GigiJT nodigde me uit voor het avondeten, toen ik haar belde. Ze kookt verrukkelijk, dus ik heb het aanbod met twee handen aangegrepen. Ik wilde haar vragen of ze zin had om een wijntje bij mij te komen drinken, maar ik vond dit eigenlijk nog veel leuker. Ik houd van de drukte en warmte in haar gezin, en ik laat natuurlijk geen kans voor bij gaan om haar kinderen te zien. Uiteindelijk zijn we na het eten, en nadat de kinderen op bed lagen, naar een caf� gegaan en hebben daar wijntjes gedronken, terwijl haar lief het thuisfront bewaakte.
Het is lang geleden dat ik met een vriendin uitging, en ik realiseerde me, hoezeer ik dat heb gemist. Ik vind het fijn om met JT te praten, omdat we zoveel dingen gemeenschappelijk hebben en qua denken en interesses op hetzelfde niveau zitten. Dat maak ik maar weinig meer mee, en het is een verademing, om eens niet te hoeven nadenken of iemand wel begrijpt wat je bedoelt. Ik voel me heel erg vertrouwd met JT, alsof ik haar al jaren ken, in plaats van pas een aantal maanden.
We hebben de bodem van de fles aardig weten te raken. En toen het caf� dichtging, hadden we geen van beiden zin om er al een einde aan te breien. Het was net alsof we pas een uurtje hadden zitten kletsen, in plaats van uren aan ��n stuk. Dus togen we nog naar een nachtcaf� in de buurt, ondanks de verplichtingen die we beiden de volgende dag na moesten komen: de wekker van JT zou om 07.00 uur gaan, en ik werd gewoon op kantoor verwacht. Uiteindelijk rolde ik pas tegen half vier mijn bed in.
JT schrijft ook, en we hebben veel gesproken over boeken en over schrijven. Ik heb de laatste maanden ervaren dat schrijven echt werken is, en dat ik eigenlijk veel te weinig tijd vrij kan maken, om me er echt toe te zetten. Ik gebruik mijn dagboek als een soort notitieblok, waar ik later weer uit kan putten als ik �echt� ga schrijven. JT gebruikt haar dagboeken op dezelfde manier, dat vond ik bijzonder om te horen. Ik vind het altijd een beetje g�nant, – maar wel lekker natuurlijk-, wanneer ik �fanmail� krijg met betrekking tot mijn dagboek. In mijn hele dagboek staan maar twee �echte� verhalen, en op ieder daarvan heb ik dan zo�n acht uur op zitten zwoegen en ploeteren. Dan zit ik echt woorden af te wegen, maak ik me druk over de stijl, de opbouw en de chronologie. Meestal schrijf ik gewoon voor de vuist weg.
JT kwam met een grappig plan. We houden alle twee erg van lekker eten koken, van leuke en boeiende mensen om ons heen �n van het onderbreken van de sleur. Haar voorstel was, om een mysteriediner te organiseren, waarbij zij en ik ieder drie gasten uitnodigen, die op hun beurt ieder weer ��n andere persoon uitnodigen. Ik heb al bedacht welke drie mensen ik als mijn gasten wil, en ik hoop dat we binnenkort een datum gaan prikken. Het lijkt me geweldig leuk en spannend.
