Ik denk dat hij aan het sterven is. Het is een vreemde, pijnlijk adembenemende gedachte. Hoe is dat voor hem? Hoe is het om te weten dat je niet meer mee mag doen? Hoe is het om in een ziekenhuisbed te liggen met een tegenstribbelend, woedend lijf? Hoe is het om terug te kijken op de vijftig jaar van je…
“Bel ons niet, wij bellen u”. Hij lacht erbij en het klinkt als een grapje maar dat is het niet. Hij is bloedserieus en als hij dan echt weggaat, herhaalt hij het nog eens wat steviger. “Ik bel je. Maar dat kan best eens heel lang gaan duren”. Nu kijkt hij er ook heel ernstig, een beetje scheef en onzeker…
“In feite is het misschien zelfs zo dat seks alleen intense bevrediging schenkt als wij elke hoop op normaliteit laten varen, als we ontdekken dat onze seksualiteit pas compleet is wanneer we ophouden met onszelf te beschermen tegen sterke, erotische verlangens die niet aan de sociale verwachtingen beantwoorden.”.(Thomas Moore) Is het dat waarmee we de afgelopen jaren bezig zijn geweest?…
