GigiZaterdagmiddag. Van KH heb ik een stapel bdsm leesvoer gekregen en met veel genoegen ben ik op hun bank gedoken, al gauw verdiept in de Story of O. Bij pagina 40 kan ik de kriebels niet meer bedwingen en stuur een gsm boodschap naar Ice Tease. De laatste twee woorden van de message: “Tease me!” Ik heb het bericht nauwelijks verzonden of de telefoon rinkelt. “Zal ik je komen halen?” Waarom is dat magere zonnetje ineens een alles verzinderende vuurbal?
En dan zit hij in een stoel, ik op de bank. We krijgen een glas verrukkelijke rode wijn overhandigd en genietend nippend kijk ik over de rand van het glas naar hem. De bank voelt te ver weg, te hoog en net als ik op wil staan om aan zijn voeten te gaan zitten, hoor ik hem zeggen;’ ik kom even naast je zitten’. Met zijn armen al om me heen zink ik op de grond en het schiet door me heen hoe goed en hoe natuurlijk dit voelt. Tijdens het lange en geanimeerde natafelen, voel ik die behoefte voortdurend en het liefst was ik met bord en al naar de vloer verhuisd.
Ondanks het lieve gezelschap kan ik nauwelijks wachten tot we gaan en als hij op zijn sleutels tikt ten teken dat het wat hem betreft zover is, ren ik naar boven om mijn spullen te halen. Mijn enthousiasme moet wel haast voelbaar zijn want bij het afscheid zie ik vertederde gezichten en de opmerkingen liegen er ook niet om. In de auto vallen we haast automatisch in elkaars armen en wat mij betreft kan het weekend alvast niet meer stuk.
Thuis in zijn huis. Hij schenkt een drankje in, ik haal het dunne matrasje dat mijn vaste zitplaatsje voor de bank is. Hij gooit de vier leren boeien en de halsbank op het matje en kijkt me grijnzend aan. Kledingvoorschrift. Met snelle vingers begin ik de knopen van mijn kleding te ontdoen maar hij maant me het langzaam te doen, relaxed achterover leunend in een stoel.
Opeens ben ik me meer dan bewust van zijn keurende ogen terwijl ik me ontkleed en dat ontlokt me een nerveus gegiechel. Zijn gezicht blijft strak maar in zijn ogen zie ik een lach flitsen en nog steeds een beetje ongemakkelijk kwijt ik me van mijn taak. Gehuld in het leer grijp ik naar mijn drankje en kan nauwelijks een slokje nemen als hij opstaat en hoog boven mij torent. Weer ben ik geimponeerd door zijn gestalte, de lange slanke benen in zacht, zwart leer, zijn gespierde bovenlijf in een zwart overhemd en daarboven zijn mooie, grijze hoofd. Jongensachtig wanneer hij lacht en beweegt, opeens hard en mannelijk als hij me dwingend aankijkt.
Ik voel me nog kleiner als ik op zijn aanwijzingen languit gestrekt op mijn rug ga liggen. In een vloeiende beweging zinkt hij over me en strekt mijn armen boven mijn hoofd. Nog voordat hij iets zegt zie ik in zijn ogen al dat dit serieus is. ‘Wil je de komende 24 uur mijn slavin zijn?’ Mijn bevestigende antwoord komt snel en van diep van binnen. Toch is het goed doordacht. Ik besef terdege wat het betekent en dat de tijd voor spelletjes en kronkelen voorbij is. Geen herhaling van vorige week. Hij zal geen genoegen nemen met halve antwoorden en alles wat daar maar enigszins op lijkt zal iedere vorm van bdsm uitsluiten. We hebben er nog nooit over gesproken maar ik weet het zo zeker alsof hij het me verteld heeft.
Hij glimlacht bij mijn antwoord en zegt dat hij me zal straffen als ik opstandig ben. Ik knik en hij geeft me even tijd om dat nieuwe gegeven op me in te laten werken. Ook over straffen hebben we nog nooit eerder gesproken. Opnieuw vraagt hij of ik de komende 24 uur zijn eigendom wil zijn. En voegt daar in een adem aan toe dat alleen een antwoord ja of nee hier op zijn plek is. Ik glimlach omdat die woorden zo in overeenstemming zijn wat in die luttele seconden al door me heen geschoten was en kan met een volmondig en overtuigd ja zijn vraag beantwoorden. Ik vertrouw hem en met vreugde merk ik dat ik daarmee ook mezelf vertrouw.
Hij gaat op de bank zitten en helpt mij omhoog. We praten wat en dan bindt hij mijn handen op mijn rug. Vervolgens laat hij mij de doos wasknijpers halen en ik grinnik inwendig, bedenkend hoe ik dat nu eens creatief op kans lossen zonder de schoenendoos tussen mijn tanden te klemmen. Hij heeft niet gezegd dat ik moest kruipen en dus manoeuvreer ik de doos zo met mijn tanden dat ik het achter mijn rug met mijn gebonden handen kan pakken en huppel haast triomfantelijk terug. Hij grijnst en ik weet dat hij me die truc niet nog eens uit zal laten halen maar we hebben er alle twee lol om.
Het lachen vergaat me snel als ik tussen zijn benen kniel en hij plagend een wasknijper over mijn tepel laat glijden. Ik kijk op en verdrink onmiddellijk in subbiespace als ik de blik in zijn ogen zie. De eerste wasknijper op mijn tepel zet me in vuur en vlam en ergens in mijn onderbewustzijn registreer ik dat mijn dijen zich als vanzelf spreiden en mijn rug zich strekt als in een poging mijn borsten aan hem aan te bieden. “Ze vragen erom eh?’, zijn zachte stem komt van ver maar is onbegrijpelijk duidelijk in mijn hoofd. Ik weet dat ik glimlach en zachtjes kreun en tegelijkertijd weet ik het helemaal niet.
De balans tussen hoofd, hart en lichaam is weg en nu is het alleen maar verrukkelijk mijn lichaam en mijn hart dat regeert. Als de laatste wasknijper weer van mijn lijf is gehaald, komt het hoofd voorzichtig even om de hoek kijken maar alles is safe en het rationele deel van mij wordt zachtjes weer in slaap gesluimerd, een staat waarin het de rest van het weekend zal blijven.
We hebben gedoucht, gelachen omdat al het leer nu weer af en aan moest. Ik heb voor hem geknield op de tegels van de douche onder de warme straal en ik kan me haarscherp zijn tedere opmerking herinneren over hoe klein en nietig ik leek tegen dat graniet. Maar de chronologie is zoek geraakt in mijn hoofd. Maar ergens zijn we weer op de bank belandt, hij erop en ik er voor.
Hij helpt me overeind en bevestigt een blinddoek. Hij begeleidt me naar de steigerpalen in het midden van de woonkamer en achter me weet ik een enorme spiegel. Het is alsof ik vanuit een hoekje van de kamer naar ons kijk en voordat ik het voel, zie ik al hoe hij touwen pakt om me tussen de palen vast te binden. Mijn armen eerst. De boeien schuiven wat en ik houd de touwen beet om mijn polsen te ontlasten. Met zijn knie maakt hij me duidelijk mijn benen te spreiden. In een oogwenk sta ik strak en eagle spread tussen de palen gebonden.
Ik hoor mezelf zachte pruilgeluidjes maken en hij verwijdert de blinddoek van mijn ogen. Hem aankijken in deze positie is nog veel confronterende en de geluidjes worden harder. Hij lacht zachtjes en zegt dat het toch niet gaat helpen. Hij draait zich om en loopt naar de bank, vanaf daar mij aankijkend. Ik onderzoek quasi geinteresseerd de hele kamer en met name het plafond maar kom steeds weer terug naar zijn gezicht. Hij vraagt me waarom ik zo ongemakkelijk ben en komt de boeien even checken. Ja eentje kan er wel wat losser maar nauwelijks een reden om te pruilen. Gewoon zeggen.
Weer zit hij op de bank en dan ineens is de magie er. Een warme energiestroom schijnt zich tussen ons op te laden en ik kan zijn ogen niet meer loslaten. In mijn hoofd hoor ik hem tegen mij praten en ik voel hoe alles wat me even daarvoor nog bezig hield weg valt en alleen het hier en nu, hij en ik zijn nog van belang. Alle weerstand is verdwenen en alleen een overheersend verlangen om me over te geven is gebleven. Ik zie in zijn gezicht dat het wederzijds is, deze ervaring. Haast in slowmotion zie ik hem langzaam dichterbij komen. Daarna is het grote niets en het grote alles. Ik blijf balanceren in subbiespace, terug naar het randje, weer er midden in. Ik herinner warme, hartstochtelijke kussen, een zweep op mijn rug en billen die me terug brengen naar extase, een tikje op mijn kuiten dat me er bijna uit haalt, zijn handen over mijn lichaam, de zweep over mijn borsten wat me met een grote plons weer in het midden van de subbiespace vijver doet belandden. Hoe lang? Geen idee. Tijd is ondergeschikt geworden. Misschien was het 10 minuten, misschien 2 uur maar de ervaringen zijn intens en puur.
Hij maakt me los en komt zorgzaam met zijn badjas aandraven. Veel te groot maar behaaglijk en comfortabel. Het maakt dat ik me nog kleiner voel en verrukt ga ik aan zijn voeten zitten. We praten. Voor uren en uren. Het lijkt alsof we nooit uitgepraat zullen raken. Intimiteit zal van nu af aan voor mij altijd synoniem staan met die uurtjes.
Als we uiteindelijk naar bed gaan grijnst hij. Of ik weet waar ik zal slapen vannacht? Natuurlijk weet ik dat en deze keer geen angst of paniek. Ik kruip op de plek aan het voeteneinde dat hij heeft omkleed met een slaapzak. Hij bindt mijn polsen bijeen aan de spijlen, even later krijgen mijn enkels dezelfde behandeling. Los genoeg om me bewegingsvrijheid toe te staan maar plannen om op te staan kan ik wel vergeten. Vergenoegd krul ik me op en kijk toe hoe hij zich van zijn kleding ontdoet en in bed stapt. Even later gaat het licht uit. Als hij zich beweegt en zijn tenen gevaarlijk dicht bij mijn gezicht komen, kan ik geen weerstand bieden en buig mijn hoofd, zielstevreden sabbelend aan een teen.
