Het is de dag nadien, en ik sta nog steeds achter mijn besluit. Toyboy belde gisteravond af nadat ik hem had laten weten dat ik hem graag wilde zien en ik onze afspraak door wilde laten gaan. Hij had geen zin om de deur uit te gaan. Ik had de ochtend en een deel van de middag doorgebracht met het zoeken en kopen van een cadeautje voor zijn verjaardag. Later in de middag heb ik twee verschillende Tarotspelen geraadpleegd, waarbij ik tweemaal dezelfde kaart trok. De kaart kon ik op twee manier interpreteren als ik wilde, maar was niet onverdeeld positief. Dus toen hij in het begin van de avond belde, heb ik mijn conclusies getrokken, al heb ik hem dat niet direct laten weten. Ik besloot om er een nachtje over te slapen en ik ben met JW tapas gaan eten in de Staatsliedenbuurt.
Er blijft iets rond Toyboy hangen, dat ik als vaag en ongrijpbaar ervaar. Ik vind het ronduit onprettig om met hem te babbelen op het internet. Het is me te oppervlakkig en zijn �hey baby� geeft me onplezierig kippenvel sinds hij een stukje conversatie met iemand anders naar me kopieerde, en die tekst ook begon met �hey baby�. Onze telefoongesprekken geven me een dubbel gevoel. Eigenlijk is er alleen die ene magische avond, waar onze zielen elkaar woordeloos verstonden, en alles wat we delen is daarop gebaseerd. Ik kan niet besluiten of dat veel, genoeg of te weinig is. Maar ik kan wel de optelsom maken van de dingen, die ik voor mezelf wel of niet in mijn leven wens, en die hij me al dan niet kan geven.
Leugens wil ik niet. Toch krijg ik die. Want iedere keer dat hij mij op komt zoeken, zal hij dat niet aan zijn partner vertellen. Misschien heeft dat geen rechtstreeks effect op mij, maar ik ben er medeplichtig aan en daar kan niets goeds uit komen. Een man die na de seks ineens haast krijgt om te vertrekken en mijn bed verlaat om een paar uur later naast iemand anders in slaap te vallen, die wil ik ook niet. Iemand die ik niet kan bellen, omdat ik nooit weet of ik gelegen bel, die wil ik ook niet. Een man bij wie ik niet helemaal mezelf kan zijn en bij wie ik het idee heb, dat ik een bepaalde fa�ade op moet houden omdat het de modus operandus van onze verhouding is, die wil ik ook niet. En iemand die na ��n keer, de tweede afspraak al afzegt, omdat hij liever alleen thuis is dan met mij samen, die wil ik zeker niet.
De gebeurtenissen van gisteren luidden het begin van het einde in. Natuurlijk was het ergens verleidelijk om mijn schouders er over op te halen, om zijn excuses voor zoete koek te slikken en gewoon mee te blijven drijven met de stroom. Ik zou mezelf als de onschuldige prinses kunnen zien, die voor de charmes van de schavuit was gevallen en ik zou niets anders meer behoeven te doen, dan eeuwig te wachten op een happy end en ondertussen treuren en me miserabel voelen. Maar dat was niet wat ik bedoelde, toen ik besloot om mijn sprookjesboek weer van zolder te halen. De rol van slachtoffer is me te gemakkelijk en ik wil zelf verantwoordelijk zijn voor de keuzes die ik maak. Ook wanneer die keuzes betekenen dat ik iets of iemand moet missen, die ik liever � maar dan in andere omstandigheden – in mijn leven zou zien.
Ik wil een man in mijn leven die ik met hart en ziel kan liefhebben en die mij hetzelfde doet. Ik wil voelen wat ik met IceTease heb gevoeld. Als ik zo’n aha-erlebnis kan ervaren met iemand die onverwacht mijn leven binnen komt rennen, dan kan het misschien met meer mensen. En vroeger of later zal er iemand zijn, die alleen maar met mij en bij mij wil zijn.
Het is misschien veel wat ik wil. Wellicht zal ik aan het eind van mijn leven terugkijken en weten, dat ik te veel wilde. En toch, toch wil ik mijn dromen leven en geloven in magie, in wonderen en in de Liefde.
