Door wie ben ik eigenlijk gaan geloven, dat mijn impulsiviteit een onwenselijke karaktereigenschap is? En waarom heb ik mezelf daar eigenlijk niet eerder vragen over gesteld? Hoezo laat ik me aanleunen, dat ik iets verkeerd doe als ik spontaan de telefoon pak of een sms’je stuur om iemand ergens voor uit te nodigen? Wat maakt het uit of ik dat eens of vijf keer per dag, eens per week of eens per maand doe?
Vandaag nog heb ik een relatief onbekende uitgenodigd om morgen te komen logeren. We hebben de afgelopen maanden nu en dan drankjes voor elkaar gekocht en een praatje gemaakt. Ik word altijd blij als ik hem binnen zie komen. Hij woont aan de andere kant van het land, en ik zie er helemaal geen kwaad in om iemand die ik graag zie, spontaan uit te nodigen om te blijven crashen zodat hij ook gezellig een drankje kan drinken. Zoiets schijnt absoluut not done te zijn. Van dergelijke regels snap ik niets. En na mijn meest recente ervaringen met de documentairemaker gaat het roer helemaal om. Ik ben spontaan, hartstikke impulsief, openhartig en enorm communicatief: So take it or leave it.
Weg met die alles-moet-op-de-weegschaalcultuur. En weg met sikkeneurige, pietluttige mannen in mijn leven. Ik wil vrolijke, blije, intelligente, vriendelijke en sociale levensgenieters rond me. Zoals Woest, zoals beste vriend, zoals mijn gekke, dode Mars. Waarom duikel ik toch met enige regelmaat mannen op, die me op mijn gedrag aanspreken en me willen veranderen, vervormen tot hun benepen ideaalplaatje? En daarbij van alles uit de kast trekken om me te overtuigen dat ik, en niet zij een probleem hebben. Hoe langer ik er over nadenk, des te absurder komt het me voor dat ik me laat ringeloren door liefdes die niet overweg kunnen met wie ik ben.
Voor het eerst sinds de dood van Mars, heb ik het gevoel dat ik weer midden in het leven sta. Misschien ben ik nog steeds een beetje bang om grote verliezen te lijden, maar dat weerhoudt me er niet meer van om zonder aarzelen in het diepe te springen. Ik mag fouten maken van mezelf, en ik vertrouw genoeg op mijn eigen kracht om te weten dat ik alles aan kan. Ik ben meer dan capabel om mezelf uit de diepste putten te trekken, en heb zoveel over verdriet en rouw geleerd dat ik daarbij ook nog kan lachen en grapjes maken. Woest vindt me een verrukkelijk, gek, vol en rond wijf, en ik vind dat hij gelijk heeft. En dat ga ik bewijzen ook.
Ik ga weer feesten organiseren. Weer etentjes geven. Nog veel vaker mensen spontaan uitnodigen. Veel meer uit. Veel meer reizen. Ik wil weer hand in hand over straat huppelen en bovenop tafels dansen. Ik neem zeker drie, nee misschien wel vier of vijf vaste minnaars. Ik ga de scene weer helemaal opnieuw ontdekken, en nog veel meer experimenteren en ontdekken. Ik heb me nog nooit zo open, zo vrij en vol zelfvertrouwen gevoeld als de laatste maanden. Iedere dag sta ik verwachtingsvol op, benieuwd wat de dag me brengt. Ik heb een heerlijk, rijk bestaan, vol met leuke, lieve en boeiende mensen, en met werk waar ik dol op ben en dat me zelden te veel is. Alles in mij tintelt en bruist van levenslust en liefde. Ik ben ik, en dat is niet te veel maar helemaal goed.
Be the first to comment