In de loop van je leven kun je een buitengewoon diep mentaal contact met bepaalde mensen hebben. Daarnaast voel je misschien een speciale band – of misschien een leegte- in relatie tot een broer of zus of een verloren gegaan contact. Vaak probeer je je mentaal vast te klampen aan ongrijpbare ideeen of herinneringen, – zoekend naar woorden en betekenissen voor het beschrijven van innerlijke sensaties. Op zekere momenten verkeer je in de greep van fantastische ideeën, die een betekenis lijken te hebben die je eigen identiteit lijkt te overstijgen, maar dan weet je wederom nauwelijks hoe je over je ideeën kunt communiceren. Misschien voel je een behoefte om een dagboek of aantekenschrift van gebeurtenissen in je verleden bij te houden, maar de kans is groot dat de toekomst vereist dat je schoon schip maakt met de gedenktekens die je verleden vervuilen. (Mercurius sextiel Drakekop, Mercurius driehoek Drakestaart., Bestemming – Spel der Gedachten, Uit Gigi�s geboortehoroscoop.)
De maansverduistering heb ik niet gezien. Toen ik dacht, dat ik nooit meer in slaap zou vallen en dat ik me tenminste de rest van de nacht ellendig en alleen zou voelen, ben ik in een diepe, droomloze slaap geraakt, en daar fit en met een heel andere kijk op de wereld uit ontwaakt. Zodra ik de zon op het bladerdak van de bomen zag spelen en de vogels in zoveel toonaarden hun lied hoorde zingen, wist ik dat ik een fout had gemaakt. Zo weggedoken in de bescherming van mijn donsdeken, realiseerde ik me, dat ik Toyboy de belichaming had gemaakt voor mijn verstarde en angstige overtuigingen, en dat ik in werkelijkheid geen afscheid van hem maar van die gedachten wilde nemen.
Eigenwijs als ik ben heb ik de afgelopen maanden voortdurend de toespelingen van vrienden weggewuifd, dat er een periode zou komen waarin ik weer op basis van mijn gevoelens zou durven leven. De structuur die ik met mijn ratio had aangebracht beviel me wel, en dat is logisch, want daardoor is mijn leven veilig en beheersbaar geworden. Dat het ook saai, voorspelbaar en monotoon is geworden, wel, dat weet ik aan het volwassen worden. Ik deed precies zoals IceTease me ooit voor had gehouden. Ik heb de dromen en idealen overboord gegooid, geleerd om mijn instincten en emoties te negeren zo goed als ik kon en het allerergste, net als hij begon ik ook schamper te lachen over mijn geloof in magie en de sprookjes die ik ooit in het leven vond. Ik probeerde te worden zoals hij me voorhield dat ik moest zijn. Ik heb mezelf gestraft omdat hij me niet goed genoeg vond en me heeft verlaten.
Ik voel ook geen boosheid of frustratie meer dat ik Toyboy op deze manier heb ontmoet. Vandaag voelt het weer als een geschenk. Ik zou dansend over de daken moeten rennen en proberen de maan te omhelzen, omdat ik het bewijs heb gekregen dat ik op mijn manier wel mijn sprookjes kan leven en dat Peter Pan niet dood is. In plaats daarvan voelde ik me bedonderd door het leven. Niet het leven heeft dat gedaan, ik zelf deed dat. Ik, die mijn mond altijd zo vol heeft van kiezen voor Liefde en niet voor Angst, heb de laatste jaren alleen maar voor Angst gekozen. Harmonie en balans, aan me hoela. Het grootste deel daarvan was verstoppertje spelen en mezelf voor de gek houden. Lekker met mijn hoofd in de wolken doen alsof ik genoeg had aan een spiritueel evenwicht en doen alsof ik als een Godin het aardse kon verbannen. Wel, zelfs Aphrodite daalde af naar de aarde om de liefde te bedrijven met een sterveling. Ik bedoel maar!
Ik heb zin om mijn bezem te nemen en de spinnenwebben in mijn hoofd weg te vegen. Rits, rats, roets. Weg met TZ. Weg met de rouw. Ik heb zin om naar de kapper te gaan en mijn haren in de kleuren van de regenboog te laten verven. Om mijn zwarte garderobe weg te gooien en te vervangen door paars, rood en goud. Ik wil mijn kleren uit trekken en de hele dag door een fontein springen. Ik wil een ticket kopen en een paar maanden met een rugzak door Zuid-Spanje trekken. Ik wil kampvuren, ik wil paardrijden, ik wil dansen en springen en leven. Ik wil onder de bomen en de sterren slapen, naakt zwemmen, een duik nemen in lavendelvelden en zoveel zonnebloemen plukken als ik dragen kan.
Het enige dat me verschrikkelijk spijt is dat ik de stormen van mijn emoties op het onschuldige hoofd van Toyboy heb laten neerkomen. Ik heb hem een brief gestuurd waarin ik probeer om de kronkels van mijn gedachten uit te leggen, maar ik zou me goed voor kunnen stellen dat hij daar helemaal geen boodschap aan heeft. Ik heb het verkeerd gedaan, maar dat toegeven is misschien wel niet genoeg om te herstellen wat ik heb beschadigd.
Terwijl ik dit zo schrijf, vraag ik me af, hoe boetedoen zich in onze cultuur en de menselijke psyche verhoudt. In een vorige SM relatie zou dit zo�n moment zijn waarop het onderwerp straf ter sprake zou komen en waarschijnlijk ten uitvoer zou zijn gebracht. Toch geloof ik niet, dat lichamelijke straf een middel is waarmee de ziel gelouterd kan worden. Misschien is het antwoord daarop vergeving. De vraag is dan alleen nog, wie die vergeving moet schenken. Hij mij? Ik mezelf? Of allebei?
Be the first to comment