Giegels - Page 3

“Maar je geeft toch niet zomaar op? Je gaat er toch wel voor vechten, zo’n powerchick als jij?”, vraagt ze me. Ik moet schateren om het krachtkippetje en klapper met mijn denkbeeldige vleugels. Ik ben geen vechter. Ik ben een creator, gespecialiseerd in het uitbuiten van de beperkte middelen die zich binnen mijn realiteit aandienen. Op een vlot van harmonie en rust drijf ik op de – na jaren – eindelijk gekalmeerde oceaan van mijn levenstranen. De leegte om me heen is niet langer bedreigend maar biedt inmiddels een veilige ruimte om te scheppen en te creeren. Ik ga niet

In mijn hoofd neurie ik mee met Nick Cave’s ‘Green eyes’. Valser dan Mars het deed, en zonder zijn ondeugende pret. “This morning will be wiser than this evening is.” Ik probeer te achterhalen hoe lang ik het al heb geweten. Waarom ik het heb proberen te reduceren tot waar het nauwelijks van betekenis leek. Veel van mijn gedachten van de afgelopen maanden komen nu in een heel ander licht te staan. Hoe kun je zolang verliefd zijn, zonder het tot je bewustzijn door te laten dringen? Apekool. Natuurlijk heb ik het geweten. Ik kan zelfs precies het moment oproepen

Voorzichtig vraag ik me af, of het mogelijk is mijn perspectief op de wereld en hoe ik me daartoe verhoud, domweg 180 graden te draaien. Welke reden heb ik eigenlijk me aan te passen aan de waarden en uitgangspunten van een maatschappij, die gedicteerd wordt door het grote leger van middelmatig tot normaal begaafde mensen? Los ik mijn problemen misschien in een keer op wanneer ik hen tot de uitzonderingen bestempel, en mezelf en mijn geestverwanten als de norm neem? Met een steek in mijn hart denk ik terug aan het plezier dat ik gisteravond had. Zo kan het dus

Ik voel walging wanneer hij vertelt over zijn laatste verovering. Het is de manier waarop hij over haar praat. Zonder warmte legt hij haar voor me op de stamtafel tussen de glazen, flesjes, asbakken en paperassen en kleedt haar onverschillig en onbarmhartig voor me uit. Hij vindt haar niet mooi, lief of zelfs maar vertederend maar nogal saai en onbetekenend. De brokstukjes van haar geschiedenis, die ze ongetwijfeld in een illusie van intimiteit en vermeende interesse in haar wezen met hem heeft gedeeld, strooit hij achteloos rond. In zijn eindoordeel heeft ze lelijke borsten, een slechte huid, een esthetisch onverantwoord

Al dat gedroom tijdens de heilige nachten is enerverend. Terwijl aan de ene kant mijn dagen meer dan gevuld zijn met klussen voor opdrachtgevers, loopt mijn hoofd gelijktijdig over van nieuwe indrukken en vraagstukken die doordacht en opgelost moeten. Tijdens mijn eerste kom koffie rond een uur of vijf deze ochtend, vraag ik me af wat vriendschap voor mij nu eigenlijk precies inhoudt. Als ik om me heen kijk, dan zijn vriendschappen nogal eens lange relaties die al in de kinder- of schooltijd zijn begonnen en waar erg aan wordt gehecht. Hoe langer het duurt, hoe groter de waarde, lijkt

“Wat ga jij doen met kerst?” De vraag duikt in deze periode telkens opnieuw op. Mijn antwoord is kort en simpel: “Niets”. Helemaal vrede heb ik daar na al die jaren nog steeds niet mee. In december ben ik vooral bezig met vaststellen wat ik niet wil en het wensdenken te elimineren. Wat overblijft, moet dus zijn waarvoor ik – binnen de mogelijkheden die ik heb – kies. Wat ik niet wil is, het is intiemste en persoonlijkste feest dat ik ken, doorbrengen met mensen waarmee ik niet tot in het diepst van mijn ziel verbonden ben. Dus ben ik

Godsverering. Ik heb er nooit mee uit de voeten gekund. Ik ben opgegroeid in een dorp waar op zondag de was niet buiten werd gehangen en vriendinnetjes niet mee mochten naar het zwembad. Waar kerkoudsten zich met verkeringen bemoeiden. En waar dominees op zaterdagavond post hielden voor de plaatselijke disco om hun afgedwaalde schaapjes in de kraag te vatten en de volgende ochtend ten overstaan van de bijeengekomen gemeente te berispen. Godsdienst kwam me voor als een benepen machtsmiddel waar ik niets goeds van te verwachten had. Tot ik afgelopen weekend Maastricht aandeed. Onderweg naar het theaterdrieluik ‘Mirakels’ in het