GigiSinds maandagavond sturen we elkaar SMS-berichtjes. Toen hij, vrij laat, afbelde voor onze eetafspraak, – waarbij hij al een slag om de arm had gehouden vanwege zijn drukke en veeleisende baan-, was ik teleurgesteld. Mijn moeder was toen al een aantal uren weg, en ik had de tijd gehad om over mijn gevoelens na te denken. Het was, en is nog steeds, een enorme schok om te ontdekken dat het vage, niet benoemde gevoel van verliefdheid van jaren geleden door dit recente samenzijn, zo’n stortvloed van emoties oproept.
Ik was kortaf en bruusk aan de telefoon. En ik stuurde een poosje later een sms-berichtje, nou ja, ik had er drie nodig om het hele verhaal beknopt te verwoorden, om de reden voor die afstandelijkheid uit te leggen. Waarbij ik me helemaal niet realiseerde, dat het voor CH misschien als minstens zo’n verrassing en schok zou komen als het mij had gedaan. Noch stond ik er bij stil, dat hij nog op kantoor zat en waarschijnlijk tot over zijn oren in een of andere servercrisis.
Als ik daar achteraf over na denk, dan kan ik mijn impulsiviteit en onnadenkendheid niet uitstaan. Ik ben, zoals JT terecht en grinnikend opmerkte, een controlfreak, en met name als het over mijn emoties gaat. Ik sta bekend om mijn organisatietalent en het overzicht dat ik ten alle tijden houd. Ten alle tijden, behalve dan wanneer het over mijn gevoelswereld gaat. Ik houd niet van de structuur die anderen mij opleggen en schop daar tegen zo hard ik kan, maar ik klamp me als een drenkeling vast aan de door mijzelf ontwikkelde structuur. Soms word ik zo moe van mezelf.
Ik kan niet rustig achterover leunen en afwachten wat er gaat gebeuren, wanneer er een lief mijn leven binnenstapt. Ik moet weten wat er gaat gebeuren, waar we naar onderweg zijn en wat onze voornemens zijn. Domweg genieten van het moment, en alles op zijn beloop laten, dat lukt me nog steeds niet. Ik heb zekerheid en bevestiging nodig.
Daarom was ik ook op zoek naar een minnaar of een aantal minnaars. Ik mis de intimiteit, maar op hetzelfde moment kan ik de gedachte niet verdragen, dat iemand mijn zorgvuldig opgebouwde, en voor mijn doen vrij rustige en harmonieuze leventje op zijn kop zet. Vanuit dat perspectief gezien, kan ik het me dus niet veroorloven om te wachten tot er zich iemand aandient. Als ik het niet zelf organiseer en bewaak, dan is de kans maar al te groot, dat mijn emoties met me op de loop gaan en dat ik verliefd op iemand wordt. Met mijn persoonlijkheid is het op voorhand al te voorspellen, dat zo’n relatie dan mijn volgende mini Titanic wordt, en oef, ik heb zo genoeg van alle zorgen en de onvermijdelijke hartepijn. Zo verschrikkelijk genoeg.
En ja, ik ben er bang voor. Hoewel ik ergens heel diep, ver weg in mijn ziel weet, dat niemand me ooit nog zo kan kwetsen als ik gekwetst ben toen TZ zonder pardon mijn leven uitrende, blijf ik bang. Ik ben volwassener geworden in de afgelopen twee jaren. En wijzer, en milder en rustiger. Ik heb heel veel gewonnen door dat verlies. Ik heb geleerd dat verdriet de voedingsbodem voor Liefde kan zijn. En ik heb het doorstaan, ik heb het overleefd en meer dan dat. Maar toch, ergens vrees ik dat er vroeger of later weer iemand komt, die zoveel impact op mijn leven uit kan oefenen als TZ. Of misschien zelfs nog wel meer. Dat lijkt me eigenlijk nog logischer. Ballast naar draagkracht, en ik vermoed dat mijn draagkracht alleen maar groter en sterker is geworden. Dus blijf ik bang. En ondanks het weten en erkennen dat de angst voor de pijn veel erger is dan de uiteindelijke pijn voelen, en dat er juist in verdriet een grootse schoonheid van het leven is te ontdekken, blijf ik toch terughoudend en afstandelijk in mijn gevoel naar anderen.
CH was verrast en geschokt. Ik weet nog niet eens, of het een prettige of juist een heel onplezierige verrassing was. Maar ik vrees het laatste. Ik vind het allemaal zo ingewikkeld. Aan de ene kant kan ik me niet voorstellen, dat het voor hem niets betekende. Ik bedoel, het is niet alsof we elkaar oppikten in een cafe na een avond met te veel drank en rondsjeesende hormonen. We kennen elkaar al twee jaar, en we hebben samen niet eens een hele fles wijn opgedronken. Maar aan de andere kant, wat weet ik nu precies van mannen, behalve dat ik ze niet begrijp? Dat het mijn belevingswereld te buiten gaat, wil niet zeggen dat het voor hem niet slechts onbetekenende lust was, en niet meer dan dat.
‘Yes, we need to talk’, dat is de boodschap die hij me vooral heeft gestuurd de afgelopen dagen. Zonder zich te realiseren dat ik totaal gestressed raak van te weinig informatie. Ja, goed, we moeten praten. Maar wanneer dan? En op voorhand ben ik al bloednerveus voor het gesprek, want hoewel ik hem quasi koelbloedig in een email schreef, dat we dit ding weer in proporties moeten krijgen en dat hij me, om dat te bewerkstelligen, maar het beste de dingen kan vertellen, die ik het minst van al wil horen, hoop ik ergens natuurlijk dat hij precies het tegenovergestelde gaat doen. Ik verwacht van niet, ik ben er vrijwel zeker van dat hij me allesbehalve gaat vertellen wat ik het liefste wil horen, maar toch kan ik de hoop niet eerder met wortel en tak uitroeien dan dat ik het echt van hem heb gehoord. Stom is dat toch. Ik kan tal van verschillende redenen opnoemen, waarom dit het slechtste idee is dat ik in lange tijd heb gehad, nou ja, ik heb er slechter gehad maar toch, slecht genoeg. ‘Getrouwd. Dat betekent niet vrij, Gieg’, vertelde ik mezelf gisteravond in de spiegel. Diana miauwde instemmend, maar heeft ook al haar hart verloren aan CH, die haar speelgoedmuizen veel beter tot leven kan wekken dan ik. Dus aan haar heb ik ook niets. Ze snuffelt al twee dagen rond in het bed en gaat dan, in plaats van aan het voeteneinde, naast me op een hoofdkussen zitten en ik zou kunnen zweren dat ze geirriteerd zucht en dat de tikken, die ik van haar poten krijg midden in de nacht niet per ongeluk zijn.
Ik wilde een minnaar. Van ergens tussen de 38 en 48 jaar oud. En langer dan 1.78 meter, zonder baard of snor. En liefst eentje die gebonden is. Ik wilde niet de lasten, maar wel de lusten. Ik wilde iemand die slim, intelligent, ontwikkeld, beschaafd, innemend, ondernemend, spiritueel en charmant is. Ik wilde een minnaar op een vaste en regelmatige basis, omdat ik wel een emotionele en spritituele band wilde. CH beantwoordt helemaal aan het profiel, en hij is bekend, vertrouwd en veilig. Dus waar heb ik het over?
Ik zou opgetogen moeten zijn dat ik zo prompt op mijn wenken bediend ben, zonder door het, door mij veelal als vervelend ervaren, proces van blind dates te moeten gaan en nieuwe mensen te leren kennen. Het enige wat er mis is aan CH, is feitelijk mis aan mij. Ik kan die vage verliefdheid van twee jaar geleden niet loskoppelen van wat er zaterdag tussen ons gebeurde, en voel dit vage gevoel van spijt over gemiste kansen. Ik moet mezelf maar eens stevig onderhouden over de dramatische kant van Gigi.
Het is natuurlijk best mooi om overal sprookjes van te kunnen en willen toveren, maar mijn sprookjes hebben vaak geen happy end. Waarom het niet eens met de kale realiteit proberen? CH en ik zijn beslist niet de eerste vrienden die na verloop van tijd een seksueel aspect in hun relatie integreren. Daar hoef ik helemaal niet moeilijk over te doen, ik hoef er alleen maar van te genieten.
Tijd om weer eens naar de spiegel te lopen en mijn tong naar mezelf uit te steken. “Paniekzaaier! Troela! Burgertrut! Wat wil je nou helemaal? Alsof je echt meer wilt dan CH je nu eventueel kan bieden. Alsof jij echt zit te wachten op een vaste relatie en zijn wasmand. Dat is precies wat je niet wilt. Toch? En wat zou het, als dat in de loop der tijd wel veranderd? Dan is het vroeg genoeg om je daar zorgen over te maken. Waarom moet in jouw gevoel in dit stadium alle opties al open liggen, terwijl je er naar alle waarschijnlijkheid niet eens gebruik van zult maken, of de kans zult krijgen om er gebruik van te maken. Kijk eens in je geschiedenis, en naar hoe lang jouw relaties gemiddeld duren. Je zou hem moeten waarschuwen, dat zodra hij je zekerheid biedt, jij al weer onderweg bent naar iets of iemand anders. Omdat onzekerheid uiteindelijk jouw zekerheid is.”
Ik ben zo moe. Ik heb de laatste nachten erg onrustig geslapen, en heel erg veel gedroomd. Dat is een terugkerend iets: zodra ik veel te verwerken heb, droom ik heel veel en heel levendig. Bovendien heb ik hoofdpijn en het afwisselend warm en koud. De griep die ik voelde aankomen, heeft niet doorgezet, maar ik ben de ziektekiemen ook nog niet kwijt. Ik verlang naar een lange hete douche, heel lang slapen en dan een goed gesprek met CH, liefst in de besloten intimiteit van het bed. En misschien moet ik er ook eens over denken om een gekwalificeerde gesprekspartner te vinden, in plaats van mijn eigen psycholoog te spelen en mijn eigen psyche te analyseren. Want alles leuk en aardig, maar het is haast zeker dat ik mijn eigen blinde vlekken niet kan zien. Misschien kan ik er eentje vinden die me er een afstandbediening met een aan/uitknop voor mijn hoofd bij doet. Soms verlang ik maar naar een ding: even niet meer hoeven te denken.
