GigiHet is vandaag een stralende nazomerdag. Ik raak altijd een beetje in de war van de plotselinge weersveranderingen in Nederland. Ik draag mijn zomer- en wintergarderobe door elkaar heen, en hoef nooit iets van zolder te halen. Niet dat ik een zolder heb; het is maar bij wijze van spreken. Mottenballen zou ik eigenlijk wel nodig hebben, -om maar even door te gaan met de voorgaande associatie, maar de nachtvlinders die altijd om me heen zijn, heb ik lief, en symbolisch gezien staan ze voor vernieuwing en creativiteit.
Ik wilde eigenlijk stoppen met roken vandaag, maar het lukt me nog niet. Ik heb een hekel aan mijn gewoonte om papier en tabak in de brand te steken, en dan de rook te inhaleren. Als je daar over nadenkt, dan is het toch iets heel bizars om te doen? En nog walgelijk ongezond ook. Ik kan het niet uitstaan, dat ik al jaren rook en niet bij machte lijk te zijn om het radicaal overboord te gooien. Ik probeer aan mijn verslaving te denken, als was het een man. Achter alle mannen in mijn leven heb ik op een zeker moment de deur dicht gedaan, en ��nmaal dicht is bij mij ook werkelijk potdicht.
Er zijn natuurlijk uitzonderingen, -natuurlijk, wat zou het leven saai zijn zonder uitzonderingen om de sleur te doorbreken-. Ik heb relaties gehad met mannen waarmee ik goed bevriend was v��rdat we per abuis ook iets seksueels ontwikkelenden, en waarmee ik nadien ook nog steeds goed bevriend kon blijven. En er was TZ, waarvoor ik nooit de deur helemaal heb dichtgedaan, hoewel ik nu ten zeerste betwijfel of het werkelijk verschil uitmaakt. Ik geloof niet, dat zelfs al zou ik willen en zelfs al zou de mogelijkheid zich voordoen, het in praktisch opzicht denkbaar zou zijn om de draad weer op te pakken waar die verbroken werd. Maar de meeste mannen ontdekten dat er geen weg terug was, welke sluiproute ze ook probeerden. En dan is het toch te gek, dat ik tegen zoiets banaals als roken geen nee kan zeggen? Ik ben allesbehalve tevreden over mezelf vandaag.
Toen ik wakker werd deze ochtend, was mijn eerste gedachte dat geloof ontstaat om angst te sussen. Ik zou graag weten, wat ik heb gedroomd de afgelopen nacht, want ik vind het wel een boeiend denkbeeld, en het verwondert me vaak, welk een interessante overwegingen er in mijn dromen worden geopenbaard. Ik vind het heerlijk om in zo�n staat van bijna wakker maar niet helemaal, knus onder de dekens te liggen filosoferen, en de wereld nog even buiten te sluiten.
Gisteren vroeg iemand me, of ik een heks ben. Ik voel me inderdaad een heks. Dat heeft alles te maken met de manier waarop ik naar het leven kijk, en veel minder met rituelen en magie, dan het woord heks doet vermoeden. De hekserij is een natuurreligie, waarvan ik geloof, dat ze al bestond ver voordat het Christendom haar intrede deed. Ik geloof in bepaalde zaken, die overeenkomsten vertonen met hetgeen er over de Wicca wordt geschreven. En natuurlijk geloof ik om de angsten in mij te sussen. Ik geloof in lotsbeschikkingen en in levenslessen. Ik wil een zin en een rede aan mijn leven toevoegen, want ik kan de gedachte niet verdragen dat er na dit leven niets meer is, en dat alles wat ik meemaak, ervaar, beleef en vooral, alle pijn, al het verlies dat ik onderga, voor niets is. Het moet een groter, een mooier doel dienen, en dus klamp ik me vast aan mijn geloof. Ik word er door gerustgesteld, het houdt me op de been en geeft me de kracht om mijn leven te leven volgens de waarden en normen die ik belangrijk vind. Ik ben voortdurend in gevecht om me niet te conformeren naar de regels van groepen mensen maar om vanuit mijn eigen inzichten te reageren en handelen.
Hekserij past in mijn levensbeschouwing, en in diezelfde context pas sadomasochisme in mijn seksuele beleving. Ik houd van rituelen en symboliek, en ik heb ze ook nodig voor mijn gemoedsrust. Ik wil meer kleur, meer dramatiek en romantiek in mijn leven, dan in het dagelijkse leven te vinden is.
Houd ik mezelf voor de gek? Voor een deel wel. Niets menselijks is mij vreemd, en het is nu eenmaal een gegeven, dat mensen geweldig goed zijn in zichzelf voor de gek houden. De meeste mensen zijn er veel beter in om zichzelf te misleiden, dan om anderen te misleiden. Waarom zou het anders zo zijn, dat het advies dat we ander geven veelal accuraat en goed is, en we nauwelijks in staat zijn om onszelf van advies te dienen, laat staan het op te volgen.
Ik word vaak benijd om mijn vermogen mijn dromen te leven. En ik benijd de mensen, die zich neer kunnen leggen bij het leven en niet voortdurend lijken na te denken over de zin van het bestaan en het hogere doel van het leven. Ik wens me soms een afstandbediening met een aan- en uitknop voor mijn brein. Gewoon even een dag niet nadenken, nergens over piekeren en niet voortdurend bezig hoeven zijn met het zoeken van mijn waarheid en bestemming.
JB stuurde me een email afgelopen nacht. Hij heeft een boot gekocht en was gisteren op het Ijsselmeer. Hij dacht dat ik niet jaloers zou zijn op een boot, maar ik benijd hem verschrikkelijk. Ik droom al jaren van een woonboot ergens in een Amsterdamse gracht. Ik zou een kruidentuin op het dak maken, en op de boeg de naam �Amsterwitched� schilderen. Mijn eigen heksenboot. Mijn schip hoeft geen 50 knopen te varen, het moet gewoon blijven liggen en een veilige woonplek bieden.
Ik verlang naar een plek waar ik kan blijven; dit voortdurende verkassen maakt me moe en een beetje stuurloos. Soms wil ik een boek lezen, dat ergens in een doos in de opslag ligt. Of een trui pakken, die daar ook is beland. Nu staat de winter weer voor de deur, en kom ik tot de ontdekking dat al mijn warme jassen in de opslag liggen. Hopeloos lastig. Ik mis een eigen omgeving. Nu ga ik over een week of zes weer inpakken, op naar het volgende huis in weer een nieuwe wijk. Zonder te weten hoe lang ik daar kan blijven, zonder me echt thuis te kunnen voelen, want het is niet mijn huis, ik krijg het maar in bruikleen.
De emails van JB zijn leuk. Hij maakt me aan het lachen met de manier waarop hij de dingen verwoord. Soms denk ik, dat ik hem het kan horen zeggen, en ik vermoed dat zijn spreek- en schrijftaal erg zijn verweven, net als dat mij het geval is. Zijn berichten stralen vrolijkheid, optimisme en enthousiasme uit. Ik begrijp niet zo goed, waarom ik er tegenop zie om hem te ontmoeten. Misschien omdat ik nu nog zelf het plaatje in kan kleuren met mijn fantasie, en dat na een kennismaking voorgoed verdwenen zal zijn. Dan blijkt hoever mijn beeld afwijkt van de werkelijkheid, en of ik de werkelijkheid genoeg kan overeenstemmen met mijn sprookjesachtige manier van denken. Meestal lukt dat niet, en toch is dat wat ik wil. Omdat het een paar maal wel gelukt is. KH noemt me een kruising tussen Peter Pan en Tinkerbell. �Think happy thoughts and you can fly�. En ik zou zo graag weer eens vliegen�
