Ik ben gestopt met Zyban. Ik werd er helemaal naar van. Alles wat ik at en dronk smaakte zout, ik had voortdurend dorst en ik voelde me een zombie. Het was alsof ik door een bril keek die veel te sterk was. Bovendien had ik opgezette klieren en kreeg ik het gevoel te zullen stikken. De pillen zijn eindelijk uitgewerkt, denk ik, want ik voel me stukken beter nu. Of mijn boosheid en opvliegendheid ook helemaal te wijten zijn aan die Zyban weet ik niet. Ik gok dat PMS er ook zo ��n en ander mee van doen heeft.
Ik vond mezelf juist zo�n relaxte PMS-er de laatste tijd. Maar ik ben tot de conclusie gekomen, dat het waarschijnlijk maar zo leek omdat ik niemand had om het op bot te vieren. Of misschien heeft het te maken met hernieuwde seksuele activiteit, en wellicht krijgen de hormonen, die voor de moodswings zorgen, extra impulsen door het vrijen.
Mijn seksuele honger is groter dan ik me kan herinneren. Mijn zweverigheid ergert zich aan zulke aardse behoeften. Maar ik kan niet echt om die roep heen. Ik vind het lastig om te gaan met deze energie. Als ik werk met het element lucht, dan kan ik licht van donker onderscheiden, en veelal ook een duidelijke scheidslijn hanteren. Lucht brengt me niet gauw in verleiding om met de duisternis te spelen. Deze seksuele energie doet dat wel. Ik ben hebberig en roofzuchtig van binnen, en ik wil het liefst van alles mijn hoofd uitschakelen, zodat ik mijn analyserende eerlijkheid los kan laten en ongegeneerd kan manipuleren en verleiden om te krijgen wat ik hebben wil en wat ik met rede niet bereik. Ik wil aanraken en aangeraakt worden. Ik wil betekenen en betekent worden. Ik wil hem iedere nacht voor mijn deur en in mijn bed. En na de koffie en de ochtendseks, – niet noodzakelijke wijze in die volgorde � weer mijn eigen dingen doen. Nu ik eindelijk na jaren weer zonder schuldgevoelens kan genieten van vrijen, voel ik me onverzadigbaar. Ik wil meer, en veel en vaak.