Passies

Tot mijn verrassing telefoneerde JH me eerder deze week, terwijl MR en ik aan het worstelen waren met een computerburo, dat we bij de IKEA hadden gekocht en dat we zelf in elkaar moesten zetten. Ik liet hem drie keer zijn voornaam noemen, en pas toen hij zei de J., drong het tot me door dat het mijn voormalig minnaar was, die ik maanden geleden voor het laatst heb gezien.

Het is me niet helemaal duidelijk geworden wat precies de reden was, dat hij me belde. Ik heb natuurlijk wel een vermoeden, maar hij heeft het niet concreet gemaakt, en dus blijf ik gissen en me afvragen of ik het leuk vind dat het contact weer hersteld is, en wat ik daarvan al dan niet verwacht. Hoewel ik me voorhoud, dat ik niets wil en moet verwachten, kriebelt het af en toe wel, en kijk ik weer uit naar zijn rode fiets en grijze kruin als ik door de Jordaan fiets. En lach me zelf onderwijl uit, omdat ik zo makkelijk te bespelen ben.

MR kreeg vorige week drie sociale rechercheurs aan de deur, die een tip hadden gekregen dat hij en ik zouden samenwonen. Ik moest er ergens wel om lachen, omdat er iemand schijnbaar heel veel tijd en energie aan besteedt om ons te pesten en zonder resultaat. Tegelijkertijd is het een nare wetenschap dat er iemand in onze omgeving verkeert die er niet voor terugschrikt om te proberen om MR van zijn schamele inkomen te beroven, en dat op zo’n stiekeme en achterbakse manier probeert. Het moet wel een heel wraakzuchtig, zielig en dom persoon zijn, die achter deze minderwaardige streek zit. Maar aangezien ik niet bij MR woon en mijn eigen optrekje heb, kwamen de rechercheurs vergeefs. Ik hoop dat er een forse boete staat op vals tippen, maar dat zal wel niet.

Ik woon inmiddels al weer een week of vijf in het nieuwe huis, en het bevalt me geweldig goed. Op de een of andere manier heb ik nog nooit eerder in een huis met meerdere mensen gewoond. Nu is dit niet bepaald een studentenhuis met smerige keukens en veel lawaai en overlast, maar een keurige villa die goed onderhouden wordt. Op mijn verdiepingen wonen we met drie vrouwen en met JZ heb ik veel contact. Zij en ik delen ook samen een keuken op de eerste verdieping, en dat is al snel ontaard in vaak samen koken, eten en wijn drinken. Zondagavond lijkt een traditie te worden, maar jammer genoeg kan ik vanavond niet, omdat ik met een stel heksen tapas ga eten.

Spaanse tapas en Spaanse wijn is een nieuwe passie van me. Sinds ik met MR naar een tapas cafe ben geweest en later de verjaardag van CL daar vierde, ben ik verslingerd geraakt aan deze manier van eten en samenzijn. Ik heb een kookboek gekocht en een wijnalmanak, en ik heb mijn nieuwe recepten al op een stel mensen uitgeprobeerd tijdens het eerste etentje dat ik in mijn nieuwe kamer heb gegeven. Alleen de tortilla mislukt me nog steeds maar gelukkig is MR daar een expert in, en heeft JZ de kunst al aardig van hem afgekeken.

Gisterochtend, toen ik van MR naar huis fietste na twee dagen samen, kwam ik JW tegen. Ze nodigde me uit voor koffie en dus belandde ik bij haar thuis. JW heb ik ontmoet op het feest van CL en het klikte direct. MR heeft een hele leuke foto van ons geschoten terwijl we druk in gesprek zijn. Sinds het feest heb ik haar al een paar keer ontmoet en aan de telefoon gesproken. Maar gisteren hoorde ik voor het eerst, dat zij ook in Groningen is geboren en getogen. Het verrast me hoe vaak ik Groningse dames tegenkom in Amsterdam. In het Westerpark alleen al ken ik er drie, inclusief mijn vroegere buurmeisje uit dat kleine dorp waar ik ben opgegroeid.

Mijn leven kabbelt rustig voort. Er gebeurt vrijwel niets meer wat me verontrust, en ik heb het vooral een erg leuke tijd. Het gekke is, ik kan mijn leven niet eens saai noemen. De eerste twee weken dat ik in dit huis woonde, was ik nogal van slag omdat het ineens allemaal zo veilig is. Ik sta weer ingeschreven in de gemeente Amsterdam, ik heb mijn rijbewijs kunnen verlengen, de opslag op kunnen opzeggen en ik heb een huurcontract voor onbepaalde tijd op mijn eigen naam weten te bemachtigen. Ik heb een inkomen en het enige wat ik nog hoef te doen is op mijn dooie akkertje een leuke baan vinden die bij me past. En nu gaat het allemaal zo z’n gangetje. Ik vind het prettig om in mijn eigen omgeving te zijn. Ik ontmoet veel mensen en onderneem van alles. Volgende week begin ik, – als mijn financien het toelaten – aan een cursus Spaans. Nu ik woonruimte op mijn eigen naam heb en mijn maandelijkse lasten beperkt zijn, kan ik eventueel ook een baan in het buitenland aannemen. En Spanje trekt.