan mijn leuke kersten heb ik diep weggestopt, en ik zou het niet kunnen verdragen als zij ze boven haalt, beroert en misschien wel een beetje bekladderd vanwege de scheiding van mijn ouders. Erg begrijpelijk allemaal, maar de Kerstfeesten die ik in mijn herinnering meedraag, die wil ik onaangetast laten. Dus ik blijf in Amsterdam en ik blijf alleen. Of er moet zich voordien nog een grote liefde aandienen, maar dat lijkt me vrij onwaarschijnlijk.
