2003

Lieve Mars, Gisteravond lag er weer zo’n nare envelop met een zwarte rand op me te wachten. Het was de bedankbrief van je familie. Op de voorkant is een kleurenfoto van jou afgedrukt, en daardoor raakte ik weer helemaal uit het lood. Misschien is het logisch dat ik weer veel aan jou denk, nu de Manager in Brazilie is. Ik doe mijn best om mijn angsten te rationaliseren en overdag lukt me dat wel aardig. Zolang ik maar in beweging blijf, kan ik iedere gedachte aan jou en aan de Manager uit mijn geest bannen. Maar ’s avonds en ’s nachts is dat

Je zult nooit de geschikte mensen vinden om mee samen te leven, nooit die ene uit miljoenen tegen wie je altijd alles kunt zeggen. Maar wat doet dat ertoe? De relatie kan evengoed heel plezierig zijn. En wat meestal wordt aangeduid met ‘begrepen worden’ maakt iets in ons tot slaaf. En wat doet het er eigenlijk toe of je wordt begrepen of niet? Waar het om gaat is dat je jezelf steeds meer verwerkelijkt. Kahlil Gibran Sinds de Manager naar Brazilie is vertrokken, droom ik iedere nacht over hem. Ik heb nog nooit eerder een terugkerende, lucide droom gehad. In de droom

Ze vraagt me of ik hem mis. Om mijn volmondige ‘ja, ik mis hem’ moeten we beiden lachen. Het is zo gek, al die verschillende manieren van naar mensen verlangen en om mensen geven. En ook zo prachtig dat het allemaal door elkaar heenloopt en het niet aan grenzen of beperkingen is gebonden. Wanneer ik terugkijk op de afgelopen maanden, vanaf de dood van Mars en alles wat er daarna al weer is gebeurd en veranderd, dan geloof ik nauwelijks dat het echt nog maar krap aan twee maanden geleden is dat hij is begraven. Nu zingt er een andere

Ik heb met hem gevree�n. Hij niet met mij. Dat bedacht ik me vannacht terwijl ik zijn puffende geluidjes langzaam in de regelmatige ademhaling van een diepe slaap over hoorde gaan en ik bij het licht van een kaars naar zijn slapende profiel keek. Ik heb een uur of langer naar hem gekeken over de rand van mijn Moleskine, nu en dan een paar regels opkrabbelend die vandaag nauwelijks meer terug te lezen zijn. Van achter de langzaam voorbijdrijvende wolken trippelde het mysterieuze licht van de afnemende maan de kamer binnen en af en toe vloog een bosuil kwekkend voorbij.

Deze nacht, om veertien minuten over twee, in de vroege zondagochtend, is de maan weer vol. Op hetzelfde tijdsstip vindt er een maansverduistering plaats. De zon, maan en aarde staan dan in een rechte lijn. Bovendien vormen een aantal planeten dan een constellatie in de vorm van de Davidsster, iets dat slechts eens in de zesduizend jaar voorkomt. Dit is de volle maan waarop ik Samhain vier. Volgens de heksenagenda had ik dat gisteren moeten doen, maar het gaat er bij mij niet in dat de oude Kelten hun nieuwjaar aan de hand van de astrologie of op basis van

De lucht die door het open raam over het bed strijkt is koud. Het klinkt alsof het buiten ijsblokjes regent maar onder de dekens is het warm en intiem. Hij moet veel te vroeg weg om een vliegtuig te halen. De wekker staat op scherp en er is geen tijd om nog een poosje slaperig zijn lichaam te zoeken. Hij slingert zijn grote mannenlijf zonder pardon uit bed en graait zijn shirt, spijkerbroek en sokken onder een berg dekens en kleding vandaan. Zo naakt vind ik hem het mooist. De grond naast het bed is een stilleven, dat verhaalt van

Het huis is stil en de enige geluiden die ik hoor zijn het gebrom van mijn computer en nu en dan het geritsel van een muis die in het schemerdonker feilloos de weg naar de keuken weet te vinden. Het hele huis staat vol met lokdozen van de GGD maar voorlopig zijn de muizen nog steeds in de meerderheid. Het heeft ook wel iets knus; bij een oude, krakende villa als deze horen natuurlijk ook muizen. Ik wilde alleen dat ze op de zolder en in de kelder bleven en dat ze niet mijn bed als speelterrein hadden uitgekozen. Mars