GigiDe wekker maakt een hoop kabaal op een onmogelijk vroeg tijdstip. Nog geen zes uur is het. We kreunen gelijktijdig en zoeken elkaar in een omhelzing. Dan zwaait hij zijn benen uit het bed en mompelt iets over de oven aanzetten en opblaasbroodjes maken. Of ik thee of koffie wil? Ik zucht en nestel me nog maar eens onder het dekbed, een paar nutteloze minuten het opstaan rekkend.
Het gerommel in de keuken en een blik op het klokje naast het bed maken dat ik mijn moed bijeenraap en even later sta ik onder de harde, warme stralen van de douche. Terwijl ik mijn weekendtas weer inpak, knabbel ik op een pistoletje met kaas, warm en vers uit de oven en giet de thee met grote slokken naar binnen. Nog een paar minuten praten en dan loopt hij mee naar de deur. Even duik ik onder in zijn armen, een enorme tegenzin om de echte wereld weer in te stappen. Zijn hoofd om de hoek van de deur als ik de galerij al op loop. “Werkse wijfie” We schieten alle twee onbedaarlijk in de lach als de burgerlijkheid van die opmerking tot ons doordringt, in zo’n scherp contrast met het weekend dat achter ons ligt.
Zaterdagmiddag. Via de mobile telefoon stuur ik Ice Tease een berichtje. Twee uur later, het huis opgeruimd zit ik achter de computer. Geen zin om te schrijven, geen zin om te irc-en en het pre-sub gevoel alleen maar groeiend. Net als ik denk dat ik het antwoordapparaat zal krijgen neemt hij op. Een half uur later sta ik op de tram te wachten, onderweg naar Amsterdam.
Op het centraal station zoek ik zelfverzekerd en doelbewust mijn weg. Kaartje uit de automaat, koffie aan het loket, tijdschrift bij de Bruna. Perron 11, de trein staat er al. Het tijdschrift heb ik al uit voordat we in Leiden zijn en welgemoed begin ik aan het boek “Ontmoet de Meester ‘. Op de voorkant een foto van een vrouw in lingerie met handboeien aan, die samen met de titel niets te raden overlaat.
Ik onderschep de blik van de vrouw tegenover mij en haal in gedachten mijn schouders op. Dit is mijn wereld en ze denkt maar wat ze wil. Ondeugend trek ik mijn benen op en laat mijn voeten op mijn bagage rusten. Ik ben er zeker van dat ze nu kan zien dat ik jaratels en geen slipje draag en even later zit ze heel erg ge�nteresseerd het gangpad in te turen. Ik grijns breed en schurk mezelf nog maar eens comfortabel tegen de zitting.
Lelylaan. Metro. Voor mij zit een klein jongetje geanimeerd tegen zijn ballon te praten. Ik tel de haltes. Nog 5, nog 3, nog 1. Ik sta al bij de deur voordat de metro het station binnen rijdt. Ongegeneerd trek ik het jaratelgordeltje op en verschuif wat aan mijn kousen. De deuren zwaaien open en mijn eerste blik blijft rusten op Ice Tease. Aan het eind van het perron staat hij wijdbeens en in volledig zwart leer gehuld. Dat beeld wordt op mijn netvlies gegrift en als hij langzaam naar mij toekomt, een brede glimlach op zijn gezicht moet ik moeite doen om weer naar de aarde terug te keren. Instinctief weet ik dat ook al word ik 80, dat dit is hoe ik hem altijd zal herinneren. In zijn armen kom ik thuis en de wereld om ons heen lijkt op een ander toerental te draaien.
Wachten op de lift. Zijn hand tussen mijn benen en zijn wetende grijns. Afgewisseld met gewone conversatie. Mijn hakken tikken op het beton naast zijn beheerste, haast geluidloze voetstappen. De deur open. De deur dicht. Jassen op de kapstok. Tas in een hoek van de kamer. Hij zet een nieuwe cd op. Ik schenk iets te drinken in. Ik aarzel als ik de drankjes neerzet. Hij staat nog steeds bij de stereo, mijn matrasje ligt nog niet voor de bank. Ik besluit het toch maar direct te halen. Snuffelmoment noem ik het in gedachten.
Op de grond voor hem laat ik hem de nieuwe aanwinsten zien die het winkelen heeft opgeleverd . Ik hoor mezelf veel te snel en veel te opgewonden praten en mijn woorden sterven een zachte dood tegen zijn hongerige lippen. Het zachte gerinkel van de gesp van zijn riem doet me huiveren. Hij staat met gespreide benen achter me en zonder me om te draaien laat ik mijn armen vangen in het brede leer. Hij geeft mij zijn lege glas. Met onhandige vingers neem ik het aan en wandel naar de keuken. Het inschenken lukt maar op de terugweg drupt er cola over de vloerbedekking. Hij kijkt me aan en ik begin nerveus te giechelen. Opeens heb ik door welke weg hij in is geslagen.
Op mijn knie�n dep ik de vlek met een vochtige doek. Haal, nog een haal en klaar alweer. Als ik op wil staan sommeert hij mij weer op mijn knie�n. Opnieuw maak ik de vloer schoon en voel zijn ogen branden op mijn lijf. De paar minuten lijken wel uren en ik weet de lach in zijn ogen. “Kom hier..”
Opgelucht kom ik overeind en vlei me aan zijn voeten. Hij buigt me voorover de bank om de riem los te maken en ik glimlach. Voordat ik mezelf op mijn hielen kan laten zinken voel ik hoe hij de zoom van mijn jurk met een ruk ophaalt en een vleugje tocht streelt mijn naakte billen. Vanuit mijn ooghoeken registreer ik hoe hij de riem om zijn pols wikkelt en ik zucht. Vernedering, angst en opwinding strijden om voorrang maar als het leer op mijn linkerbil kletst, verlies ik het besef van die emoties. Zijn woorden “voor straf’ dringen nauwelijks tot me door op dat moment. Pas als ik veel later geboeid en geblinddoekt alleen op het bed lig, kaarsvet over mijn lijf dansen die woorden door mijn hoofd. “straf….straf…straf….”echoot het in de duisternis. Steeds harder en harder. Roep ik het hardop of in gedachten? Een klagende smeekbede om mijn moeder. Dan slaat hij zijn armen om me heen en ik hoor zijn sussende stem. De angst is onmiddellijk verdwenen en ik lach naar zijn bezorgde gezicht.
Tegen middernacht zijn we klaar om uit te gaan. Hij ziet er spectaculair uit in een zwarte leren broek en mouwloos jack. De zweep, ketting en handboeien die nonchalant aan zijn riem bungelen doen me vermoeden dat hij plannen voor wat publieke actie heeft en een warme tinteling verspreidt zich door mijn lichaam. De eerste twee uur staan in het teken van vrienden en kennissen begroeten en bij kletsen.
Terwijl ik met een engelse travestiet sta te praten, wikkelt Ice Tease de lange ketting af en bevestigt de haak aan mijn collar. Het andere uiteinde maakt hij vast aan de bar. We grijnzen naar elkaar, alle twee genietend van de plotseling op ons gevestigde aandacht. Ik kijk hem aan en ik weet dat we het zelfde denken. Hengstenbal in SamePlace is niet de omgeving waarin we dat stuk van ons zelf kwijt willen maar een beetje provoceren vinden we alle twee leuk.
Later ontvluchten we de momenten van privacy die we even in de darkroom vonden tot er een man met zijn broek op zijn enkels binnen stapte. Proestend van de lach wandelen we de SM kelder weer in. Ice wil wel naar huis. Ik heb het nog steeds waanzinnig naar mijn zin en bedel om nog een drankje. Hij lacht geamuseerd en neemt me mee naar de bar boven. Het beloofde laatste drankje worden er twee en dan is het ook sluitingstijd.
We staan te praten met een meisje dat overduidelijk in ons alle twee is ge�nteresseerd. Als zij na omslachtig en uitgebreid afscheid nemen vertrekt, wordt haar plaats in genomen door een andere dame met dezelfde intenties. Ice grijnst en plotseling realiseer ik me dat we alle twee de hele avond zowel mannen als vrouwen hebben aangetrokken. Ik heb mezelf altijd als volslagen hetero beschouwd en dit verwart me. Maar ik ben in een te zweverige stemming om me er echt druk over te maken en eigenlijk vind ik het wel leuk en spannend.
Eenmaal thuis gaan we weer volledig op in elkaar. De uren die volgen zijn een aaneenschakeling van mooie momenten waarin de afgebakende grenzen tussen Dom en sub vervagen en wisselen. De zon is al lang weer op en stralend als we eindelijk in slaap vallen. Het is bewolkt als we een beetje katerig op staan. Koffie en brood en wat frisse lucht blijken daar een prima remedie tegen te zijn. Ice duikt even achter de computer terwijl ik me met matrasje en slaapzak op het balkon installeer. De zon komt kiekeboe spelen en ik ben net een poppetje uit een weerhuisje. Slaapzak af, slaapzak om.
Ice komt bij me zitten en langzaam raken we weer verwikkeld in een spel. De spijlen van het balkon lenen zich prima voor bondage. Wijdbeens in de zon hoor ik de murmelende stemmen van buren op omringende balkons. Vogels tjilpen. Het geluid van een brommer. Een passerende trein. Het geblaf van een hond. Hij geeft me zachte, beheerste tikjes met de achterkant van mijn eigen haarborstel. Trekt lijnen met de pennetjes over mijn lichaam. De stekeltjes masseren mijn tepels. Als hij de borstel uiteindelijk tussen mijn benen legt, blijf ik op zoek naar dat gevoel.
De zondagmiddag strekt zich sloom voor ons uit en we passen ons spel aan bij dat ritme. Traag speelt hij met wasknijpers. Haalt ze er weer af. De steel van de gladde, houten borstel doet dienst als buttplug bij gebrek aan beter. Ik heb geen idee wat het is en ontdek het pas uren later. Nieuwe wasknijpers. Touwtjes er aan die worden vastgemaakt aan oogjes en spijlen die voorhanden zijn en mijn schaamlippen uitrekken en strak spannen. Een touwtje aan de knijper op mijn klit wordt strak aan de collar bevestigd. Hij mompelt dat ik nu wel niet meer zal bewegen maar het tegendeel is waar.
De tijd verglijdt. Zijn lichaam op het mijne, druk uitoefenend op de knijpers. Diepe, intense kussen. Zijn hand zoekt steun op mijn arm en trekt per ongeluk een spiertje in mijn oksel strak. Ik maak een heftig protesterend geluid en met snelle vingers trekt hij de knijpers los. Ik grom, niet van pijn, zoals hij even denkt, maar van teleurstelling. De magie is verbroken.
Lui strekken we ons naast elkaar uit, drankje, chips en binnen mum van tijd liggen we beiden te slapen in de bakkende strelingen van de zon. Dutje van een uur. Rozig verhuizen we naar binnen en genieten de laatste restjes zon achter het glas in elkaars armen. Een hete douche, kleren aan en dan even naar de Pijp om te eten.
We wandelen wat rond en hij vertelt me over architectuur en geschiedenis van bepaalde panden. Opeens kijkt hij me verschrikt aan. “Vind je het niet saai?” Maar ik geniet. Zijn woorden glijden min of meer langs me heen, zijn enthousiasme, onze intimiteit en de prachtige avond doen dat zeker niet. We stappen het restaurantje binnen waar ik eerder die week met KH zo lekker heb geluncht. We mogen boven kiezen uit een tafeltje. Hij stuurt me de trap op terwijl hij zelf naar het toilet wandelt. Het verbaast me en ik vind het niet passen bij zijn attente wezen. Pas als we al lang en breed van onze consumpties zitten te genieten en al verhuisd zijn naar een beter, pas vrijgekomen tafeltje, vertrouwt hij me toe dat het met opzet gebeurde.
Het is met recht wining en dining. Tijdens de hele maaltijd keuvelen we maar door. Ik sla het dessert af. Prima maar dan nemen we er een lekker likeurtje bij besluit Ice Tease. Stiekem ben ik onder de indruk van de vanzelfsprekende en ontspannen manier waarop hij het heft telkens weer in handen neemt.
Koffie, amaretto en chocolaatjes. Ik breek mijn vier partjes doormidden en biedt hem de helft aan. Getroffen ontdek ik dat hij wist dat ik dat zou doen en ik voel dat ik kan verdrinken in zijn warme glimlach. Weer thuis hebben we geen van twee�n zin om de betovering van de avond al te verbreken en we besluiten tot nog een laatste drankje voordat we naar bed gaan. Opeens heeft hij allerlei muziek die hij me beslist nog even moet laten horen en hij zingt mee op een warme, zoetgevooisde stem van een zanger die ik niet ken.
Die cd gaan we luisteren terwijl we alvast in bed kruipen. Ik pik een hoofdkussen op dat in de woonkamer is beland in de loop van de dag en als ik langs hem heen wil lopen naar de slaapkamer, vangt hij me ineens in zijn armen. Een beetje verlegen en een beetje ontroerd laat ik me meevoeren in de dans, mijn armen rond zijn nek en het kussen vergeten op de vloer…
