GigiIk moet naar de fysiotherapeut. Een bijzondere, aldus mijn huisarts. Volgens hem zijn de klachten rond mijn schouder best te verhelpen, en is het te zot voor woorden, dat ik al zo lang de pijn tolereer, met telkens een uitval als er zich te veel spanning ophoopt. De therapeut is niet direct naast de deur. Daar ben ik iets minder blij mee, want mijn vorige ervaringen met fysiotherapeuten, – ik ben inmiddels de tel kwijt -, hebben me vooral migraine en misselijkheid opgeleverd. Maar dat mijn huisarts hoopvol gestemd is, heeft mij ook weer nieuwe moed gegeven. Ondertussen moet ik me ontspannen. Zegt de dokter. Hij weet niet, hoeveel moeite het mij kost, om me te ontspannen. Dat komt, omdat ik eigenlijk niet goed weet, hoe dat moet. Ik doe dagelijks de ontspanningsoefeningen die een vorige therapeut me leerde, en ik probeer te mediteren, maar ik ben in geen van beide erg goed.
MR kwam gistermiddag op bezoek. We zien en spreken elkaar � sinds de grote ruzie – maar sporadisch, maar het was eigenlijk erg gezellig. Ik begrijp nu niet zo goed meer, waarom het me zoveel moeite heeft gekost om me van hem los te maken. Afstand nemen lost soms inderdaad best veel op. We kennen elkaar goed genoeg om een heleboel gespreksonderwerpen te hebben, en we zijn lang genoeg bij elkaar uit de buurt gebleven, om de oude problemen achter ons te laten. Ik begrijp nu niet meer, waarom ik verliefd op hem ben geworden, ooit. Of nee, dat is niet goed geformuleerd. Ik kan zien waarom ik dat zo�n twee jaar geleden werd, maar het is een gevoel dat ik nooit en te nimmer meer in het hier en nu voor hem kan voelen. Zoiets. Ik hoef niet meer te dealen met alle toestanden en ellende, die we ook nog eens in elkaar versterkten. Soms hebben mensen dat effect op elkaar, wanneer ze met vergelijkbare issues worstelen. Het leuke daaraan is, dat we nu gewoon stukjes plezier delen, af en toe en zeker niet te vaak. MR heeft me geholpen met mijn elektriciteit probleem. De bedrading die kortsluiting had veroorzaakt, was inmiddels weer opgedroogd. Ik heb er een nieuwe stop ingedraaid, en MR heeft de touwtjes die aan de verlichtingsschakelaars zitten buiten handbereik aan het plafond bevestigd met een veiligheidsspeld. Nu verlicht ik de douche en het toilet met kaarsen, en heeft de rest van het huis weer stroom.
Vanavond komt FB met de bubbels en bijbehorende glazen. Ik vind het erg spannend, en ik heb geen flauw benul wat ik aan zal trekken. Meestal maak ik me niet zo druk over kleding, maar vandaag twijfel ik erg tussen gewoon een van mijn gewone jurken en laagjes outfits, of toch iets dat een beetje uitdagender is, met een uitgesneden decollet�. Het gekke is, dat ik me in het laatste vaak meer op mijn gemak voel bij een onbekende man, dan in het eerste. Misschien is het een vorm van maskeren. Mijn vriend RA, degene die Afrikaanse Kunst verzameld, heeft me in de loop der tijd het nodige verteld over het gebruik van maskers door verschillende stammen. Ik vind dat erg fascinerend, en vraag me af, in hoeverre dergelijke gebruiken zijn ge�volueerd in onze Westerse Cultuur en of daar nog betekenissen aan te hangen zijn. Misschien moet ik nog eens antropologie gaan studeren. Als ik klaar ben met psychologie, Russisch en Spaans, drie onderwerpen die nog op mijn verlanglijstje staan.
Ik heb al drie boeken gelezen deze week. Twee thrillers, die ik heb verslonden, en een boek dat ik had uitgekozen om de geweldige subtitel. Het heet �Alice K�s gids voor het leven. Een vrouw opzoek naar houvast, geluk en bijpassende schoenen�. Ik vond het niet eens zo heel goed geschreven. Ik houd niet van de verhaaltrant, waarin de lezer voortdurend wordt aangesproken en over de hoofdpersoon in de derde persoonsvorm wordt geschreven: �Want Alice K. (niet haar echte initiaal), moet je weten�� Na twee hoofdstukken begint dat danig te vervelen. De week ervoor had ik �Het dagboek van Bridget Jones� uit de bieb meegenomen, en dat vond ik veel beter. Het is grappiger, vlotter geschreven en meer herkenbaar. Alice K. staat vol met analyses over het hoe en waarom van haar acties, die op zich ook herkenbaar zijn, maar vooral het �too much� gehalte droegen. De schrijfster laat geen ruimte voor eigen interpretatie van de lezer, en dat stoorde me. KH leest tegenwoordig alle boeken van de �Oprah Club�. Ik wist niet eens dat zoiets bestond, maar ze overtuigde me, dat het goede boeken waren. KH is lid van een forum, waarop die boeken in het Engels worden besproken, en vroeg me ook lid te worden en mee te lezen. Binnen twee dagen had ik 200 emails van die club, met maar 40 leden, en kreeg ik de kriebels van het hoge �huisvrouwen-met-niets-beter-te-doen-gehalte�. Het eerste boek dat ik moest lezen, �Walvismuziek� van Willy Lamb, vond ik zo deprimerend en traag geschreven (of vertaald), dat ik er na vier dagen de brui aan heb gegeven, en mijn lidmaatschap bij het forum heb opgezegd.
Diana, mijn Godin van de Jacht, hypnotiseert tegenwoordig ��n van de radiotoren van de centrale verwarming. Soms is het daar een geritsel van jewelste. Ongetwijfeld huist daar een muizenfamilie. Ze kan er niet bij, en dat ontlokt haar klagelijk gemiauw. Opgeven doet ze niet, en wee de muis die brutaal genoeg is, om zich te vertonen. Ik ben er van overtuigd, dat ze korte metten met meneer of mevrouw muis maakt. Ondertussen heeft Diana zich weer andere plekken in het huis eigen gemaakt. Sinds kort heb ik mijn verzameling kruiden deels op de bar staan, wegens ruimtegebrek. Tevoren was de bar voor mijn poezenbeest in het geheel niet interessant, maar de glazen potten beschouwd ze als een inbreuk op haar territorium. Iedere nacht schuift ze vast beraden pot naar pot over de rand van de bar, waar ze worden opgevangen in een kratje op de wasmachine, waarin ik mijn huishoudtextiel bewaar. Als de laatste pot van de bar is verwijderd, rekt ze zich uit, geeft zichzelf een uitgebreid bad en springt dan op het aanrecht om een paar uur te slapen in de �� gootsteen! Van alle plaatsen die ze uit kan kiezen, gaat mijn kat onder de kraan in de keuken liggen.
Ik wil slapen. Ik heb het grootste deel van de nacht liggen woelen, en werd om halfnegen al bij de huisarts verwacht. Maar mijn boodschappen worden tussen nu en 13.00 uur bezorgd. Dus ga ik eerst maar een beetje opruimen en de afwas doen. Vanmiddag mag ik een dutje doen, heb ik mezelf beloofd. Nog twee uur gapen, geeuwen en me gammel voelen voor de boeg.
