De lucht die door het open raam over het bed strijkt is koud. Het klinkt alsof het buiten ijsblokjes regent maar onder de dekens is het warm en intiem. Hij moet veel te vroeg weg
Het huis is stil en de enige geluiden die ik hoor zijn het gebrom van mijn computer en nu en dan het geritsel van een muis die in het schemerdonker feilloos de weg naar de
Lieve Mars, Op de polaroid ligt je arm rond mijn schouder. Mijn hand ligt op je been, maar dat is op de foto niet te zien. We lachen naar de camera. Boven mijn schouder schijnt
Lieve Mars, Over minder dan een half uur begint de kerkdienst met aansluitend de begrafenis van je resten. Ik heb gisteravond definitief besloten om daar niet bij te zijn. Nadat ik bloemen voor je had
Lieve Mars, Vandaag is er geen stukje blauw in de lucht om kracht uit te putten. De grauwheid waarmee de wolken de wereld gevangen houden benauwt me. Het is alsof ik in de val ben
Lieve Mars, Gisteren hebben ze je lichaam dan eindelijk naar Nederland gevlogen. Het is nog steeds niet bekend wanneer de begrafenis precies zal zijn maar je vriend J. dacht dat het wel woensdag of donderdag
Lieve Mars, Je bent dood, en ik dacht dat mijn tranen nooit meer op konden drogen. Ik heb drie dagen bijna onafgebroken gehuild en ik ben even zo heel erg boos op je geweest. Ik
Hij kijkt me aan vanaf een vel papier. De echte foto’s komen later deze week en nu stel ik me tevreden met een afdruk uit de kleurenprinter. Toen ik de foto’s maakte, een paar dagen
Negen seconden lang hoor ik zijn stem. Een kort berichtje, tot voor kort niet meer dan een soort van huishoudelijke mededeling, is sinds vandaag een van de meest tastbare herinneringen die ik aan hem heb.