Naar huis

Mijn versnellingsbak is kapot. Ik ben mijn drive kwijt, en ik weet niet meer wat ik doe, en waarom ik het doe. Eigenlijk ben ik mijn plezier in mijn leven en mijn baan kwijt, sinds ik ben verhuisd. En ik heb het steeds maar zo ongenadig koud. Als ik me probeer te herinneren, wanneer ik het voor het laatst echt naar mijn zin had, dan zie ik het beeld van mezelf, terwijl ik op de fiets van kantoor richting huis kar. Het is lekker weer, en ik snak naar een blikje fris en een maaltijd op het gras in het kleine plantsoen aan de kade.

Ik moet zien dat ik terug kan naar de Jordaan. In een klein en overzichtelijk huis. Dit huis, en de oppervlakte ervan, voelen als een veel te zware last, en de harmonie ontbreekt totaal. JT was hier vanmiddag met de kinderen, en kleine JN verzuchtte dat ze ook zo�n huis wilde. Waarop JT opmerkte dat het Gigi�s sfeer was, en niet het huis. Maar ik weet het niet. Voor mij mist de balans in dit huis en blijft het een samenraapsel van kleine hoekjes met verschillende intimiteitsferen en diepte, zonder dat het ooit een geheel kan worden. Misschien dat ik het daardoor maar steeds zo koud heb.

Ik ben bang dat ik in een depressie ben beland. Er zweeft maar steeds zo�n grauwe sluier om de wereld, en ik heb maar weinig energie. HV kondigde gisteren per email aan, dat hij het paswoord van mijn emailadres van de studio heeft veranderd, en dat hij de voor mij bestemde email gaat forwarden naar een ander, door mij aan te wijzen account. Hij neemt schijnbaar alvast een voorschot op het op handen zijnde ontslag, hoewel dat er nog niet door is. Ik kan helemaal niet omgaan met dit soort pesterijen, en de pijn in mijn rug, die langzaam beter werd, is in volle hevigheid terug, zodat ik even weer niet weet, waar ik het zoeken moet en voortdurend van zitplek verwissel.

Ik heb nog niet eens gecontroleerd, of HV mijn salaris al wel heeft overgemaakt. Dat had ik allang moeten doen. Waarschijnlijk staat het er niet, en zou ik stappen moeten nemen om de salarisverhogingen van januari en april, mijn salaris over april en het vakantiegeld te incasseren, voorzien van de wettelijke rente per dag te laat. Morgen. Morgen ga ik het doen.

Het is tien dagen geleden dat ik voor het laatst iets van MT heb gehoord. Hij zou me een datum doorgeven voor een afspraak, maar viel helemaal stil. Vandaag stonden er vier berichten van hem op mijn berichtenbox. Waarvan drie over een erotisch encounter handelden, die hij op Koninginnedag had beleefd. Notabene bij een caf� aan de Lindengracht, een paar honderd meter van de plek waar ik de hele dag met JT en SB toiletjuffrouw heb gespeeld voor een toiletwagen van Duende.

Ik weet niet waarom het is, dat mannen het leuk vinden om hun erotische fantasie�n en ervaringen met een onbekende vrouw te delen. Ik werd er misselijk van, en beslist niet opgewonden. Ik vind het te priv�, te intiem en ergens raakt het me, dat hij zo dichtbij, – en letterlijk onder mijn ogen, want ik keek uit op de menigte waarin hij zich met haar bevond -, een intermezzo had, terwijl wij aan het aftasten zijn of we minnaars kunnen worden. Ik had er zo schoon genoeg van, dat ik mijn boxnummer bij de afsprakenlijn direct heb opgezegd, en het filmkanaal van UPC weer heb aangevraagd.

Koninginnedag was trouwens best leuk. Het gaf me een goed gevoel om deel te nemen aan de festiviteiten, zonder me er in te hoeven storten. We hebben de hele dag door champagne gedronken, toiletten geboend en de rijen wachtenden naar binnen en buiten geloodst. Dat boenen vielen trouwens erg mee, want we hadden een ruime sortering schoonmaakartikelen, en omdat het we voortdurend bijhielden, bleef het netjes. De bezoekers staken hun lof en blijdschap niet onder stoelen en banken, en ondanks het matige weer, hebben we het behoorlijk druk gehad.

Minder geslaagd was het, dat MR de hele middag en avond bij ons rond bleef hangen. Dat wekte mijn irritatie op. Hij zou om 10.00 uur de jongens komen halen om iets te gaan doen, maar toen hij tegen enen of zo eindelijk verscheen, waren JJR en JOR allang met hun eigen dingen bezig, en in geen velden of wegen te bekennen. Hij nam onze zitplaatsen in beslag, alsof hij daar hoorde, en dronk gestadig onze voorraad champagne op. Eigenlijk ging hij pas weg, toen die viezige M. opdook, waarmee hij ooit eens thuiskwam, toen ik nog bij hem logeerde, en waarmee hij luidruchtig in de slaapkamer vree, terwijl ik in de kamer zat. Ongelofelijk dat ik toen niet mijn biezen heb gepakt, en dat het nog weken heeft geduurd, voordat ik hem de rug toekeerde. Ik heb in ieder geval weer even een overdosis MR gehad.

Ik heb sowieso een overdosis mensen gehad. Te veel hoempahoempa en te veel oppervlakkig gedoe tijdens zo�n feestdag. Ik heb vaak moeite om het feest te ontdekken op dit soort dagen, en de chaotische sfeer, de herrie en alle gespreksflarden brengen me uit mijn balans. Ik heb gisteravond ieder van mijn voeten aan een uitgebreide massagebeurt onderworpen met lekker veel lavendel olie, maar hoewel een prettig gevoel was, verlichtte het me nauwelijks.

En nu ben ik eigenlijk alleen maar moe. Moe en koud, hoewel de verwarming op 21 graden staat. Ik ga mijn meloen schoonmaken, en me dan in bed installeren met een boek, en om een uur of acht maar eens proberen te slapen. Er roept maar steeds een stemmetje, dat ik naar huis wil. Maar waar in vredesnaam is dat?