Lief en stoer

De tram had vertraging en zou een half uur op zich laten wachten. Ik had de keuze tussen wachten, een taxi nemen of wandelen. Het was droog. En niet echt koud. En ik nam me al voor om mijn oude gewoonte, om ten minste �f de heen-, �f de terugweg naar kantoor te wandelen, weer in ere te herstellen, eerder deze week. De afstand is wat groter, in vergelijking tot afgelopen zomer, toen ik in de Jordaan woonde, maar niet onoverkomelijk. Ik heb er twintig minuten over gedaan, en ervan genoten. Als ik loop zie ik nu eenmaal veel meer, dan wanneer ik fiets of tram.

In de Hobbemastraat ontdekte ik mooie gevelstenen. En in de tuin van het Stedelijk zag ik een verrukkelijk prieel bij de vijver, dat zich, zodra het eerste groen zich aankondigt, zal kunnen verheugen in mijn aanwezigheid. Het lijkt me een heerlijke plek om te schrijven en te mijmeren, en ik ontdekte, dat ik niet eens iets weet over het gebouw waarin het Stedelijk is gevestigd. Mooi is het, en ik ga me vast binnenkort verdiepen in de geschiedenis ervan.

De ijsbaan op het Museumplein was maar matig bezocht. Het is ook maar een kleine cirkel die geschaatst kan worden, en alleen interessant voor kinderen of echte baantjestrekkers, denk ik. Mij trekt het in ieder geval niet aan, maar het uitzicht over het plein op het Concertgebouw is adembenemend. Wijds en toch stads vind ik het Museumplein. Veel leuker vind ik het, dat er een jeu des boules baan is. Ik ben benieuwd of ik daar dit voorjaar ook mensen met stokbrood, koffie en kranten op de bankjes zie zitten en naar de mannen kijken. Ik hoop echt, dat die Franse traditie in ere gehouden wordt: vrouwen spelen geen jeu des boules. Ik houd van tradities. Vriendin SB speelt digeridoo. En hoewel ik haar het genoegen graag gun, ben ik het daar ook niet helemaal mee eens. Bij de aboriginals spelen alleen de mannen op het instrument. Ik ben altijd een beetje bang dat de balans van de mystieke wereld uit haar verband getrokken wordt, als daar te veel verschuivingen in komen.

Sinds zaterdag heb ik HvdV iedere dag gesproken, virtueel en aan de telefoon. Dat is kort qua tijd. Maar op IRC loopt de tijd nu eenmaal afwijkend. In de meeste gevallen verlies ik de interesse in een chat partner na een paar keer een gesprek. Meestal zijn we dan uitgepraat, en omdat je elkaar niet in het echt kent, en geen stukjes van elkaars leven kent, bloedt het dood. Dat overkwam me vroeger ook met correspondentievrienden, of met vakantievrienden met wie ik ging schrijven. Maar niet met HvdV. Ik ben nog onverminderd ge�nteresseerd, en de spanning tussen ons neemt alleen maar toe. Ik vind hem leuk, heel erg leuk. Heel, heel erg leuk.

Vrijdagavond komt hij hier. Ik heb met opzet thuis afgesproken, omdat ik dan niet in de verleiding kom om mijn uitgaansmasker op te zetten. Thuis ben ik gewoon mijn eigen rustige en wat saaie zelf. In het caf� slingert dat nog wel eens alle kanten op, en ik schijn daar ook dat ding met mijn ogen te doen, waardoor mannen altijd denken dat ik ze heb verleid, terwijl ze mij zonder uitzondering altijd weten te verrassen met hun verleidingskunsten. Ik heb wel eens voor de spiegel gekeken of ik die blik bij mezelf kon onderscheppen, maar zonder resultaat. Ik heb vorige vriendjes uit proberen te horen, maar ook weer zonder uitzondering vonden ze het allemaal te grappig, dat ik zelf niet wist wat en hoe ik het doe, om me deelgenoot te maken van hetgeen ze dan in mij zien. Erg jammer, want van zulke kennis kan ik alleen maar profijt hebben.

Ik vind het eng, dat hij komt. En ook weer helemaal niet. Het meeste zie ik op tegen het moment waarop ik de deur moet open doen, en het eerste gesnuffel aan elkaar. Stel dat we elkaar in het echt helemaal niets vinden? Ik kan het me nauwelijks voorstellen, maar volgens mijn biologieboeken kan alles vallen of staan met de juiste geur. En ik hoef niet eens te proberen dat met parfum te controleren, want het schijnt met een hormoon te maken te hebben. Maar het blijft een beetje raar. Zoals ik hem nu zie, wil ik hem hebben. Ik vind zijn stem zo mooi en prettig om naar te luisteren. Toen hij me vanavond onverwacht belde, heb ik hem een half uur nadien een emailtje gestuurd met de vraag, of hij me niet nog een keertje kon bellen. Totally hooked, zeg maar. En ook helemaal niet echt iets voor mij, zulke verzoeken. Maar hij voelt prettig, en warm, en behoorlijk veilig. Soms klinkt het, alsof er nooit iets zal zijn dat hem kan schokken of van zijn apropos kan brengen.

Ik vind zijn aandacht fijn. En vooral de hoeveelheid ervan. Het is lang geleden dat ik het gevoel had dat iemand net zo ondersteboven van mij was, als ik van hem. Ik heb inmiddels opgebiecht dat ik rook. Dat doet hij ook gelukkig. En ook dat ik nu niet direct figuurtje fotomodel heb. Dat kon hij ook zien op de collectie foto�s die ik hem heb gestuurd. Ik dacht dat er daardoor misschien iets zou veranderen in zijn interesse, maar dat bleek ik mis te hebben. Tot mijn grote opluchting. Hij maakte vanavond de opmerking, dat de meeste mensen zijn stem mooier vinden dan zijn fysieke voorkomen. Op de foto�s ziet hij er stoer uit, op de ene hangt hij in een klimnet aan de boeg van een zeilboot, en op de andere zie je hem aan de zijkant met een zonnebril, terwijl hij iets roept.

Uiterlijk zegt mij niet zoveel. Als ik vriendin EV moet geloven, dan heb ik vooral lelijke mannen in mijn leven gehad, met uitzondering van TZ. Maar al die mannen hadden iets, waardoor ik me tot ze aangetrokken voelde, en van ze begon te houden. Als het nou met dat hormoon maar goed zit. Ik wil hem.