GigiVandaag besloot ik, geinspireerd door het telefoongesprek met HvdH eerder deze week, om naar de bibliotheek te gaan om wat research te plegen voor het artikel dat ik schrijf voor de Amsterdamse Binnenkrant. Ik heb afgesproken om een stukje te schrijven over Beltaine, ��n van de sabbats die moderne heksen vieren, en die haar oorsprong in een heel ver verleden vindt. Op aanraden van HvdH ging ik opzoek naar een link met de stad Amsterdam. Hij had me er weliswaar al eentje aan de hand gedaan, maar ik wilde onderzoeken of er meer over te vinden zou zijn.
Anderhalf uur later zat ik aan de werktafel, een stapel boeken om me heen en een kop koffie verkeerd ter stimulatie. Tot mijn grote vreugde wierp mijn speurtocht al gauw vruchten af, en stuitte ik op een aantal opmerkelijke feiten en op de door mij gewenste band met Amsterdam. Op het internet zocht ik nog wat meer bronnen bijeen. Het artikel bestond inmiddels in mijn hoofd, en als een bezetene begon ik de woorden te typen, angstig als altijd dat de inspiratie me zou verlaten. Ik was nog maar in de eerste alinea bezig toen ik plotseling een bescheiden knalletje hoorde, en naar een leeg beeldscherm zat te kijken. De stoppen waren doorgeslagen.
Ik kijk al een poosje met wat angst en beven naar zowel de ketel van de centrale verwarming, die water lekt en die vrij frequent bijgevuld moet worden, als naar de verlichting in de badkamer en in het toilet, die op voor mij raadselachtige wijze met elkaar verbonden zijn. Bovendien drupt er vaak water vanaf het plafond in het toilet. Toen ik dit huis in onderhuur nam, vertelde HB al, dat er zo het nodige niet klopte qua waterdichtheid en bedrading, en ook, dat ik wat dat betrof, niet echt op de huisbaas hoefde te rekenen.
Gelukkig wist ik een doosje met stoppen te vinden, onder in een lade. Vervolgens heb ik MR gebeld, om te verifi�ren of hetgeen ik meende van een stoppenkast en elektriciteit te weten, ook inderdaad klopte. Op zijn aanwijzingen heb ik iedere stekker uit het stopcontact gehaald, en ontdekte een paar stoppen later, dat ik ��n groep, die waar het grootste deel van de verlichting en de computer op aan zijn gesloten, weer aan de praat kreeg, maar dat de tweede groep pertinent bleef weigeren. Haast onnodig te vermelden, dat op die tweede groep natuurlijk de koelkast met volgestouwd vriesvak, en de centrale verwarming, waar ook het warme water uitkomt, zitten aangesloten. Alsmede de magnetron, de wasmachine en het grootste deel van de verlichting, waaronder badkamer en toilet. En aangezien de stekkers van alle apparaten uit de stopcontactdozen waren gehaald, restte mij als leek op het gebied van elektriciteit maar ��n conclusie: het zit in de bedrading van de verlichting boven het toilet en de badkamer. De combinatie water en elektriciteit schijnt het niet zo lekker te doen. Ik neem tenminste aan, – gestaafd op vorige ervaringen � dat het niet een kapot peertje is, dat groep twee zo compleet buitenspel heeft gezet.
De aan de telefoon geraadpleegde huurbaas schoot onmiddellijk in de verdediging, en twintig minuten conferentie leverden niet meer op, dan dat ik maar moest zorgen dat het weer in orde kwam, en wel voor eigen rekening. Met op de achtergrond de duidelijk hoorbare en venijnige stem van zijn eega, die maar bleef herhalen, dat zij toch niets met mij te maken hadden in mijn positie van onderhuurder. Net zoals de kapotte raamdeur in de werkkamer, ook niet het probleem van de huurbaas blijkt te zijn. Dito voor het gat in de balkondeur.
Normaal gesproken zou ik precies weten hoe te reageren en welke stappen te nemen, maar ik verkeer nu eenmaal in de benarde positie van onderhuur, en ik heb weinig zin om mezelf met mijn spullen op straat terug te vinden.
Een elektricien bellen op zaterdagavond tegen dubbel of wellicht zelfs driedubbeltarief, zonder te weten hoe de kosten te verhalen zonder mezelf dakloos te maken, leek me niet direct een goed idee. De oplossing lag voor de hand en behelst niet meer dan een simpel verder leven zonder licht in de badkamer en het toilet. Kaarsen tijdens het douchen is ook prima, en mijn toiletgang kan ik prima met de deur open. Het klinkt simpel genoeg, maar helaas zit de bedrading wel boven het kunststof plafond, – op zichzelf niet zo�n enorme hindernis � ware het niet dat ik niet word gehinderd door enige kennis van draadjes waar stroom door loopt, en ook nog eens over onvoldoende licht beschikte. Medewerking van groep twee kan ik dus vooralsnog vergeten. Ik zal moeten wachten tot ik iemand vind met kennis van zaken en die bereid is om op basis van liefdewerk oud papier te werken.
Ondertussen begon wel mijn vriezer langzaam te ontdooien, en zag ik ook niet direct uit naar douchen met koud water de komende tijd. Bovendien zit mijn kabelmodem ook op die groep. En leven zonder vaste internetaansluiting is voor mij zoiets als mijn ergste nachtmerrie. Mijn oog viel op een verlengsnoer. Uit nader onderzoek bleek, dat ik er zelfs meerdere bezit. Dus zocht ik twee geaarde stopdozen uit, met een snoer dat lang genoeg is, en sloot de koelkast en de CV aan op de eerste groep. Het lijkt een beetje op kamperen, met al die snoeren die nu kriskras door de kamer en keuken lopen, en zonder afdoende verlichting, maar de belangrijkste dingen functioneren. De computer is middels een telefoonlijntje verbonden met het internet. Wassen kan ik alleen als ik de andere apparaten uitzet, maar daar is over heen te stappen. Het weekend kom ik wel door, en de internetsupermarkt brengt dadelijk vijf dozen stoppen, – just in case zeg maar -, en een fles ros� en een doos chocolade voor de schrik.
Volgens mijn agenda heb ik dinsdagavond een afspraak met EM, de schipper, en laat hij me nu onlangs verteld hebben, dat hij de bedrading op de boot helemaal heeft aangepast. Mijn badkamer en toilet zonder elektriciteit zetten is voor hem vast een koud kunstje.
Ondertussen is mijn artikel wel verloren gegaan. Ik kan het niet meer terugvinden in mijn hoofd, en zal morgen, bij daglicht, – research bij kaarsen gaat me echt te ver vanavond – dus opnieuw moeten beginnen. Dat was niet het enige dat verloren ging deze dag. Want op onverklaarbare wijze zijn ook alle berichten in mijn inbox van mijn emailprogramma verdwenen. Gelukkig bewaar ik de meeste berichten in andere folders, maar de oogst van de laatste tien dagen ben ik kwijt, inclusief een aantal die ik nog wilde beantwoorden. Het lijkt wel nieuwe maan, zoveel gaat er mis de laatste tijd. Zelfs Diana is opstandig en wild, en doet voortdurend alles waarop ik een verbod op heb uitgevaardigd.
Maar er zijn ook leuke dingen. Zoals de SMS berichtjes van FB gisteravond, toen ik al in bed lag en een beetje baalde, omdat ik weer een weekend zonder afspraken of uitjes tegemoet ga, en de tel ben kwijtgeraakt, hoe vaak dat dit jaar alleen al is gebeurd. Hij nodigde me uit voor een etentje met bubbels. In reactie vroeg ik, of de bubbels in een glas of in een bad zouden zitten. Hij is flexibel, want dat behoorde alle twee tot de mogelijkheden. Ik stelde voor om eerst maar eens te beginnen met bubbels zonder eten en in een glas bij mij thuis. Ook goed, en wanneer dan. Nu kwam niet helemaal uit, want hij bleek voor een zakelijke afspraak in Cannes te vertoeven, maar gauw was prima.
Dus ik heb de kriebels. Al sinds ik zijn derde reactie op mijn box op de dating lijn hoorde. Die kwam direct na zijn tweede, en hij verontschuldigde zich, voor misschien te enthousiast te reageren. �Je hebt me te pakken�, zei hij. In geweldig ABN en met die mooie donkere stem. En nu ik zijn foto heb gezien, heb ik ook niet zo veel voorbehoud meer. Het is sinds lange tijd, dat verhaal en persoon in overeenstemming lijken te zijn. En het kan natuurlijk altijd nog, dat er geen magie tussen ons is, ondanks de beloofde bubbels. Maar eigenlijk geloof ik dat niet. Want het is voorjaar.
