Droomtijd

“Ineengekrompen tegen herinnering
aan wat had kunnen zijn
heb ik de wereld kleingekregen
tot binnen mijn bestaan.”

(Krimp -Diana Hokke)

Het nieuwe jaar is tien dagen oud, en ik heb er al zeven van gewerkt. Vandaag was ik vrij, maar ik heb de hele ochtend besteed om vanuit huis memo’s te schrijven voor een vergadering die aankomende maandagavond plaats vindt. Zo blijven mijn compensatie-uren groeien en ik heb me voorgenomen om te proberen ze wel zo snel mogelijk op te nemen.

Nadat ik dus van acht tot twaalf achter mijn beeldscherm had gewerkt, lag het huishouden op me te wachten. Tot dusver komt er van mijn voornemen om daar in de avonduren wat aandacht aan te besteden niet zoveel terecht. Die luiheid breekt me een beetje op, want ik word de hele week achtervolgd door het idee dat ik moet stoffen, stofzuigen, de was en de afwas doen. Qua het doen van boodschappen ben ik al weer min of meer van mijn voornemen afgestapt om eerst naar de Dirk van den Broek te gaan, en daarna pas aan te vullen bij andere winkels. Ik merk dat het lastiger is om prijsbewust te zijn wanneer ik het druk heb. En de Albert Heijn is bijna naast ons kantoorgebouw. Dus heb ik inmiddels tegen mijn principes in een bonuskaart en haal ik steeds vaker mijn avondeten bij de veel te dure kruidenier. Ik troost me met de gedachte dat ik sowieso meer betaal voor de biologische producten waaraan ik de voorkeur geef, en dat ik alsnog goedkoper uit ben dan bij de natuurwinkel. Maar goedkoper is dan nog altijd duur genoeg. Biologisch is veel lekkerder en beter voor het milieu. Maar tegelijkertijd is het veel lastiger om boodschappen te doen. Want het aanbod, hoewel steeds groter, is nog steeds beperkt en alles is veel duurder dan niet-biologisch.

Het is een beetje bizar, maar nu ik weer royaal verdien maak ik me meer zorgen over geldzaken dan daarvoor. Het heeft natuurlijk ook te maken met de onzekere tijden binnen het huidige politieke en economische klimaat. Ik erger me wild als ik Jan Peter Balkende op de televisie cliches ter berde hoor brengen. Hij had en heeft zijn mond vol van open politiek bedrijven, maar komt ondertussen nergens recht voor uit. Ik vind Zalm een stuk sympathieker, en ergens vind ik het jammer voor hem dat hij een beetje een imagoprobleem heeft. Ik denk dat hij een idealist is, die slecht kan verwoorden wat hij bedoelt. Het CDA mag wat mij betreft terug in de mottenballen waar ze per abuis uit zijn getrokken toen Pim over Nederland raasde. Ik raak er steeds minder van overtuigd dat hij ons een dienst heeft bewezen, hoewel ik het wel een goede ontwikkeling vind dat Nederland weer meer betrokken is geraakt bij de politiek. De SP doet het goed in de peilingen, en dat verheugt me. De PVDA schiet als een raket omhoog terwijl het CDA en VVD kelderen, en Wouter Bos heeft zeker charisma. Ik vind dat hij meer op een journalist dan op een politicus lijkt, en ik vermoed dat er een heel leger communicatie en -stijlspecialisten op de achtergrond met hem meerennen. Femke van Groen Links vind ik een verademing. Ze laat in een debat haar opponent uitpraten en deelt dan een paar rake maar gefundamenteerde tikken uit. Ik betwijfel of Nederland klaar is voor dit soort beleefde politiek, maar goed is ze. Persoonlijk zou ik een coalitie met D66, SP, Groen Links, PVDA en een beetje VVD wel zien zitten, maar dat zal wel een te sterke cocktail zijn.

Hoe dan ook, de politiek baart me zorgen. Ik moet er niet aan denken dat we vier jaar Jan Peter tegemoet gaan. Zijn achterbaksheid steekt meer uit dan de ellebogen van Lee Towers. En dat hij ons bakken geld gaat kosten, dat moge duidelijk zijn. Ik schrok me een hoedje toen ik zag hoeveel premie er voor mijn ziektenkostenverzekering werd afgeschreven. Domweg verdubbeld.

Ik heb vandaag twee keer gedoucht en ik ben een keer in bad geweest. Ik heb het voortdurend koud, en ik voel me een tikkeltje grieperig. Ik zat al dagen te vlassen op mijn vrije dag en het bijbehorende avondje uit dat ik mezelf beloofde. Als ik heel eerlijk tegen mezelf ben, dan heb ik nu helemaal zoveel zin niet om naar het cafe te gaan. Maar mijn rug en nek doen pijn, zo gespannen ben ik, en ik moet me nodig ontspannen en vooral mensen zien en spreken. Natuurlijk kom ik op mijn werk iedere dag mijn collega�s tegen. Dat is echter niet de plek voor een goed gesprek, en ik heb sinds twee weken niemand in de prive-sfeer gezien.

BI heb ik wel uitgebreid gesproken aan de telefoon. En ik heb vanaf Kerstavond tot dusver iedere nacht een aantal keren over hem gedroomd. Iedere nacht word ik om de anderhalf tot twee uur wakker uit weer een andere droom. Geen nachtmerries, gewoon dromen. Heel helder en heel kleurrijk. Volgens JC moet ik de oorzaak zoeken bij de Heilige Nachten die nu plaats schijnen te vinden, en is de kans dat het voorspellende dromen zijn groot. Ik heb nog steeds niet opgezocht waar die Heilige Nachten dan precies hun herkomst vinden, en als het voorspellende dromen zijn, dan ga ik een opwindende tijd tegemoet want mijn dromen over BI zijn vooral zeer erotisch getint.

Onze eerstvolgende afspraak is pas over twee weken, wanneer ik mijn verjaardag vier. Dat is nauwelijks een situatie waarin sprake kan zijn van een prachtige verleidingscene.

Die dromen zijn lastig. Ik vind het moeilijk om ze te interpreteren en ze komen veel te frequent voor om ze te negeren. Ze maken dat BI zich in mijn leven nestelt, zonder er daadwerkelijk een rol in te spelen en ze wakkeren mijn verlangen aan. Het gebeurt niet zovaak dat een man in mijn dromen opduikt, en zeker niet zo vaak en regelmatig. TZ was in dat opzicht de eerste die steeds maar voorbij kwam in de nachtelijke uren. Dat BI hem lijkt op te volgen vind ik vreemd. De omstandigheden zijn zo totaal anders.

Aan de andere kant is het natuurlijk helemaal niet nodig om op praktiserende wijze intiem met iemand te zijn om intimiteit en verbondenheid met iemand te voelen. Of misschien leef ik in mijn dromen wel de verliefdheid ik mezelf overdag niet toesta. Want ik ben streng voor mezelf. Ik mag hem niet vaker dan eens per veertien dagen opbellen, ik moet een legitieme reden hebben om hem ergens voor uit te nodigen en er moet eigenlijk altijd een chaperonne bij zijn. De tijd dat ik mezelf aan iemands voeten kon werpen zal wel voorgoed voorbij zijn. Door de dromen zijn er deze week barstjes in dat schild gekomen. Ik heb hem dit jaar al twee keer gebeld en een kaartje gestuurd.

Het vriest rond de tien graden. Dat is te zien aan mijn haren, waar niet veel mee te beginnen is. Ik ga met de taxi naar De Jordaan. Gewoon, omdat ik het te koud vind om een half uur te fietsen en omdat ik het me kan veroorloven. Ik tintel helemaal. Ik hoop dat hij nog langs komt. Ik wil hem. Zo graag.