GigiTwee nachten en twee dagen hebben we samen doorgebracht. En nu is het zaterdag en verveel ik me bijna als ik naar de grauwe lucht kijk. Ik voel me een beetje onrustig. Misschien moet ik gewoon acclimatiseren na zoveel uren niet alleen geweest te zijn. Het is makkelijk om te vergeten hoe graag ik in gezelschap ben, wanneer ik solitair leef en mijn agenda zo leeg mogelijk houd. Maar nu ik weer een paar dagen met MR heb doorgebracht, merk ik, hoe prettig het is om iemand te hebben om tegenaan te kletsen of om gewoon stil bij te zijn. En het is zoals MR zei: �We kennen elkaar erg goed, jij en ik�.
Ik vraag me af, of ik me zorgen zou moeten maken. Het is nu niet direct de gewoonste zaak van de wereld om weer bij iemand in bed te belanden, die je maanden geleden niet meer zag zitten. En voor mij is het, – met uitzondering van mijn jeugdliefde � ook een heel nieuw gegeven. Ik ben nooit eerder teruggaan naar iemand bij wie ik het boek heb dichtgedaan. Het verbaast me hoe goed het voelt, en hoe weinig last ik heb van zijn polyamorische levenshouding. Ik geloof niet dat het te wijten is aan gebrek aan liefde, eerder aan een sterk gegroeide eigenliefde en een veel beter zelfbeeld dan ik ooit heb gehad. Het is niet meer een kwestie van meer of beter, maar van anders. Bovendien lijkt MR zelf ook minder spastisch en heimelijk te doen. Op zijn verjaardag had hij een aantal van zijn minnaressen, actueel en historisch, uitgenodigd, en dat ging prima samen. Een jaar geleden had ik hem dat niet zien doen.
Ik weet heel goed wat ik van MR wil. En voor het eerst in mijn leven durf ik er ook om te vragen. Ik heb ook het idee, dat ik beter ben geworden in het herkennen en aangeven van grenzen. Ik denk dat het te maken heeft met het niet langer pers� in zijn buurt willen zijn. Ik voel me niet langer afhankelijk van hem, of een verlengstuk dat zich aan moet passen aan de wensen van iemand anders. Ik ben in staat om midden in de nacht op de fiets te stappen, als er iets is dat me niet bevalt zonder daarbij in woede uit te barsten of me gekwetst te voelen. En juist omdat ik nu zo zeker weet, dat ik dat kan, omdat ik allang heb bewezen dat mijn leven ook leuk en boeiend is zonder MR, is het onwaarschijnlijk dat zoiets ooit voorkomt. Ik vermoed dat ik nu in de meeste situaties vooraf al in kan grijpen.
Ik vind het lekker om naast hem in slaap te vallen. Maar ik vind het even zo lekker om het bed helemaal voor mezelf te hebben. Ik vind het fijn om koffie in bed aangereikt te krijgen. Maar ik vind het even zo fijn om de dag in mijn eigen tempo en op mijn eigen manier te beginnen. En zoals nu, dat ik me ietwat onrustig voel en twijfel of ik nog iets zal ondernemen of niet, dat heeft niets te maken met MR willen zien. In tegendeel. Het heeft eerder te maken met een paar dagen achtereen wat drankjes te hebben gedronken, en nu vermoeider zijn dan ik zou willen. Ik wil van alles doen, maar het ontbreekt me aan energie.
Het bed van MR is in een belabberde conditie. Buiten het slapen, ben ik bij nader inzien toch liever in zijn huis, dan in het mijne. Ik kan me makkelijker aanpassen daar, dan hij bij mij. Ik ben in zijn huis natuurlijk ook meer thuis. Uiteindelijk heb ik er een half jaar gewoond. Zolang hij �s nachts de telefoon uit het stopcontact trekt en geen grove inbreuk laat maken onze intimiteit door lange gesprekken via zo�n rinkelend apparaat, voel ik me prima op mijn gemak daar.
En dit huis voelt voor mij zelfs niet meer als thuis, sinds ik te horen heb gekregen dat ik er per september uit moet zijn. Ik heb ook geen lust meer om iets aan mijn balkon te doen, en ik merk dat ik op allerlei levels al afstand aan het nemen ben van het huis en deze buurt. Hoewel ik het niet wil, merk ik ook, dat ik al afscheid aan het nemen ben van Diana. Ik heb besloten dat ik hierna niet weer een kat wil. Ik vind haar erg lief, maar het is ook gewoon lastig om verantwoordelijk te zijn voor een kattenbeest. Alsof ze het voelt, is ze al uren weg en is zelfs niet terug gekomen voor eten. Ik begin me ongerust te maken, want dit ken ik helemaal niet van haar. Het is al na enen en ik heb haar voor het laatst gezien toen ik vanmiddag uit de bibliotheek kwam en ze lag te dutten op het balkon.
Ik ga MR mijn oude bed geven. Het moet een beetje opgelapt worden maar dan is het weer een prima frame van ongelakt grenen, dat desnoods ook nog geverfd kan worden. Bovendien heeft het spijlen aan het hoofdeinde, iets dat MR wel weet te waarderen. Ik moet alleen nog zien, dat ik aan een beter matras voor hem kom. Ik denk erover om zelf een nieuw matras te kopen, en hem deze te geven. Die is stukken beter dan wat hij nu heeft maar eerlijk is eerlijk, helemaal optimaal is het niet. Het staat me enerzijds tegen om iets weg te geven waar ik zelf niet helemaal tevreden over ben. En aan de andere kant is het natuurlijk te gek, dat ik ga investeren in een matras voor MR terwijl ik zelf al een paar maanden aan het dubben ben, of ik toch niet zal investeren in een nieuwe. Ik schuif het steeds voor me uit, omdat ik voorzichtig wil zijn met geld. Het weinige spaargeld dat ik heb, kan ik beter gebruiken voor de aankomende verhuizing. Ik heb nog steeds niet de volledige salarisbetalingen noch het hele bedrag aan vakantiegeld binnen, en daar vreet ik me danig over op. Daarbij maak ik me ook erg ongerust of het deze keer wel goed gaat komen met een huis, en wat ik in vredesnaam ga doen, als het niet goed komt. Er moet toch ergens een plekje in Amsterdam zijn dat voor mij bestemd is? HB stuurde een email dat hij een goede baan heeft gevonden en waarschijnlijk per maart weer voor een half jaar naar Australi� gaat, en dat ik dan eventueel weer terug kan in dit huis. Dan moet ik nog ongeveer 4,5 maand zien te overbruggen, maar aangezien het niet helemaal zeker is dat het doorgaat, word ik maar niet al te hoopvol en blijf ik naarstig doorzoeken. Ik kreeg vandaag een huis aangeboden met twee kamers voor euro 1950 exclusief. Ik heb een boze email gestuurd met de vraag hoe iemand het in zijn hoofd haalt om dat soort belachelijke prijzen te vragen. Woest word ik van dat soort aanbiedingen. Ik zie dan onmiddellijk een aasgier met het gezicht van een mens, eurotekentjes in zijn ogen en hoorntjes op zijn kop. Een beeld waarin veel rood zit verwerkt. De column die ik voor de Volkskrant wil gaan schrijven, moet maar daarover gaan misschien. Hoewel er nog wel een paar andere onderwerpen zijn waar ik gif over wil spuwen in goedgekozen woorden. Zoals de zorg die voor mij duurder wordt, omdat ik geen auto heb (vind ik belachelijk als je in een stad woont en het OV en de fiets prima werken), omdat ik geen huis heb gekocht (voor mij vrijwel onbetaalbaar, en ik weiger om zo�n huis als een molensteen om mijn nek te hebben hangen) en omdat ik niet met iemand samenwoon c.q. getrouwd ben. Ik vind het walgelijk, deze plannen van de nieuwe regering en bovendien zo typisch utgaande van Jantje Modaal de Saaie Pief. Het wordt tijd dat Amsterdam een vrijstaat wordt met een eigen bestuur!
Ik heb vandaag mijn eerste pil Zyban genomen. Als het goed is, heb ik over tien dagen mijn laatste sigaret gerookt. Ik hoop van harte dat het werkt, want ik baal zo verschrikkelijk van deze verslaving. MR wil ook stoppen en het zou handig zijn als hij dat ook over tien dagen doet. Dan kunnen we elkaar morele support geven, en samen rookvrije activiteiten ondernemen. Ik heb nog even op het punt gestaan om een zwaktebod te doen, en hem te vragen om samen met mij een BDSM setting te bedenken voor dat stoppen met roken, maar dat vind ik toch geen goed idee. Enerzijds omdat ik helemaal geen BDSM meer wil; ik vind vrijen met MR veel lekkerder nu dat element niet meer zo nadrukkelijk aanwezig is en bovendien wil ik zelf de verantwoordelijkheid voor stoppen met roken dragen. Uitbesteden is verleidelijk maar erg dom.
Morgen ga ik er weer een heerlijk lui dagje van maken. Wat klusjes in huis doen, zoals de was en de administratie, maar vooral veel lezen. Ik heb vier dikke thrillers uit de bieb gehaald vandaag. MR heeft me drie Cd�s van Nick Cave gegeven en die draai ik nog wel grijs binnen afzienbare tijd. Hoewel dat met cd�s niet eens meer kan, geloof ik. Ik vond nog een stuk camembert in mijn tas, dat we donderdag kochten en ik totaal vergeten heb. Mijn brunch bestaat morgen dus uit gegrilde boterhammen met camembert, tomaten en verse pesto, koffie verkeerd en verse sinasappelsap. Lekker in bed met een boek en de Volkskrant, telefoon op het antwoordapparaat en de computer een dagje uit. Ik verheug me nu al.
