Het leven van een maitresse gaat niet altijd over rozen. Dat is me de afgelopen weken maar al te duidelijk geworden. Ik heb het toch gedaan. Ik ben met hem in zee gegaan. Ik voel me prettig in deze rol. Ik denk dat ik een goede keuze heb gemaakt.
Hij heeft niet zoveel met BDSM. Dat vertelde hij in ��n van onze eerste gesprekken. Hij houdt niet van zwepen, leren pakjes en koffers vol speelgoed. Maar het gebaar waarmee hij zijn leren riem van zijn broek trekt en om zijn hand wikkelt, spreekt boekdelen. Hij is een �natural�, daar bestaat geen twijfel over. Hij heeft het oog. De kaarsendover op mijn rariteitenkabinet, is modern en mooi. Maar niet veel mensen zouden op het idee komen om het design object als tepelklem aan te wenden.
Hij heeft mijn koffer met speelgoed doorgespit. En tot mijn immense opluchting en tevredenheid het meeste als zijnde oninteressant weg gelegd. Alleen de touwen, – te slechte kwaliteit om mee vast te binden, sprak de ervaren zeiler -, de boeien, – niet mooi maar wel praktisch � en de liniaal, – prima strafinstrument, onder handbereik houden ten alle tijden -, doorstonden zijn kritiek. Hij draagt kostuums, verzorgde casuals of smokings, en weigert om zich in leer of dress code te steken. Dat juich ik van harte toe. Hoewel ik zeker weet dat een op maat gemaakte leren broek hem geweldig zal staan. Hij heeft er de billen voor. De meeste mannen beseffen niet, hoe belangrijk de vulling is bij het dragen van een leren broek, en het gros ziet er in leer dan ook uit, alsof ze zich verkleed hebben in iets uit de kast van hun grote, stoere broer.
Hij windt me op. Hij voegt het stukje kleur toe aan mijn leven, dat ik sinds TZ heb gemist. Zo langzaam krijgt onze relatie een vorm. We stevenen doelbewust op Erotic Power Exchange af, in een gestadig tempo. De klik tussen onze wederzijdse fantasie�n en verlangens is inmiddels een feit. Ik denk dat we, – en eigenlijk is het lastig om dit toe te geven � nog veel meer op ��n lijn zitten dan TZ en ik indertijd. We zijn onbeholpener en onwenniger in elkaars gezelschap. Het was dan ook geen liefde op het eerste gezicht tussen HV en mij. Een heel sterke aantrekkingskracht op het internet, dat wel. En nu ook een sterke maar nog wat voorzichtige aantrekkingskracht als we elkaar zien en spreken.
Ik voel me, – voor het eerst in mijn leven – , ook echt zijn maitresse en niet een minnares. Het verschil tussen die twee is subtiel, en wordt vooral veroorzaakt doordat het enerzijds een gedeelde fantasie is, en anderzijds door hoe hij met mij omgaat. De aanspraak die hij op mij maakt is vanzelfsprekend en natuurlijk, en hoewel nog wat terughoudend in deze fase van elkaar leren kennen en ontdekken, sluimert op de achtergrond duidelijk een veeleisende man. En ik vind het heerlijk.
Ik wentel me in zijn niet aflatende aandacht en belangstelling, en ik verheug me op alles wat samen kunnen gaan beleven en ontdekken. Het is een erotisch machtsspel, en toch ook weer meer dan dat. Het voelt veilig omdat er in de basis geen onduidelijkheden zijn. We weten precies welke plek we in elkaars leven innemen, en waar de grenzen en prioriteiten liggen. Daar binnen hebben we carte blanche, en ik voel me daar ongekend fijn en rustig onder.
Gisteravond heeft hij me exclusiviteit als zijn maitresse verleent. Dat bleek belangrijk voor me, maar ik was me er niet van bewust tot het een onderwerp van gesprek werd. Hij heeft me gemanipuleerd, en het bleek een constructieve mind fuck. Hij liet tussen neus en lippen door weten, een date te hebben met een oude vlam, met wie het er soms ook wel eens wat wild aan toe ging. Ik raakte direct het plafond, want zijn planning had deze week geen ruimte voor mij gelaten en dan het idee, dat er nog iemand was, die hij zou mogen en willen slaan. Ik beschuldigde hem ervan de tover te verbreken en zonder hem er in te kennen of er over te praten, deelde ik hem mee, dat wij geschiedenis waren geworden. Hij eiste dat ik gewoon zou zeggen wat ik van hem verlangde. �Zeg dat je niet wilt, dat ik iets met die dame doe�, zei hij. �Dan geef je mij tenminste een kans om zelf een beslissing te nemen, in plaats van voor mij te beslissen.� Ik verduvelde dat in eerste instantie, omdat ik voelde dat ik geen recht had om zoiets van hem te eisen. Uiteindelijk was ik het, die het moeilijk had met het idee om ��n van zijn minnaressen te zijn in plaats van zijn enige ma�tresse. Hij kan daar prima mee leven, doet dat al sinds jaar en dag immers.
Terwijl hij in een caf� zat, had ik alle tijd om na te denken, over wat hij had gezegd, en over hoe ik had gereageerd. Hij had natuurlijk gelijk. Ik had hem helemaal geen kans gegeven om zelf een beslissing te nemen of hij me tegemoet wilde komen in deze. Ik had voetstoots aangenomen, dat hij zou reageren zoals de mannen in voorgaande, vergelijkbare situaties, en daarom maar bij voorbaat het hazenpad gekozen. Zodat ik ten minste niet zou worden uitgelachen om wat ik wel allemaal niet van iemand durfde te eisen, en achter mijn oogkleppen kon blijven denken, dat ik had gehandeld uit zelfrespect, en niet uit angst.
Hij kwam terug, een paar minuten nadat ik een lijmend briefje naar zijn emailadres had verstuurd. En gaf me, samen met de exclusiviteit, ook een tegoed bon voor een fikse portie straf. Ik had zowel zijn als mijn avond verziekt, en me, – mijn woorden, niet de zijne -, als een opstandige puber gedragen.
Of ik vond dat ik straf verdiende? Nu, zeker wel. Daarop kondigde hij aan, dat dan direct de volgende avond, – vanavond dus -, maar even te komen uitdelen. Want dergelijke zaken moet je niet laten versloffen en verjaren. Daar kon ik me helemaal in vinden. Maar ik werd wakker met een enorme knoop in mijn buik en ik was de hele dag hyper en nerveus. Ik vind het eng. Ik twijfel er geen seconde aan, dat straf bij hem ook echt straf is. Later wordt het dan vast en zeker erotisch, geil en spannend, maar niet voor dat de lei schoon is. Ik zou het op geen enkel andere manier willen. Dus balanceerde ik de hele dag tussen blijdschap dat hij zou komen, en angst om wat hij zou doen. Soms doezelde ik haast weg, en dan weer was ik bijna misselijk van spanning.
De zekerheid van het weten, dat hij maar binnen zou hoeven stappen en een graai in mijn haren te doen of me een klap in mijn gezicht te geven, om me volledig op mijn knie�n en aan zijn voeten te krijgen, was een even zo grote geruststelling als angst.
De vorige keer dat HV hier was, vroeg hij me, of ik vond dat het eerlijk was, of het wel zuiver was, dat hij feitelijk doorborduurde op iets dat hij met iemand anders heeft beleefd. Dat raakte me. Want voor mij is het net zo. Ik kan mijn ervaringen met TZ niet uitvagen. Ik ben geen onbeschreven blad meer in dit opzicht, en het kan niet anders, dan dat zowel HV als ik, onbewust vergelijken met, of worden herinnert aan. En ik vroeg me hardop af, waarom dit soort gedachten nooit hebben gespeeld bij alle �vanille� relaties die ik heb gehad, en binnen een erotic power play, zo�n grote rol innemen.
Voor mij is het zuiver tussen HV en mij, omdat we iets doen, dat we alle twee willen, en omdat we van elkaar weten, dat het niet over een grootse liefde gaat, zoals toen. Het is een ander soort relatie, minder impulsief, en met meer overwegingen en afwegingen. Maar ergens, vraag ik me soms, heel terloops en heel voorzichtig af, of dit niet veel beter en sterker is. Dan knijpt mijn keel een beetje dicht, en voel ik het verdriet zacht in me roeren. Zacht. Het wordt steeds zachter�