MR is gisteravond weggegaan en is vergeten om zijn emailbox hier af te sluiten. Ik ontdekte het pas vanochtend, toen ik nauwelijks wakker achter de computer ging zitten en per abuis op het verkeerde emailicoontje klikte. Natuurlijk viel ik met mijn neus in de boter en midden in een bericht van de oudere vrouw in een andere stad aan wie ik zo’n hekel heb en waarmee hij nog steeds contact onderhoudt.
Zo kwam ik er achter dat hij op Tweede Kerstdag waarschijnlijk de kliekjes van Eerste Kerstdag bij mij zal eten, omdat hij geen geld heeft om haar uit te nodigen. Terwijl ik al weken in de veronderstelling verkeerde dat we de hele periode Kerst en Oud en Nieuw samen zouden doen. Ik dacht dat we ons er alle twee op verheugden, maar het blijkt nu dat ik alleen maar getolereerd word omdat ik gek genoeg ben om telkens opnieuw mijn portemonnee te trekken.
Ik heb hem vanochtend een e-mail geschreven waarin ik niets van mijn boosheid liet merken en waarin ik voorstelde om in plaats van bij mij, toch maar de hele week in zijn huis te doen. Want ik snapte nu, dat hij met opzet niet meer over de hele periode samen sprak zodat hij het verhaal om kon draaien. Natuurlijk zou het allemaal uit mijn koker komen, had ik hem niet goed begrepen en was het van meet af aan over veel minder dagen gegaan dan waar ik op rekende. Omdat hij bij mij zou zijn, zou hij gewoon op stappen op het moment waarop hij andere afspraken had gemaakt en mij aan mezelf overlaten, me ondertussen geen gelegenheid geven om zelf andere plannen te maken. Want hij heeft nu eenmaal die �missing link� in zijn hersenpan, en daarom moet ik alles begrijpen en vergeven. Ik wilde checken of ik gelijk had, en ja, het scenario kende ik, en ik geloof zo langzamerhand in vrijwel iedere variant. Maar in tegenstelling tot vroeger verdom ik het om in onzekerheid te zitten, te duimen dat zijn andere plannen niet doorgaan, mezelf helemaal suf te piekeren en te hopen dat hij toch voor mij boven alle anderen zal kiezen. Ik ben liever helemaal alleen dan dat ik nog eens een keer ga zitten wachten tot ik de klappen kan incasseren.
Zijn reactie was nog complexer dan ik had verwacht. Niet alleen ging het over CG, maar ook over een nieuwe vlam, die een �leukkie� is en ook maar alleen, en ook nog over een vriend die ik ook vrij goed heb leren kennen en die misschien ook wel alleen is. Uiteraard stortte hij het hele verhaal en alles wat hij wilde over me heen, – in vette schreeuw letters -, voegde er een paar verwijten aan toe zodat het allemaal aan mijn voorkeur voor vroegtijdig afspraken maken lag en melde en passant ook nog even hoe lastig hij het vindt om dit soort dingen te bespreken. Gelukkig staat er nog een sessie met zijn therapeut voor de 24ste december in zijn agenda, aldus MR. Met andere woorden: �zoek het maar uit, Gieg, hier is mijn probleem, alsjeblieft, het is nu jouw probleem.�
Ik kon maar op ��n antwoord, ��n reactie komen. Ik heb er de hele dag buikpijn van gehad en tegen opkomende huilbuien moeten vechten op kantoor, maar na zijn bericht, zat er nog maar ��n ding op. Ik heb al onze afspraken geannuleerd en onze vriendschap be�indigd. Voor eens en voorgoed.
Vriendschap die dus helemaal geen vriendschap was. Ik voel me gebruikt, en ik verwijt het mezelf dat ik me zo heb laten inpakken. En ergens ben ik ook boos op mijn vader die me heeft opgevoed met het motto: �als vrienden uitgaan, en de ��n heeft een rijksdaalder en de ander een joetje, dan hebben ze samen 12,50 te verteren.� Ik heb het altijd een goed motto gevonden, en ik kan naar eer en geweten zeggen dat ik er altijd naar heb geleefd maar het heeft me tot dusver vooral ellende gebracht. Want wat als die andere partij er helemaal niet mee om kan gaan, altijd degene met de knaak te zijn?
Tja, en nu doe ik dus weer Kerst en Oud en Nieuw alleen. Het is traditie inmiddels, maar wel een wrange traditie. En zoals mijn moeder zei: �ach kind, dat is toch helemaal niets voor jou, met Kerst alleen zijn dat was altijd jouw sprookjesfeest.� Het is waar. Ik kan de meeste dagen van het jaar volhouden dat ik niet meer in Peter Pan of in magie geloof. Maar rond kerst, dan geloof ik in wonderen. Stiekem droom ik dan over een grote kerstboom met veel lichtjes, bergen pakjes onder de boom, veel vrienden en geliefden over de vloer, schaatsen op de vijver, sleetje rijden in een berg sneeuw, prachtig gedekte tafels met mooie gerechten en jinglebells bij iedere stap die ik doe. Zoals het vroeger thuis was�
Twee weken lang met ten minste drie gezinnen in ons huis, kerstdiner met twaalf tot vierentwintig personen, drie grote kerstbomen in huis en nog twee buiten, op iedere tafel stonden bloemstukken en overal rook het naar dennengroen en hars. Iedere dag gebeurde er iets spannends en onverwachts en iedere dag werden er bord, -kaart of �dobbelspelletjes gespeeld, klonk er gelach uit verschillende kamers in het huis en altijd was er wel iemand bezig een lekker hapje te maken. Op kerstochtend heel vroeg werden we gewekt door de muziek van een trompet en kerstliedjes, uitgevoerd door een koor van een kerk. Daarna gingen we aan een met wit damast gedekte tafel ontbijten met warme chocolademelk en kerstbrood met roomboter.
Die tijd is voorgoed voorbij. Kerst eindigde met de dood van mijn lievelingsoom en alle kerstfeesten daarna zijn in dalende lijn gegaan. Ieder jaar wordt het een beetje minder. Tegenwoordig ben ik al zo ver gezonken, dat ik een kunstboompje heb staan maar dat is nog altijd beter dan in mijn eentje tegen een enorme, dure spar aan te kijken zoals je in Amerikaanse films ziet. In het begin sleepte ik een dag of tien voor Kerst altijd alsnog zo�n boom naar huis, hoewel ik me de rest van het jaar had voorgenomen het niet te doen. En dan kwamen er ten minste vijfhonderd lampjes in, versieringen in rood en goud aan echt lint, echte kaarsen en snoepjes en koekjes voor al die vrienden en kinderen die nooit langs kwamen. Ik versierde de kandelaars met echt groen, echte appeltjes en belletjes en ik had altijd genoeg drank en eten in huis voor ten minste zeven kerstdiners met twaalf mensen. Maar na de scheiding van mijn ouders en de verkoop van mijn ouderlijk huis heb ik kerst na kerst na kerst alleen doorgebracht.
De ellende is, dat ik er nooit in slaag om te doen alsof kerst niet bestaat. Het begint al met de vragen van je omgeving, kennissen in het caf�, collega�s op de werkvloer tot personeel in de winkels over wat je voor plannen hebt met kerst. Iedereen neemt klakkeloos aan dat �zo�n leuke meid als ik zoveel uitnodigingen krijgt, dat ze niet weet hoe te kiezen�, en niemand komt ooit op de gedachte dat ik de feestdagen alleen doorbreng. Van tevoren denk ik altijd dat ik er prima doorheen zal komen. Met boeken, cd�s, films en de computer. Maar hoeveel bezigheden ik ook voor mezelf heb bedacht, niets bereidt me ooit voor op de totale verlatenheid die ik dan voel. Ik vergeet het. Jaar na jaar vergeet ik hoe ellendig ik me het voorgaande jaar voelde, tot het me als een mokerslag raakt en ik ermiddenin zit.
Nu dank ik mijn gesternte dat MR en ik niet, zoals we hadden afgesproken, het afgelopen weekend zijn huis helemaal in kerstsfeer hebben gebracht, compleet met grote kerstboom en alles. Want wat zou ik me ellendig voelen wanneer ik een klein vermogen aan mijn sprookjeskerst had besteed om vandaag tot de ontdekking te komen dat hij die dagen helemaal niet met mij wil doorbrengen en veel liever met anderen samen is.
Ik ga onze reservering in het restaurant voor kerstavond afzeggen. En als ik dat gedaan heb, dan stop ik het nepboompje weer in zijn doos, gooi de kerstversieringen weer in een tas ergens onder in de kast en sluit de gordijnen de tot 1 januari. Ik ga proberen om 24 december vrij te krijgen, zodat ik de alle kerstwensen op die dag kan ontlopen, en ik haal geen post meer uit de hal tot het januari is. Ik ga me verstoppen. Als ik geld had dan vloog ik naar een ver land waar de zon iedere gedachte aan kerst zou verdringen. Want alles, alles is beter dan me weer op 25 december iedere man te herinneren, die me beloofde dat ik met kerst niet alleen zou zijn�
Be the first to comment