Giegels - Page 5

Ik vond hem de volgende ochtend. Met een scheur ter hoogte van zijn lieve glimlach lag hij tussen drie grote glasscherven en de resten van het opengebarsten, houten lijstje. Ik heb hem horen vallen zonder

Waarom kunnen de weersovergangen in dit land toch nooit eens een beetje geleidelijk gaan? Overwoog ik afgelopen maandag nog de verwarming weer open te draaien, vandaag vallen de spreekwoordelijke mussen – in Amsterdam allang ‘out

“Ik ken jou ergens van.” Hij danst nog eens een rondje om me heen en komt dan terug om enthousiast in mijn oor te brullen: “Ik weet het! Ik ken je uit de krant.” Ik

18 december 2005 – Brief aan een vriend Over de zin en de onzin van een sadomasochistische relatie Lieve, Het is goed dat je niet bent blijven plakken, wat ik natuurlijk weer wel deed. Want

In de novemberkou heb ik zo tegen het ochtendgloren weer eens een pittige monoloog tegen het universum, de Goden en voor de zekerheid tegen alles en iedereen die verantwoordelijk is voor de zin en de

Ik herken hem aan zijn manier van fietsen. Door zijn bruine jasje en zijn rugzak weet ik zeker dat hij het is. Ik zou de achterkant van zijn hoofd en lijf overal herkennen. Ik heb

“Herinneringen zijn iets geks.” Dat was mijn eerste, bewuste gedachte toen ik vanochtend wakker werd. Nickie, de huiskat, lag in zijn volle lengte uitgestrekt naast me op het hoofdkussen. Nog eerder dan ik me afvroeg

Lieve Mars, Het is nu twee jaar geleden dat we elkaar ontmoetten. Zonder dat ik op de kalender hoef te kijken en zonder dat ik er ook maar een bewuste gedachte aan hoef te wijden,

Op mijn bureau staat een wekkertje. De secondewijzer tikt zacht en het klokje wekt me ’s morgens me lieflijke vogelgeluiden. Het is roze en een beetje kitsch en in geen enkel opzicht eng behalve dan