Ik vind mezelf zielig. Het is niet zo schrijnend als voorgaande jaren, maar het doet toch wel wat pijn om weer alleen te zijn met kerst. Gisteravond ben ik naar De Klepel gegaan. Het was er bijzonder gezellig, en veel drukker dan ik had verwacht op kerstavond. Toen ik uit tram 3 stapte, werd ik in de Jordaan verwelkomd door het gebeier van het carillon van de Westertoren. Ik voelde me warm, welkom en thuis, en ik realiseerde me, dat ik het dorperger mis dan ik voor mogelijk had gehouden.
Het nieuwe huis in Oud Zuid is groter, mooier en goedkoper, maar ik zou het best weer willen verruilen voor iets veel kleiners in de Jordaan. Ik mis bekende gezichten, de mij bekende winkels, de wandelingen langs de grachten en de Lindenmarkt op zaterdag. Ik voel me nu veel meer opgesloten en ge�soleerd, dan in mijn kleine kamer aan de Marnixstraat.
Gisteravond voelde het als een bescheiden re�nie in �De Klepel� en later in �De P96�. Ik kende heel veel mensen, en kwam zelfs JT en EN nog tegen. JH kwam later binnendruppelen met een kerststropdas om, en hij was weer eens vertederend enthousiast om me te zien. Hij heeft de hele avond zijn hand op mijn knie laten rusten, me kussen en aaitjes gegeven en hij zat vol met verhalen die hij me nodig moest vertellen. Erg lief, en ook erg fijn. Maar toch was en bleef ik op mijn hoede. Ik glimlachte toen hij me zei, dat hij me had gemist, en in gedachten vulde ik aan: �maar dat bedenk je pas als je me na weken weer terugziet�. Het is wel goed zo. JH is een lief maatje, een beetje een onstuimig jochie in velerlei opzicht, en ik houd van hem. Mijn bed is nu �off limits� voor hem, al heb ik hem dat niet met zoveel woorden gezegd. Dat lijkt me ook niet nodig, als het ooit nog weer een issue wordt, dan is het dan vroeg genoeg voor hem om te merken.
�Met Gieg kan ik altijd zo lachen�, merkte hij gisteren tegen een wederzijdse vriendin op. Dat is waar, JH en ik hebben altijd de dikste pret om niets. Hij is ��n van de weinige mensen bij wie ik ongegeneerd kan schateren, en ik denk dat het betekent, dat ik me erg bij hem op mijn gemak voel, en erg veilig. Het is niet mijn verdienste, dat lachen, hij roept het in me op, en we voelen elkaar nu eenmaal goed aan.
Maar ik ben voor sluitingstijd naar huis gegaan. Zonder te dralen. Ik wilde een taxi nemen, maar zag toen mijn fiets voor de �P96� staan, daar waar ik het oude beestje twee weken geleden had achtergelaten op een ijzig koude nacht. Zoveel trouwheid moest beloond worden, vond ik, dus ik heb me kletsnat laten regenen en ben naar huis getrappeld. Volgende week laat ik het wiel vervangen door eentje met een terugtrapwiel en dan koop ik gelijk een tweede slot. Dan kan ik in januari weer op de fiets naar mijn werk en naar De Klepel. Want dat blijft, ondanks de afstand, toch mijn stamcaf�. Het duurt nu niet zo heel erg lang meer, voordat het weer voorjaar is, en dan is het tochtje zelfs lekker. Tot die tijd bijt ik wel even op mijn tanden, en houd mezelf voor dat ik de beweging best kan gebruiken.
Ik heb vandaag zes potjes geklaverjast. Gisteren ontdekte ik een website met online spelletjes. Ik houd erg van klaverjassen, een kaartspel dat ik jaren geleden in Groningen leerde, en ik kan het ook erg goed. In het dorp waar ik opgroeide nam ik altijd deel aan de competitie in het caf�, en deed ik ook altijd mee aan de traditionele Kerstklaverjaswedstrijden. Dat waren er altijd een aantal, in de week voor Kerst. Van de Christelijke voetbalvereniging, van de Openbare voetbalvereniging, van twee verschillende caf�s en soms ook nog vanuit de plaatselijke discotheek georganiseerd. De prijzen bestonden vooral uit vlees, en rond die tijd was ik dan ook geen goede klant van de slager. Eens won ik een enorme kalkoen, en die heb ik naar klaargemaakt voor de groep verstandelijk gehandicapten, waarvoor ik destijds werkte als groepsbegeleider.
Veel vrienden en bekenden hebben me gisteren gevraagd, wat ik met kerst ging doen. Ik hoop dat ik stoer en nonchalant genoeg was, toen ik antwoordde dat ik het met mezelf en mijn kat ging vieren. Het enige, dat erger is dan noodgedwongen alleen zijn met de feestdagen, is om uit medelijden ergens uitgenodigd te worden. En aan de andere kant hoorde ik ook allerlei mensen kreunen over alle verplichtingen die in deze twee dagen zijn gepropt, en toegegeven, hen benijd ik ook niet echt.
Voor Oud en Nieuw heb ik een perfecte smoes om te gebruiken, waarom ik niets ga doen. Ik ben nu verantwoordelijk voor een huisdier, en moet dus wel thuisblijven vanwege al het vuurwerk. Nog even diep zuchten, en dan is het straks weer januari, en is alles weer gewoon. Dan hoef ik een jaar lang niet meer na te denken over het feit, dat ik niemand heb om de feestdagen mee door te brengen, en ook van vrienden en bekenden geen uitnodigingen krijg. Ouch!
Ik heb zelf wel een uitnodiging verstuurd, dat iedereen die zin heeft, tweede kerstdag vrijblijvend aan mag komen waaien, maar ik denk niet, dat er iemand komt. Gek is dat, de feestjes die ik geef hebben meestal maar een erg lage opkomst. Om die reden doe ik ook al een paar jaar niet echt meer iets aan mijn verjaardag. Over een paar weken word ik 32. Misschien moet ik er dit jaar toch weer eens aandacht aan besteden, en maar zien wat er van komt.
