2008

Het daglicht kleurt de lucht langzaam in. Ik wandel een gracht af, sla dan ineens linksaf, waar ik rechts zou moeten gaan. Het komt door de man die me probeerde te zoenen, dat ik nu de verkeerde kant op loop. De nachtzoen zag ik aankomen maar van de mond die ineens op mijn lippen bleef plakken, schrok ik me wild. Snel trok ik mijn hoofd terug. “Met mij moet je het rustig aan doen”, wees ik hem geruststellend maar oneerlijk terecht op zijn onlangs gestarte versierpogingen. “Wat moedig”, dacht ik erbij en verlangde intens naar het eiland. Het eiland waar

Op het terras verkondigt een stel uit de kluiten gewassen Duitse toeristen tegen een beginnend grijzend Nederlands koppel van ongeveer dezelfde leeftijd, dat ze het hele eiland al hebben gezien. Ze zijn gisteren aangekomen, vertrekken de volgende dag en vragen zich af, wat er verder nog te doen is op Terschelling. De mannelijke helft van het duo vraagt verbaasd hoeveel kilometer de twee dan wel niet hebben gefietst, en waar ze allemaal zijn geweest. De Duitser kijkt hem minachtend aan en rammelt nadrukkelijk met een sleutelhanger met een Mercedes-embleem. De Nederlandse vrouw verschiet van kleur, vergeet prompt haar Duitse vocabulaire

De dag kriekt nog nauwelijks als ik al naast mijn bed sta. Voor het slaapkamerraam rek en strek ik, geeuw de laatste slaap uit mijn lijf. In de verte staat een paard nog te dromen, het hoofd licht gebogen, de hals ontspannen. De scholeksters zijn al uit de veren, en de zwaluwen kondigen in hun hoge vlucht een mooie dag aan. Achterin het weiland huppelt een eenzame haas. Zijn speelkameraadjes liggen zo te zien nog op een lang oor. Ik ben hier op het eiland net zo thuis als in de stad. Beneden vul ik op de automatische piloot de

Hij snurkt een beetje. Zijn lange lijf ligt schuin in het grote bed. Zijn voeten vallen onbedekt over de rand. Een pufje wordt afgewisseld door een korte, tevreden kreun. Dan gaat er weer een boom om. Ik zou hem nu zachtjes een por moeten geven en de daarop volgende momenten van stilte moeten benutten om zelf in slaap te vallen. Maar ik ben nog even klaarwakker. Ik steek een sigaret op, neem een teugje van mijn cava. En mijmer nog wat. In zijn ontspannen slapend gezicht hebben kleine rimpels een permanent onderkomen gevonden. Hij draagt zijn haren korter dan ik

“He, jammer voor je. Ik had het gehoopt. Je klonk zo vrolijk in de war. Licht en vrolijk.” Woestaantrekkelijke man knipoogt naar me. Ik stuur een virtuele glimlach terug. Mijn minnaar is oprecht teleurgesteld dat ik mijn opdringerige vlinders voor een andere man hun vrijheid al heb teruggegeven. Op het schoolbord in mijn hoofd snerpt een krijtje in koeienletters de formule onbaatzuchtig+liefde=ontroering op. Verzot op een krul van de juf, sturen mijn plotseling wijdgesperde neusgaten vastberaden een ademteug van de juiste emotie naar mijn buik. Maar het liefdevol navelzacht wordt stampvoetend aan de kant gebonjourd door boosgraaiend heimwee naar de

Verliefdheid, of die nu wordt beantwoord of niet, schijnt voor sommige mensen de leukste ervaring te zijn die ze kennen. Het zal de dagelijkse sleur wel kleur en kriebels geven. Zelf zou ik het liefst naar de dokter rennen en een kuurtje halen. Al moet ik er een week voor plat, help me er vanaf! Ik krijg al drie dagen geen hap door mijn keel, ben veel te opgewonden om te kunnen slapen en mijn hyperfocus, die ik normaal een uur of tien ongestoord en volproductief kan aanwenden, duurt nu niet langer dan vijf minuten. Wat een drama! Ik wil

“Maar je geeft toch niet zomaar op? Je gaat er toch wel voor vechten, zo’n powerchick als jij?”, vraagt ze me. Ik moet schateren om het krachtkippetje en klapper met mijn denkbeeldige vleugels. Ik ben geen vechter. Ik ben een creator, gespecialiseerd in het uitbuiten van de beperkte middelen die zich binnen mijn realiteit aandienen. Op een vlot van harmonie en rust drijf ik op de – na jaren – eindelijk gekalmeerde oceaan van mijn levenstranen. De leegte om me heen is niet langer bedreigend maar biedt inmiddels een veilige ruimte om te scheppen en te creeren. Ik ga niet