Drie is niet teveel

Drie zijn er nu. Een half jaar geleden zou het nog ondenkbaar zijn geweest. Het lijkt allemaal zo soepel en als vanzelf tot stand te zijn gekomen, maar dat is ogenschijnlijk. Ik denk al jaren na over polyamory. Ik heb er mee geexperimenteerd maar het pakte nooit uit zoals ik hoopte. Toch is daarmee iets in gang gezet, dat moet haast wel, want vandaag ligt het ineens onder handbereik.

Ik heb drie minnaars. Ieder vertegenwoordigt een stukje van mijn beeld van de ‘ideale’ man. Waar de een vooral zorgzaam, attent en romantisch is, is de ander spiritueel, vrij en onbegrensd en is de derde weer spannend en ongrijpbaar. Ik vind ze allemaal lief. Ze maken me aan het lachen. Ik voel me beurtelings uitgedaagd, begrepen, geliefd, begeerd en gekoesterd. Ik word heel blij van mijn minnaars.

Ik heb niet langer het idee dat ik word beperkt en beknot in mijn vrijheid. Er is er altijd wel een die aanspreekbaar is en die tijd heeft. Samen geven ze me wat ik nodig heb. Dat ik me niet naar een man hoef te wenden voor aandacht, liefde of seks maakt dat ik me heel onafhankelijk voel. Toch is het niet vluchtig. Ik ben verbonden met allemaal. Dat is nu eenmaal wat ik doe; me aan mensen verbinden. Ik houd van ze op mijn gekke, eigenzinnige manier.

Wat ik merk is dat ik geen hooggespannen verwachtingen meer heb, en dus ook minder snel teleurgesteld raak. Als er een niet kan, dan zijn er nog twee anderen om op terug te vallen. En tot mijn verrassing ontdek ik, dat ik geen uitgesproken voorkeur heb. Het is niet zo dat ik de ene boven de ander prevaleer. Wel heb ik wisselende stemmingen en afhankelijk daarvan, zal ik me sneller tot de een dan tot de ander wenden.

De minnaars zijn biseksueel met de zwaartekracht op het vrouwelijke geslacht. Hoewel ik twee van hen op een dating site heb ontmoet, heb ik ze daar niet op uitgezocht. Net zo min als op hun voorkeur voor BDSM. Maar het blijkt gewoon zo uit te pakken dat ze allemaal erg onderzoekend en experimenterend zijn op het gebied van seksualiteit en erotiek.

De komende tijd gaan ze elkaar ontmoeten. Ik zou het geweldig vinden wanneer iedereen met iedereen klikt en er voldoende chemie is om met elkaar te vrijen. In de ideale situatie kan dan vrijwel iedere fantasie van alle betrokkenen aan bod komen, hoewel nu en dan misschien met uitbreiding van een vrouw en misschien meer mannen.

In theorie lijkt het me geweldig om uiteindelijk vijf mannen om me heen te hebben. Ik weet niet waarom precies dat aantal, maar ik vind het een opwindende gedachte. Vroeger was ik vaak de enige vrouw in een groep vrienden, en hoewel daar natuurlijk geen seks bij te pas kwam vond ik het een geweldige positie. Om nu een groep mannen rond me te hebben, waarmee ik wel vrij en die ook met elkaar vrijen, lijkt me het einde. Ik sta graag in het middelpunt.

Het zijn natuurlijk allemaal nog plaatjes in mijn hoofd. Aan de ene kant is er de uitdaging om met meer mannen gelijktijdig een band aan te gaan die verder reikt dan seks. En aan de andere kant is er dat enorme pallet aan erotische fantasieen die me bezig houden en die ik aan de werkelijkheid zou willen toetsen.

Sinds de dood van Mars is seks heel belangrijk geworden. Ik weet niet goed of het echt verband houd met elkaar en waarom dat dan is. Het kan zoiets zijn als het leven willen bevestigen. Dood en seks liggen erg dicht bij elkaar, en ergens is een orgasme een klein beetje sterven. Je moet een drempel over naar een onbekende plek, althans, zo voelt het voor mij. En hoewel je het samen doet, moet je vlak voor die drempel de ander loslaten en ben je even helemaal alleen en verlaten. Je ruilt deze wereld heel even in voor een andere, en misschien is het daarom, vanwege de verlatenheid en de onbekendheid, dat ik nog vaak terugschrik voor een orgasme en evengoed geobsedeerd ben door het fenomeen seks en de ongekende mogelijkheden ervan.