2004

Lieve Mars, Ik ga je vereeuwigen. Ik heb besloten dat mijn boek over jou, over mij en over de spelingen van het lot moet gaan. Misschien is dat wel het enige boek dat ik ooit zal schrijven. Misschien is het wel het laatste dat ik doe. Je kijkt me aan vanuit je lijstje, en je glimlach spettert bijna uit het glas. Ik kan in wezen nog steeds niet geloven dat je dood bent. En ik ben bozer op niemand in bijzonder dan ooit tevoren. Ik heb de hele avond buiten gezeten en naar de sterren gekeken. Venus werd vager en

Hij leest me voor uit Nescio. Het is zondagochtend, een uur of vier in de vroege ochtend. Eerder hebben we een theatervoorstelling bezocht en heel wat uurtjes weg gekletst in een naburig gelegen cafe. Nu zijn de koffie en de broodjes op en leest hij met zijn warme en prettige stem zijn favoriete passages uit de paperback met verzameld werk, die ik eens uit een doos met tweedehands boeken redde. Het licht van de kaarsen werpt een schaduw op het kuiltje in zijn hals. Mijn blik trekt daar steeds naar toe en ik vang mijn gedachte, dat ik daar iets

Hij kijkt me met bijna geschokte verbazing aan. We liggen naakt en tijdelijk voldaan tegenover elkaar. Ik kan een blos van schaamte maar ternauwernood onderdrukken. Hij heeft natuurlijk gelijk. De manier waarop de Manager me behandelt gaat alle perken te buiten en dat ik me dat aan laat leunen is te zot voor woorden. Maar op de een of andere manier dringt het pas goed tot me door, nu een andere man dat gedrag ook veroordeelt. Hij maakt me aan het lachen zoals hij liefkozend op me moppert. Ik verdedig de Manager en vertel Toyboy dat ik tamelijk teut was, die bewuste avond.

Lieve Mars, Zelfs je naam lijkt verder weg. Ik hoor je stem niet meer en ik droom niet langer over je. Nu en dan hoor ik, zo zacht en zo sereen, de echo van je ziel weerklinken in de dingen die ik doe. Het is niet dat je verdwenen bent. Zoals je vijf maanden geleden in aarde bent begraven, zo ben je ook in mij begraven. Ik denk dat dit misschien de laatste brief is die ik je schrijf. Het is een lange winter geweest. Nu jubelt de Grote Lijster iedere ochtend haar mooiste repertoire tegen de standvastige, grijze wolkensluier,

De Zuidwesterstorm is eindelijk gaan liggen. De harde wind stootte haar hoofd twee nachten langen tegen mijn oude huis en inspireerde het balkonmeubilair tot vlieglessen. Ik word ontzettend opstandig van storm. Het beukende geraas waardoor muren, daken en sponningen beginnen te kermen en kreunen en glas vervaarlijk begint te rinkelen maakt me opgewonden en gespannen. Ik wil dan naar buiten om me op te laten tillen door de wind en me naar een andere plek te laten voeren om helemaal overnieuw te beginnen met mijn leven. Maar natuurlijk blijf ik getrouw de waarschuwingen thuis, zodat ik niet door een dakpan

Drie zijn er nu. Een half jaar geleden zou het nog ondenkbaar zijn geweest. Het lijkt allemaal zo soepel en als vanzelf tot stand te zijn gekomen, maar dat is ogenschijnlijk. Ik denk al jaren na over polyamory. Ik heb er mee geexperimenteerd maar het pakte nooit uit zoals ik hoopte. Toch is daarmee iets in gang gezet, dat moet haast wel, want vandaag ligt het ineens onder handbereik. Ik heb drie minnaars. Ieder vertegenwoordigt een stukje van mijn beeld van de ‘ideale’ man. Waar de een vooral zorgzaam, attent en romantisch is, is de ander spiritueel, vrij en onbegrensd

De doodse winterkleur van december is verdreven. Natuurlijk weet ik dat het nog echt winter kan worden, met sneeuw en ijs. Maar het licht is aan het veranderen en ik krijg mijn energie terug. Ik borrel er van over en het is net alsof ik door het opruimen en schoonmaken van het huis ook mijn ziel aan het reinigen ben. Voor de gelegenheid heb ik een spijkerbroek – pas de derde die ik aantrok paste, de eerste twee zijn in de afgelopen maanden van broeken tot tenten verworden – en een blokjesoverhemd aangetrokken. Ik voel me heel stoer als ik