2003

Lieve Mars, Gisteravond lag er weer zo’n nare envelop met een zwarte rand op me te wachten. Het was de bedankbrief van je familie. Op de voorkant is een kleurenfoto van jou afgedrukt, en daardoor

Je zult nooit de geschikte mensen vinden om mee samen te leven, nooit die ene uit miljoenen tegen wie je altijd alles kunt zeggen. Maar wat doet dat ertoe? De relatie kan evengoed heel plezierig

Ze vraagt me of ik hem mis. Om mijn volmondige ‘ja, ik mis hem’ moeten we beiden lachen. Het is zo gek, al die verschillende manieren van naar mensen verlangen en om mensen geven. En

Ik heb met hem gevree�n. Hij niet met mij. Dat bedacht ik me vannacht terwijl ik zijn puffende geluidjes langzaam in de regelmatige ademhaling van een diepe slaap over hoorde gaan en ik bij het

Deze nacht, om veertien minuten over twee, in de vroege zondagochtend, is de maan weer vol. Op hetzelfde tijdsstip vindt er een maansverduistering plaats. De zon, maan en aarde staan dan in een rechte lijn.

De lucht die door het open raam over het bed strijkt is koud. Het klinkt alsof het buiten ijsblokjes regent maar onder de dekens is het warm en intiem. Hij moet veel te vroeg weg

Het huis is stil en de enige geluiden die ik hoor zijn het gebrom van mijn computer en nu en dan het geritsel van een muis die in het schemerdonker feilloos de weg naar de

Lieve Mars, Op de polaroid ligt je arm rond mijn schouder. Mijn hand ligt op je been, maar dat is op de foto niet te zien. We lachen naar de camera. Boven mijn schouder schijnt

Lieve Mars, Over minder dan een half uur begint de kerkdienst met aansluitend de begrafenis van je resten. Ik heb gisteravond definitief besloten om daar niet bij te zijn. Nadat ik bloemen voor je had