Ik heb met hem gevree�n. Hij niet met mij. Dat bedacht ik me vannacht terwijl ik zijn puffende geluidjes langzaam in de regelmatige ademhaling van een diepe slaap over hoorde gaan en ik bij het licht van een kaars naar zijn slapende profiel keek. Ik heb een uur of langer naar hem gekeken over de rand van mijn Moleskine, nu en dan een paar regels opkrabbelend die vandaag nauwelijks meer terug te lezen zijn. Van achter de langzaam voorbijdrijvende wolken trippelde het mysterieuze licht van de afnemende maan de kamer binnen en af en toe vloog een bosuil kwekkend voorbij. Hij lag op zijn rechterzij. Bij het draaien was het dekbed naar beneden gezakt en door zien van zijn brede blote schouder en arm, verlangde ik er enerzijds naar om hem toe te dekken voordat de kille nachtlucht hem zou wekken en anderzijds wilde ik daar alleen maar zitten en hem ongestoord opnemen.
Zo in de stilte van de nacht is er zoveel waarover ik me verwonder. In Mars heb ik een onzichtbare gesprekspartner gevonden. Ik stel hem vragen en hij geeft antwoorden. Natuurlijk weet ik heel goed, dat ik degene ben die mezelf vragen stelt en antwoorden geeft. Maar er is iets troostrijks in het hebben van een overleden vriend waarmee ik de gesprekken met mezelf voer. Want op de ��n of andere manier is hij de relativerende stem van mijn zwijgende conversaties geworden. Soms kan ik hem horen lachen om mijn angst. In de duisternis vermengen zijn woorden zich wel eens met die van TZ en dan hoor ik ze in echo, de stemmen uit mijn verleden die me zo lief zijn geweest. Daardoor borrelt er zoveel vreugde omhoog, van mijn tenen tot mijn vingertoppen en weer terug, dat het bijna pijn doet en het net is alsof ik met stroom geladen ben. Ik moet er altijd van huilen en dan weet ik heel even wat geluk is.
Het was een week geleden, dat we elkaar gezien hadden. Zeven dagen die voorbij kropen terwijl ik allerlei afspraken had. De tijd gaat even snel en toch is het alsof ik alleen op een schip stond en de oever maar heel langzaam dichterbij zag komen. Ik vertelde hem dat ik een week te lang vind en dat ik hem liever vaker zou zien. Hij wilde weten wat het voor mij betekent om dat verlangen te voelen. Ik wil daar geen conclusies of consequenties aan verbinden. Het verlangen naar hem is wat ik voel en het is van het nu. Iedere verklaring die ik daarvoor ga proberen te geven gaat in de weg staan van het pure voelen tot het een soort mijnenveld wordt. Waarom zou ik iets, dat eigenlijk alleen maar ervaren, gedeeld, gevoeld, uitgedragen en gegeven kan worden proberen te omschrijven, te omkaderen, te vergelijken en vast te leggen? Als hij niet bij mij is, dan mis ik hem op een manier die me plezierig kietelt en prikkelt en blij maakt. Hij is een baken in mijn hoofd geworden waar mijn gedachten vroeg of laat altijd weer terugkeren. Dat is wat ik voel en wat doet het er dan toe hoe het heet?
En nu wil ik hem slaan. Hij weet dat ik hem de volgende keer ga slaan. Alleen al de gedachte aan de blik in zijn ogen, het dunne laagje stoerheid dat gisteravond in zijn stem weerklonk vlak voor het moment dat ik hem aan mijn bed ketende, maakt me geil. Zijn �Kan ik je vertrouwen?� werd onmiddellijk gevolgd door �Natuurlijk kan ik je vertrouwen.� en een lachje waardoor ik smolt. Ik herinnerde me hoe ik, ondanks de overweldigende liefde die ik voor TZ voelde, telkens opnieuw een hindernis moest nemen om me aan hem te onderwerpen. Ik kwam van binnen toch altijd een beetje in opstand en die weerstand kon ik pas opgeven wanneer hij me geruststelde met een woord of gebaar, iets waaruit ik zijn liefde kon afleiden. Na een poosje begon het tot me door te dringen dat hij nooit iets voor zichzelf deed maar zijn genot uit het mijne destilleerde. Nu begrijp ik waarom.
Ik ben voorzichtiger met VT dan IceTease met mij was. Als ik van te voren heb bedacht dat ik zijn ballen helemaal vol ga zetten met wasknijpers, dan beperk ik me tot vijf of zes. Ik zou er moeiteloos veel meer kwijt kunnen en daarmee zijn orgasme eindeloos uit kunnen stellen door telkens vlak voor zijn ontlading er eentje gemeen af te trekken. Maar hij glijdt zo moeiteloos in de staat die ik subspace noem, dat ik er voor terugschrik om hem te snel te veel endorfine aan te laten maken. Het verraderlijke van zo�n kick is, dat je die zelf nauwelijks opmerkt maar dat het wel degelijk van invloed kan zijn op hoe je functioneert. Bovendien heeft hij nu nog niet zoveel nodig om weg te drijven en helemaal zacht, vloeibaar en rozig te worden. Voor mij is het vreemd om hem dan zo ontspannen en zo rustig te zien liggen. Ik maak me zorgen of hij niet te snel afkoelt na zijn orgasme, of hij niet te naakt en te weinig geborgen ligt. Naar hem kijken terwijl hij met zijn ogen dicht ergens is waar ik hem niet meer kan bereiken hoewel ik hem daar heb heen gevoerd vult me met een mengeling van tederheid en iets dat bijna op eenzaamheid lijkt.
Ik weet nog zo goed hoe ver ik zelf weg kon zweven en nu begrijp ik, hoe onbereikbaar dat me maakte. TZ bleef vaak gekleed en ik begin ook dat geheim te doorgronden. Ik heb alleen mijn blouse uitgedaan omdat ik het te warm kreeg en de lange mouwen te onhandig bleken. Pas toen hij begon in te dutten en aangaf te willen slapen, heb ik mezelf uitgekleed. Al die tijd heeft hij me niet aangeraakt. Ik heb hem aangeraakt. Het was heel natuurlijk om dat grote, sterke lijf in mijn armen te houden en hem te koesteren. Het maakte me blij, bijna trots.
Pas toen hij sliep merkte ik hoe mijn eigen lichaam zwaar was van verlangen naar hem. Ik heb aan Mars gevraagd of hij denkt dat het makkelijker is voor een man om te domineren dan voor een vrouw. Mars deed het zelf met een vanzelfsprekendheid die me toen verwonderde en waar ik nu respect voor heb gekregen. Het is helemaal niet zo eenvoudig om alles in balans te houden, om zowel je eigen lusten als die van de ander te bevredigen. Ik vraag me af of mannen in dat opzicht een voorsprong hebben omdat ze van oorsprong al de overmeesterende partij zijn. Ik kan VT wel onderwerpen en berijden en ik kan hem daarmee naar zijn hoogtepunt brengen maar ik kan niet gelijktijdig zelf klaarkomen tenzij ik er voor kies om mezelf te stimuleren. En hoewel het spannend en opwindend kan zijn, is dat op de een of andere manier helemaal niet hetzelfde.
Mars moest lachen toen ik dat ter berde bracht. �Leg jezelf nu geen beperkingen op, schatje,�, grinnikte hij. �Dat was toch precies wat je niet meer wilde. Ontdek, ervaar, voel, meer hoef je toch niet te doen. Bovendien, je hebt het nog nooit uitgeprobeerd hoe het is om iemand te onderwerpen en voor je eigen genot te zorgen terwijl je dat doet.� Dan moet ik ook lachen, om mezelf omdat ik Marcel�s stem hoor terwijl ik mezelf de les lees en giebel dat het net is alsof ik MPS aan het ontwikkelen ben, maar ook omdat het gewoon zo waar is en zo stom.
Het is logisch dat ik onzeker ben nu ik voor het eerst van mijn leven bewust en met plezier een dominante rol aanneem. En ik heb niet te maken met een drenzende onderdanige maar met een stoere, sensuele man die sterk genoeg is om zich te onderwerpen maar met even veel gemak zelf de touwtjes in handen neemt. Ik ben altijd zo haastig en ongeduldig. Ik weet helemaal niet zeker of ik niet zou kunnen klaarkomen wanneer en hoe ik dat wil. Uiteindelijk is het niet meer dan een beetje wrijving en vooral een gedeeld verlangen.
De eerste keren met VT wilde ik bewust niet klaarkomen. Ik durfde mezelf niet zo bloot te geven. Dat is pure angst. Ik ben maar bij twee mannen klaargekomen en bij de rest deed ik iets dat er op leek. Vanaf het moment dat ik VT ontmoette, heb ik besloten dat hij de derde zou worden. Of besloten, het is meer iets van weten, iets instinctiefs en eigenlijk iets dat je helemaal niet zo kunt beredeneren of controleren, hoe graag ik dat ook zou willen. Eigenlijk is het zoiets als overgave. Daarin zijn zoveel gradaties, en ik weet zeker dat de meeste mannen met wie ik heb gevree�n zeker wisten dat ik klaar was gekomen en dan hadden ze in wezen ook gelijk. Alleen ik weet dat er een verschil is. Dat ik het met mijn lichaam kan doen of met alles wat ik ben. En met VT, wel, op de ��n of andere manier beschouw ik minder dan alles als verraad.
