Het was te gemakkelijk. Te veilig en te comfortabel. Hij zittend op de bank, ik languit met mijn benen over zijn schoot. Een Engels interview op de televisie waar we samen naar kijken en af en toe om lachen. Korte flarden conversatie tussen de programma�s door. Zijn hand die zachtjes mijn voet en been streelt. De asbak die ik automatisch binnen zijn handbereik breng, wanneer de kegel as van zijn sigaret dreigt te vallen. Het vanzelfsprekende gebaar waarmee ik mijn glas laat bijvullen.
Eindelijk naar bed. Zonder vragen eigent hij zich de kant van het bed toe, die ik niet gebruik. Hij keert me zijn rug toe als hij op de rand van het matras gaat zitten om zijn kleren uit te doen, en hij praat tegen me over zijn schouder. Zijn armen strekken zich naar me uit onder de dekens, en ik buig me naar zijn vormen. Het is alsof we dit al jaren hebben gedaan. Hij kust mijn voorhoofd, en streelt mijn naakte rug. En ik denk na over mijn lichaamstaal. Ik wil niet met hem vrijen. Dat denk ik al de hele avond.
Ik moet in slaap gevallen zijn, want als ik wakker word, is mijn lijf onberoerd. Hij kust me goedemorgen en trekt me in een berenomhelzing. Hij verzorgt de koffie. Maakt aardbeien schoon en voert ze me. Hij heeft ook vers brood meegenomen en tijdschriften. Maar geen krant. De zon schijnt buiten en het belooft een stralende dag te worden. De sfeer is harmonieus en ontspannen. Het had een perfecte zondagmorgen kunnen zijn.
Het was niet perfect. Het waren de rafels van dat hele grote, prachtige, intense gevoel van volkomen samenzijn. Ik kan het niet. Ik kan geen genoegen nemen met de stukjes en de beetjes. Ik kan geen genoegen nemen met het gevoel dat het bijna is, maar net niet helemaal. Ik kan niet meer vrijen met een man, die ik graag heb, maar van wie ik nooit zal houden, op de manier zoals ik van TZ heb gehouden.
Ik heb een grootse liefde gekend. Laat dat genoeg zijn. Voor nu en voor altijd.
