De zon begon te schijnen terwijl ik bezig was om een E-mail van MR te beantwoorden. Ik heb het beschouwd als een teken van hogerhand dat het een goed idee was om schoon schip te maken met zowel MR als JT en rond lunchtijd had ik naar alle twee een brief verzonden.
Nu voel ik me vrij. En opgelucht. Een tikkeltje verdrietig en alleen misschien. Het wringt wel een beetje dat ik juist vandaag knopen heb doorgehakt en de banden heb verbroken. Het is moeilijk om helemaal los te komen van het idee dat mensen op feestdagen als Kerst en Oud en Nieuw samen moeten zijn. Maar het oude is nu afgerond. En het nieuwe wil ik alleen doen.
Gisteren realiseerde ik me ineens dat ik als een berg opzag tegen vandaag en in het kielzog van MR de straten te schuimen op zoek naar feestjes en mensen, die ik alleen nooit zou hebben ontmoet of willen hebben ontmoeten. Op jacht naar goedkoop vermaak, dat helemaal zo goedkoop niet is. Want het tast mijn eigenwaarde en zelfrespect aan om te doen alsof. Te doen alsof ik die mensen aardig vind, te doen alsof ik het naar mijn zin heb en te doen alsof ik het leuk vind om heel veel te drinken en over koetjes en kalfjes te babbelen. Ik vind het niets.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat MR en ik minder delen dan dat we onszelf de afgelopen periode hebben voorgehouden. Hij houdt van heel andere gerechten dan ik, en ook al kunnen we prima uit dezelfde keuken eten, we bestellen vrijwel nooit hetzelfde. Hij kan zich best amuseren met de televisieprogramma�s die ik uitzoek, maar als hij de afstandsbediening heeft, dan kiest hij hele andere dingen. Hij leest boeken die ik niet aanraak en omgekeerd, een enkele uitzondering daargelaten. Ook als het over onze levensfilosofie gaat en over de dingen die we belangrijk vinden, dan verschillen we enorm van elkaar. Maar de belangrijkste reden waarom ik heb besloten dat we elkaar niet meer moeten zien is omdat ik merk, dat wanneer ik eerlijk tegenover mezelf ben, ik tegenwoordig vaak liever alleen ben dan samen.
We strompelden maar samen verder, terwijl we heel goed weten dat we geen toekomst samen hebben. Of zelfs maar die gezamenlijke toekomst wensen. De afgelopen weken hebben we telkens kleine ruzietjes gehad die veroorzaakt worden door ergernissen. Ik vermoed dat hij me diep in zijn hart vrij burgerlijk vindt met mijn vaste baan, mijn ochtendritme en de controle die ik op mijn leven uitoefen. Terwijl ik op mijn beurt niet kan begrijpen wat er zo prettig is aan iedere dag drinken, vrijwel iedere nacht op te zijn en de dag te gebruiken om te slapen.
Hij vindt het leuk om met alles en iedereen te praten en er gaat vrijwel geen dag voorbij zonder dat hij een paar nieuwe telefoonnummers of E-mailadressen rijker is. Ik daartegen houd er helemaal niet van om door onbekenden te worden aangesproken of ze zelf aan te spreken. Natuurlijk overkomt het me wel eens, maar bepaald niet dagelijks. Ik ervaar zulke contacten meestal vooral als storend en heb, – zeker in beginsel � meestal helemaal niet veel trek om energie en tijd in onbekenden te steken tenzij ik ze, – om wat voor reden dan ook -, spiritueel aantrekkelijk vind en ik het idee heb dat er echt iets uit te wisselen valt. Ik noem dat selectief maar ik weet bijna zeker dat MR het saai noemt. Over de hele linie genomen denk ik dat hij me vooral saai vindt. Vroeger raakte me dat maar nu kan het me niets meer schelen.
Oudejaarsdag 2002 is er wederom eentje die mijn geschiedenis in gaat als een feestavond zonder de Liefde. Ik zit mijn schouders op te halen terwijl ik dit schrijf en overdenk. In mijn geschiedenis is �berhaupt geen Kerst of Oud en Nieuw terug te vinden die ik samen met een partner heb gevierd, met uitzondering van ��n keer met mijn tweede vriendje toen ik zeventien was. Dat zelfde geldt voor vakanties, ook daarvan is er zegge en schrijve ��n van geweest. Nu ja, ik sta niet voor niets als eenling te boek.
Vanavond ga ik champagne drinken en toast met gerookte zalm eten. Ik heb een film op DVD gehuurd en bovendien zit ik midden in een spel op mijn nieuwe Playstation 2. Als de rest van de wereld morgen een kater ligt weg te slapen, ben ik fit en geniet ik van nog een heerlijke vrije dag. De enige die ik echt zou willen zien vanavond is BI, en de kans daarop is kleiner dan nul. Misschien is dat maar goed ook. Want het zou typisch iets voor mij zijn om een onmogelijke relatie in te ruilen voor een onmogelijke liefde.
Be the first to comment