Vergissing

7 juni 2002
6 minuten leestijd
498 gelezen

Aan het eind van de middag ben ik nog naar de groenteboer gespurt. Ondanks mijn dagelijkse dosering van ten minste twee liter bron water, mijn Bach Bloesem Remedie, mijn buitengewoon gezond en vegetarisch eetpatroon, voelde ik me een beetje grieperig en haast somber, waar ik alle reden had om vrolijk en extatisch te zijn.

Ik had de zon op mijn gezicht gevoeld terwijl ik boodschappen deed op de Albert Cuyp en waar ik een prachtige toverstaf met kleurtjes en geluid voor kleine JN vond. Bovendien wist ik voor een enkele Euro beslag te leggen op het geliefde Harry Potter snoep voor de drie J-tjes, dat normaal gesproken belachelijk duur is. Kikkers van chocolade en bewegende plaatjes van de jonge tovenaar, wat wil je nog meer.

Een half pond gemengde fruitsalade en een half pond gemengde sla zouden me wel van mijn ziekerige gevoel afhelpen, zo veronderstelde ik. In mijn haast vergat ik mijn mobiele telefoon, me niet realiserende dat er collega heksen zouden kunnen bellen over de bijeenkomst van deze avond, waar ik als organisator en gastvrouw als aanspreekpunt voor fungeerde. Met de sleutel in het slot, en mijn handen vol met groenten en fruit, wist ik ineens zeker dat TdL gebeld had. Om af te zeggen. Hij zou niet komen, en het was allemaal een vergissing geweest. Ik wist het zo zeker alsof hij het me had gezegd, en het onbehagen en de ge�rriteerdheid die ik de hele dag had ervaren, vielen ineens op hun plek. Op mijn telefoon stond een gemist gesprek met zijn telefoonnummer. Terwijl ik de hoorn van de vaste lijn opnam, zag ik over de daken van de huizen van de achterburen een dreigende donderwolk aankomen. Alles zou in het water vallen, daar was geen ontkomen meer aan.

�Hallo met Gieg. Heb je geprobeerd om me mobiel te bereiken?�
Ja. Eh, hey Gigi, ik ga niet komen vanavond. Ik ben moe, ik heb het gisteren weer te laat gemaakt en ik ga vroeg naar bed.� Ik kom een andere keer wel naar de heksenkring. Is dat goed?�
Ja hoor, geen probleem.�
Stilte. Wat onbenullig gekeuvel. Geen voorstel om voor een andere avond of dag iets af te spreken.
‘Dag�
Ja, Dag.�

Tuut tuut. Ik legde de hoorn op de haak, en prompt begon de telefoon weer te rinkelen. JT voor de tweede keer die middag. �Jeetje, wat klink jij ineens somber. Is er iets?�. Nog voor ik de kans had gekregen om na te denken over wat er was gebeurt. �Doe niets overhaast. Kruip niet helemaal weg in je emoties. Laat het even betijen, wacht even af.� Lief en goed bedoeld advies, en goed advies ook. Maar het hele weekend en langer in onzekerheid blijven verkeren en maar doormalen over de achterliggende boodschap van dat korte gesprek met TdL, en ondertussen bozer en steeds zekerder gaan weten dat hij me gedumpt heeft, zonder het uit zijn mond te horen; ik kon het niet. En sterker nog, ik wilde het niet.

Nooit weer wil ik conclusies trekken uit veronderstellingen alleen. Veronderstellingen die gevoed worden door oude patronen, door �net niet goed genoeg�. Dus heb ik hem teruggebeld. Gevraagd of afgelopen woensdag misschien een vergissing was. �Ja. Nee. Misschien. Als je het zo op de man afvraagt en een direct antwoord wilt, dan is het ja. Ik ben niet verliefd. Maar het klikt wel heel erg goed tussen ons.�

Het ja klonk vele malen sterker, krachtiger en overtuigender dan het nee en het misschien. Opgelucht klonk het ook. Ik ben bang dat de twijfel alleen maar ter mijn comfort en gemoedsrust is opgeworpen. Hij is graag in mijn gezelschap. Hij vindt me een leuke heks. Ik denk dat hij bij me is gekomen in mijn hoedanigheid als crone. Hij is zoekende, en misschien heb ik wat antwoorden. En we spraken verder en maakten een afspraak voor de volgende week, wanneer hij voor mij wil koken. Ik heb een aantal droomsymbolen voor hem verklaard en hem advies gegeven over de charo�et die hij draagt, en die neveneffecten lijkt te geven. Het was goed dat ik het heb opengegooid. Nu is er tenminste ��n van ons die zich bij de volgende ontmoeting niet ongemakkelijk gaat voelen.

Ik weet nog niet hoe ik moet omgaan met dit alles. Het was de tweede keer in een week dat ik een echo uit het verleden hoorde. �Ik ben niet verliefd.� Het doet pijn. Want ik ben wel degelijk verliefd. Inmiddels heb ik natuurlijk maar al te goed geleerd, dat je met gevoelens niets hoeft te doen dan ze te voelen en dat ze te controleren zijn. Natuurlijk giert er nog steeds pal achter mijn borsten een tintelende pijn van verlies en in de steek gelaten zijn. En natuurlijk gromt het in mijn ziel dat het me weer overkomen is, dat alle mannen hetzelfde zijn. Is er een deel van mij dat boos is, omdat hij eerst met me heeft gevree�n en er daarna pas vooruit kwam dat hij niet verliefd is. Maar het beneemt me niet langer de adem en het maakt me niet langer verlamd en machteloos.

En terwijl ik naar de bijeenkomst met de heksen fietste, begon ik alle redenen op te sommen waarom het misschien maar het beste was, dat het zo snel al duidelijk is hoe de kaarten zijn gedeeld. Pas nu, weer thuis na een avond in het Vondelpark waar TdL schitterde door afwezigheid, en waar de kring uit twee�ntwintig heksen bestond, laat ik de emoties toe.

Mahler maakt me aan het huilen, en dat is ook wat moet. Dit weekend is voor het loslaten. Ik ga geen mensen zien, niets ondernemen en ik duik weer even helemaal in mezelf. En dan ga ik besluiten of ik hem deze week al weer wil zien, of dat ik meer tijd en afstand nodig heb. Ik moet op een rijtje zetten, wat het is dat ik van hem wil, nu hij me de liefde onthoudt. En of ik dat kan krijgen, zonder mezelf daarbij totaal te verliezen. Want MR was de laatste man om wiens liefde ik heb gevochten, dat heb ik mezelf heilig beloofd. Ik zal iets moeten bedenken, waardoor ik in staat ben om mijn eigen gedrag daar in te herkennen, en afspraken met mezelf moeten maken over wat w�l en wat n�et goed is om te doen. Maar bovenal zal ik moeten uitvissen, of TdL het voor mij waard is om door zoveel processen heen te gaan om met mezelf in het reine te komen en mijn gevoelens voor hem te neutraliseren. Of misschien is dat wel anders, en ligt de uitdaging erin om dat juist wel te doen, en is loslaten en vervolgens bij me houden wel de enige manier om af te rekenen met de oude patronen.

Naast het bekende �net niet goed genoeg�, wordt ik ook weer geconfronteerd met de thema�s rond seksualiteit. Ik voel me erg gekwetst, dat we hebben gevree�n en dat ik daarna ben afgewezen. Het maakt dat ik meer en meer begin te twijfelen over mezelf en over mijn aantrekkelijkheid als seksuele partner. Ik voel me oud, dik en lelijk. Ik vind het lastig om geconfronteerd te worden met het feit dat ik allang niet meer jong, uitdagend en mooi ben. Maar nu word ik steeds vaker lief en aardig gevonden, waar ik toen vooral als arrogant werd bestempeld. Ik vind dat ik dat meer waarde moet hechten aan lief en aardig, dan aan jong en mooi, en in mijn ratio kan ik dat. Maar de rest van mij blijft het moeilijk vinden om daar aan te wennen.

En oh, wat vind ik mezelf stom, dat ik zijn gebrek aan signalen heb toegeschreven aan zijn onzekerheid en angst om gekwetst te worden. Dat ik uit al zijn suggesties over de dingen die we samen zouden kunnen gaan doen, – hij wil een keer mee naar de camping waar JT en de kids in de zomer naar toe gaan, naar het naaktstrand, naar de sauna, naar de heksenkring, barbecuen in zijn tuin, uit in de Melkweg en Paradiso, naar de Klepel -, de conclusie heb getrokken dat we heel voorzichtig met een meer dan platonische relatie bezig waren. Hij vindt me gewoon niet aantrekkelijk. Au. Au. Au.

 

 

 

Meest gelezen

DigiGigi
Vorig artikel

Magische druppels

DigiGigi
Volgend artikel

Wind verjaag de wolken..